playlist
Bij onderweg zijn, tijdens onze “roadtrip” naar Denemarken, waar ik hier en hier wat over schreef, hoort ook een stukje muziek. Meer dan één. Naast het beluisteren van de podcast “wetenschapje”, waarin op hilarische én kundige wijze de meest uiteenlopende wetenschappelijke vragen worden beantwoord, luisterden we ook naar muziek. Naar een playlist. Eentje die we zelf samenstelden en waarvoor ik ook aan anderen, vb de meter en peter van m’n zoon, om liedjes had gevraagd. Geweldig eigenlijk, om zo te weten te komen van welke muziek iemand houdt. Om zo zelf nieuwe muziek te leren kennen. En om verbonden met een heleboel mensen, het “roadtrip” gevoel te versterken met een heerlijke playlist. En aan muziek, daar kleven ook herinneringen vast…
De lambada,
Die moest erop. Als herinnering uit de tijd dat ik als kind op de achterbank van de auto zat, terwijl we naar Oostenrijk reden. M’n vader zette normaal altijd klassieke muziek op, maar op reis, dan mochten wij “onze casettekes” bovenhalen. Mijn zus en ik hadden ijverig van de radio nummers opgenomen (zorgvuldig geknipt zodat de bindteksten niet hoorbaar waren), en konden dan putten uit onze schat cassetjes met ronkende tittels als “kei neige pop” en “ultra top hits”. De Lambada, die stond erop en was meteen goed voor een instant meezingsessie. M’n zus en ik zongen mee in ons beste “Spaansos”, geen idee van wat we aan het zingen waren, maar het klonk toch écht. En de vakantiesfeer zat erin. Toen ik het liedje op onze playlist zette en herbeluisterde, klonk het eigenlijk als Portugees. Hebben wij al die jaren verkeerdelijk in het jommekes Spaansos gezongen? Nu ja, dat de tekst nog niet volledig op punt stond, daar ben ik niet echt verbaasd over. Het is de overgave die telt! En die was er 🙂 Sjorapoesimjor keiosweijomiejopesjoraaaai!
De vrouw van de peter van onze zoon, koos voor dit nummer. “I like to move it”. Eentje dat in m’n oren als nostalgie klonk, van op de tijd van de ondansbare “boenk boenk” nummers op de fuiven. Maar al hing er dus voor mij een herinnering aan vast van fuiven, de smaak van baccardi breezer (ééntje, echt waar), de voorbereiding die veel leuker was dan de fuif zelf, het wachten (en wachten) tot het dansen eindelijk zou beginnen, en dan het proberen converseren over en tussen de beats door… (en eigenlijk nog voor het tijd was naar huis willen). Voor mijn zoon heeft het nummer een heel andere connotatie! Hij ziet er dansende zebra’s, leeuwen en giraffen bij, want het is een nummer uit één van zijn lievelingsfilms: Madagascar! Oude wijn in nieuwe zakken?
Op zoek naar “Belgische artiesten” of het soort klassiekers van “die moet je gehoord hebben”, kom ik uit bij Stromae. Ik beluister wat meer dan “Alors on danse”, en “Formidable”, en begin te merken dat hij eigenlijk diepgaande teksten schrijft, knap in elkaar gestoken videoclips maakt, en een soort uniek geluid en ritme heeft. In de wagen klinken de liedjes van Stromae, de één na de ander (zo gaat dat als in de playlist de nummers volgens artiest alfabetisch worden afgespeeld), en ons gezin wordt zo stilletjes aan fan. Elke keer willen we Stromae nog een keer horen en verbazen we ons erover dat ie eigenlijk steengoed is. Een volgende keer als iemand vraagt naar wat typisch Belgisch is, laat ik het bier en de chocolade even voor wat het is. Stromae! Een artiest om trots op te zijn.
Met een knipoog gesuggereerd door de meter van m’n zoon, schalt “Op het dak van de wereld” door de luidsprekers. Vreemd want de eerste keer hebben we erover geluisterd. Stond het bij de D van Dak van de Wereld. of van Dana? Of bij de W van Winner? Gelukkig, daar klonk Dana al. Van een andere categorie als “zo goed dat je het gewoon moet horen”, maar wel van een ambiance en herinneringen. Aan die keer dat ik met die vriendin meereed in de auto van haar moeder. Het was of een vaste radiopost die niet helemaal ons ding was maar niet verzet mocht worden, of cassetjes. Eéntje eigenlijk. Met allemaal hits van Dana. Gelachen dat we hebben, en meegezongen en ons geamuseerd die rit met vriendinnenambiance en het ene Nederlandstalige Dana nummer na het andere. Dus tijd om weer uit ons dak te gaan, al was dat met het gezin en zonder die gedeelde herinnering toch een beetje anders…
Van dit nummer van de Beatles, Here comes the sun, word ik instant blij. Lekker positief, vrolijke melodie, de klank van zorgeloosheid… ideaal om door het landschap te cruisen en gewoon content te zijn! Het lied doet me ook altijd denken aan een vakantie bij een vriend in Engeland. Ik zat naast hem, “aan de verkeerde kant van de auto, op de verkeerde kant van de weg”, in een smalle holle weg met enkel de verlichting van de auto om ons de weg te wijzen, met het uitgestrekte Engelse landschap voor ons, en de blije tonen van dit lied. “Here comes the sun… Here comes the sun…” Dan kan je je geen zorgen maken, maar alleen maar meezingen, opgewekt en blij door het glooiende landschap!
Een roadtrip, dat vraagt om een beetje countrymuziek. Maar erg vertrouwd met het genre ben ik niet. Ik graaf diep in mijn geheugen en herinner me een Nederlandse artieste waar ik de CD van had, die in Nashville country muziek maakte. Hoe heet ze weer? Na dagen zoeken, schoot het me ineens weer te binnen. Ilse De Lange! Ik zoek ze weer op. Haar grootste hit, “I’m not so tough” klinkt hier op de computer en ik zie me weer als tiener in de kamer staan, zie het hoesje van het album zo voor me. Ik probeer nog een nummer, en nog één, en kom zo tot te ontdekking dat ze eigenlijk mooie nummers maakt! Met een soort “ease” van Norah Jones. En tegelijk een soort teksten, waar het merendeel niét te zwaarmoedig van is. Positief, en country?… Als dat niet vraagt om op onze playlist te komen?
Een playlist voor ons gezin, dat betekent niet alleen liedjes met herinneringen voor mij, of liedjes waarop we nieuwe herinneringen maken… Maar ook liedjes waar de andere gezinsleden herinneringen aan hebben. Dit lied, de “crab rave”, was het “kamplied” van m’n zoon. Wanneer dit lied op het kamp van deze zomer weerklonk, verzamelden de kinderen zich “krabgewijs” (iets zijdelings en met hevige knippende gebaren) tot op het verzamelpunt, waar de volgende activiteit zou beginnen. Wat een hit, was de crab rave. En misschien een beetje profetisch, want krabben zouden voor nog méér plezier zorgen deze vakantie… (zoals je hier kan lezen) Heerlijk alleszins, samen de playlist beluisteren en genieten van oude en nieuwe nummers, van oude en nieuwe herinneringen, van het luid meezingen of gezapig cruisen op de tonen van wat gitaren en een stem. Of de scharen van een krab…