nazomerpret
De overgang van zomer naar september was wat bruusk. Zonovergoten, snikhete dagen, en dan ineens regen, regen en nog eens regen. Het buitenleven lag even opgeborgen. De serre ging toe. De verdroogde planten eruit. En de regen zou het gras goed doen. Maar wat is het ook zalig weer van dat nazomerzonnetje te kunnen genieten! Weer een beetje dat zomergevoel op te wekken, als we gewoon wat rondhangen in de tuin. De laatste verdorde planten worden geplukt, maar verder valt er niet zo veel te doen. Of toch… spelen! Het werd een heerlijke namiddag, van wat tuinieren, maar vooral spelen, rondscharrelen, picknicken met taart op schoot, en zo genieten van het buiten leven. Nazomerpret!
Dag stevig fundament,
Ze zeggen wel, een huis op zand gebouwd, is niet zo stevig. Maar dit is niet zomaar zand. Het is zorgvuldig uitgeschepte zandgrond van het begin van de zomer. Het is kindervreugde in een oude bloempot, aangestampt met blote voetjes, aangedikt met water, en dan drie maanden laten drogen… Dat, bleek nu, is wél een stevig fundament. Een fundament voor het leven met en in de natuur. Een fundament voor de pret die vanzelf ontstaat met water, aarde en al wat er te vinden is. Wie weet wel een fundament voor een fijne kindertijd…
Dag laatbloeier,
Je bent de laatste. De laatste plant die niet verdord geraakte. De laatste, die nu pas begint te bloeien en groenten maakt… Nadat de moestuin er, wat groenten betreft, leeg bijligt. Maar je frisse bladeren, geven hoop. Die éne knalgele bloem, wekt verwondering. En zie ik daar… ja… er groeit iets! Ik weet nog niet goed wat het is… je bent een “verrassing” van de compost van vorig jaar. Of van de buren. Of van een vogel. Alleszins, we wachten af, en we kijken mee… Als het weer je gunstig is, wie weet krijgen we dan nog iets lekkers… en anders, dan genieten we gewoon van jouw levendige groeien, knalgroen en vol energie, midden in de herfst…
Dag uitstaltrap,
De laatste schatten uit de tuin worden hier uitgestald. Hoog genoeg, zodat de kippen er niet bij kunnen. En in het zicht, zodat we ze niet vergeten. Een paar rode bietjes, een paar vergeten aardappelen, een botje, een stuk schop, een glasscherf, een scherf van oud porselein. Laatst vond ik ook zo’n scherf in de tuin, in blauw en wit. Het zal van m’n grootouders geweest zijn die hier woonden. Het voelt toch een beetje als een schat. Verleden begraven in de grond. De zon van nu schijnt op de schatten van het verleden. En ze krijgen nieuw leven…
Dag bloem,
Nee, de allerlaatste ben je niet. Er staan nog enkele andere soorten. Maar de meesten zijn verdord. Je staat tussen wat zonnebloemen zijn geweest, te stralen. Ik denk dat je even hard geniet van de nazomerzon! Zie jou daar eens ongegeneerd zomer wezen! Het licht speelt op je blaadjes.
Laten we het Licht ook zo met ons spelen? Stralen we er even ongegeneerd van, ook als het kouder en grijzer wordt?
Dag mini-bos,
In de moestuin, legt m’n zoon een mini bosje aan. Met een verloren graszode van waar nu een boompje staat geplant, met de afgesnoeide takken van een ander boompje, en met de weinige bloeiende bloemen die nog resten. Het wordt een bosje met bomen die bloeien, met oranje bloesems midden op het gras. Zorgvuldig worden ze aangeplant. Met m’n vingers mee in de aarde, zie ik weer de tijd dat ik als kind met een vriendin elfentuintjes maakte in het bos. Rond paddenstoelen en met vers sterretjes mos. Met beukennootjes en kastanjes. Met takjes als bomen, en takjes als bankjes. Met veel plaats voor tuinierende kabouters, dansende elfjes of spelende eekhoornjongen. Heerlijk hoe spelen soms tijdloos is. En de natuur uitnodigt, toen, nu en morgen weer…
Dag geheime voorraad,
Het begon met één onrijpe druif. Tik. Tegen me aangegooid. En nog één. En nog één. Ik haalde m’n ouderlijke “nee” boven, maar blijkbaar is onrijpe druiven gooien veel te leuk. En het werd nog leuker toen ik maar besloten al het “ge-nee” op te geven, en gewoon mee te doen. “Tik”, daar vloog een onrijpe druif. “Tik tik tik”, daar nog een paar. “…”, die viel op de grond. Even verzamelen… Ondertussen verzamelde mijn zoon zijn geheime munitie bij elkaar. En kwam Fiepie, de kip, meespelen. Ze at met plezier de op de grond gevallen onrijpe druiven op. Het was eigenlijk geweldig plezant. Een druivengevecht, waarom ook niet?
Dag zandtaartje,
Je zou denken dat op een bepaalde leeftijd, zandkastelen maken en zandtaartjes bakken verleden tijd is. Maar het blijft toch een aantrekkingskracht hebben: aarde en water, een schopje en – in ons geval- oude bloempotten. Dus werden hier weer zoals vroeger “pateekes” gebakken. Zandtaartjes die soms te droog, en soms te nat waren. Die werden versierd met nog wat takken en bloemetjes. Die werden uitgetest op stabiliteit, maar de nieuwbakken zandtaartjes konden niet op tegen de bloempotten die al maanden vol aarde op elkaar gedrukt zaten. Alleszins, het was leuk. De tuin is ook een beetje een strand…
Dag scharrelkip,
Fiepie, is na wat drama waarover je hier kan lezen, terug op haar plooi aan het komen. De verloren pluimen groeien weer aan, de broedsheid lijkt over. En eindelijk mogen de kippen weer de moestuin in! Hun paradijsje! Ze genieten van het labyrint tussen de overgebleven planten. Ze onderzoeken de kluitjes van de uitgetrokken verdorde bloemen. En ze scharrelen dat het een lieve lust is! Tussen de bloemen in…
Dag oceanarium,
Over ons bezoek aan een echt oceanarium kan je hier wat lezen. Maar wat we daar beleefden, wordt nu nagespeeld. Onze zoon maakt onder de grond z’n eigen oceanarium. Met schelpjes. Met verdorde bloemen die met wat fantasie op kleine krabjes lijken. En met een oude wortel die zo op een octopus lijkt. Heerlijk toch, een bloem plukken en er een krab in zien! Een wortel nemen, en de dansende tentakels van een octopus herkennen! En van de “octopus” wortel, op het idee komen van een oceanarium. En dan nog dit erbij! En nog dat! Oh, zalig hoe een kind in iets vertrouwt, iets onverwacht nieuw kan zien. En het mee huppelt op het ene idee dat het andere idee meebrengt. Zullen we dat ook eens proberen?
Dag bot,
Van alle schatten, is een bot toch wel een bijzondere. Hier schreef ik al eens wat meer over vergeten en gevonden voorwerpen. In de tuin lag op de uitstaltrap al wat moois te blinken. Maar een bot, dat is toch wel iets extra speciaal. Van wat, of beter, van wie zou het zijn? Het moest toch iets spannender zijn dan een etensrestje. Wie weet een archeologische ontdekking? Weer herinner ik me hoe ik als kind in het bosje achter ons huis, zulke “schatten” verzamelde. Er leefde een vos die geregeld prooien ving, en ik vermoed dat ik zonder het te beseffen zijn etensrestjes tot een schat verhief. Ik kuiste ze af met oude tandenborstels en bewaarde ze als iets kostbaar. Lachend denk ik aan de “stornezoor”, een soort steen, uit de verhalen de bende van de Witte roos, van Astrid Lindgren. Op zich een gewone steen, maar voor de groep kinderen, een ware schat die verdedigd moest worden tegen een ‘vijandige bende’. Is dat waarom haar boeken misschien zo blijven aanspreken? Dat er in al die verhalen van een kindertijd buiten, iets tijdloos zit?
Dag wormenjongen,
Ik denk dat onze kippen mijn zoon nu zo zien. Als de wormenjongen. Want hij houdt van graven. Diepe putten graven. En waar putten zijn, daar zijn…? Wormen! Blij dat ze zijn, onze kipjes. De meest schuchtere, Fiepie, bouwt een enorme band op met “de wormenjongen”. Ze “is er als de kippen bij”, om elke verse worm naar binnen te spelen. En dat zielig hoopje kip van een aantal weken geleden, begint er nu gelukkiger en gelukkiger uit te zien! “Hier is er nog één?” lokt m’n zoon. Soms dan lokt hij ze met een jong takje dat hij laat wiebelen. Gewoon om te zien hoe ze aan komen lopen. Maar de “wormenjongen” stelt niet teleur. En de band wordt verder opgebouwd. En ik? Ik ben de “granenmevrouw”…
Dag winkeltje,
en cafeetje, en oceanarium, en geheime voorraadplaats, en wormenput, allemaal in één. Geen papieren bloemen aan het strand. Maar een winkeltje gemaakt in een diepe put vol aangestampte aarde, met onrijpe tomaten, verloren gewaande aardappels of vergeten rode bietjes in de aanbieding. Betaling? Dat is in grammen aarde. Aarde die wordt aangestampt langs de buitenkant, zodat het van binnen “nog dieper” lijkt. Aha! Allemaal truckjes. Onze zoon wil maar niet binnenkomen. Zo ongelofelijk amuseert hij zich buiten. Met z’n kleren rolt hij zich in de aarde (het voor zulke gelegenheden gekochte tuinpak hangt netjes binnen aan de haak). Er wordt verkocht, geschopt, aangestampt, gevoerd, geplant en af en toe bekogeld. Een namiddag lijkt de tijd stil te staan. De avondzon aait. En het lijkt alsof de hele zomer hier in dit ogenblik gebeurt… en kan blijven gebeuren. Kindertijd.