vergeten voorwerpen
Ken je dat, de doos met verloren voorwerpen op school? Of aan het eind van een kamp? De witte handdoek? Het anonieme washandje? De grijze handschoenen? De versleten donkerblauwe trui? Eén sok?
Soms ontdek ik hier thuis ook “verloren voorwerpen”. Al zou ik ze eerder vergeten noemen. Want je kunt moeilijk iets verliezen als je niet wist dat je het had. En die vergeten voorwerpen, hebben minder weg van de anonieme grijze achtergelaten spullen op kamp… maar meer weg van kleine schatten. Zoals oude breiwol en haaknaalden! Onverwachte vondsten die me even doen glimlachen. Ontdek je ze mee?
Dag vingerhoedjes,
Onderaan de oude sigarenkistjes van bompa, gevuld met het naaigaren en de naalden van Bobonneke, vind ik jullie terug. Twee oude vingerhoedjes. Ik zie Bobonne ze nog gebruiken. Samen met iets anders, ik weet zelfs niet hoe het heet, een soort dun metalen dingetje met een afbeelding erop, om een draad door de steken.
Een vingerhoed. Wie gebruikt dat nog? Zou m’n zoontje weten wat dat rare ding is? Waarvoor het gebruikt wordt? Net een soort mini harnasje. Ik denk weer aan het speldenkussen van vroeger. En de eiersnijder. De tomaatsnijder. De vreemde soort gebruiksvoorwerpen in de keuken om kaas mee te malen, of wortels mee te raspen, of zelf gehakt mee te maken.
Heb jij iets waar een volgende generatie het raden naar heeft?
Dag mascara voor als ik eens ergens naartoe moet,
Ik moest klaarblijkelijk niet veel ergens naartoe. Want jullie liggen al lang in de schuif. Erg lang.
De roze was de eerste. Een goeie, om me wat feestelijk te maken. Tot het flesje leeg was. Toen kocht ik, opnieuw vele jaren geleden, de tweede. Het was “het nieuwste” toen, maar wat een gedoe! Met het ene borsteltje moest je een wit iets aanbrengen voor de vorm, met het andere het zwarte goedje erover doen. Toen ik het een keertje deed zoals het hoorde, vond ik mezelf lijken op een insect. Of op een pop met gigantische wimpers. Vooral toch op een insect. En dat was niet de look waar ik voor wou gaan. Dus sopte ik jarenlang het borsteltje van de oude, in het busje van de nieuwe.
Na een tijdje konden m’n ogen er niet meer tegen, en deed ik niets meer aan. Tot een vriendin me zei dat de houdbaarheidsdatum van mascara 12 maanden is. Oh, dat ding heeft een houdbaarheidsdatum! Van 12 maanden… Ik kan al niet meer tellen hoeveel jaren ze hier in de kast liggen. Misschien wordt het wel eens tijd voor een nieuwe…
Heb jij iets dat zo stiekem wel écht aan vervanging toe is?
Dag laatste der aardappelen,
Ik denk dat we het al wel vier keren plechtig hebben gezegd wanneer we de tuin omspitten en jullie er toch nog uit tevoorschijn komen. “Dit zijn de laatste!” De overblijvers. De onderkruipers. De dapperen. Ik maakte jullie al klaar, de laatste gebakken aardappelen van de tuin. De laatste puree van de tuin. En toch, nu nog, komen er nog steeds “laatsten”.
We laten jullie niet verloren gaan. Lees maar hier hoe verloren aardappelen toch veel kunnen betekenen. We koesteren ze, die “laatste” tuinaardappelen.
Heb jij ook zo iets dat je niet graag laat verloren gaan? Al is het nog zo klein?
Dag vergeten patatjes,
Nee, niet uit de tuin. Dat niet. Maar in de kelder. Daar stonden jullie zo heerlijk wortel te schieten. Dat het een prachtig zicht is. Lange witpaarse scheuten, als bloemen bijna! Wat zijn jullie mooi! Alsof jullie tonen willen, dat aardappelen helemaal niet banaal zijn, maar net sierlijk! Een vaas waardig! En sterk, dat ook. Veerkrachtig. Want tussen het oranje netje, groeien jullie scheuten ongehinderd door. Prachtig is het. Symbool van nieuw leven, hier in de kelder, in een zak aardappelen waar we even niet meer van wisten dat we ‘m hadden staan.
Zelfs daar, met amper daglicht, schieten jullie op. Zelfs daar, met overal beperkingen, laten jullie jullie niet tegenhouden? Zouden wij ook zo wortel kunnen schieten in moeilijke omstandigheden?
Dag speelvisjes,
Tussen de spelletjes, in een klein tasje, ontdekt m’n zoon ons zelfgemaakt vissertjesspel. Hij was nog een kleuter, een peuter misschien zelfs, toen hij de visjes uit papier met z’n kleine handjes van abstracte strepen kleur voorzag. Ze kregen paperclips, en we hadden een glazen tafeltje waar ze in mochten zwemmen. Soms zelfs met echt water. Een magneet aan een chinees stokje was onze vislijn.
Zoveel jaren later, was het een plezier ze weer terug te zien. We verspreiden de goudvissen, zeesterren, dolfijnen en walvissen door de living. En m’n zoon bevestigde de hengel aan zijn auto op afstandsbediening. Het werd vissen 2.0. En het was nog altijd even leuk.
Heb jij een spel, een activiteit waar je vroeger en nu nog van geniet?
Dag badspeeltjes,
Tijd om in bad te gaan. We trekken de schuif open. En daar liggen ze, met hopen. De wat vergeten badspeeltjes. De allereerste badeendjes, waar m’n toen nog erg kleine zoontje, gezeten in een soort stoel met zuignapjes, mee speelde en spetterde in het grote bad. De kleurrijke fantasievolle zeedieren zoals de roze tong en de schattige hamerhaai. De visjes lijken weggezwommen uit een kleurrijk koraalrif en doen je zo “diep in de zee” zingen. En dan, jaren later, de realistisch uitziende zeewezens (inclusief scherpe tanden), zoals de orka, verschillende soorten haaien, de pijlstaartoctopus, de zeehond… Daar werden gevechten mee gevoerd in bad, waar het realistische karakter meermaals van beklaagd werd.
Zo zie je maar, zelfs badspeeltjes vertellen een verhaal, van peuter tot nu. En na een lange stille tijd in de schuif, werd er weer met plezier mee gespeeld en geplonsd. Heb jij zo iets wat ook een verhaal vertelt, wat mee gegroeid is?
Dag jaren 90 in een doosje!
Schuivertjes. Samen met de mascara, komen jullie boven, “als ik eens ergens naartoe moet”, én het wat chiquer moet zijn. Denk een trouwfeest of zo. Maar die knijpspeldjes! Dat ik jullie nog heb! Jullie komen zo uit de jaren 90, toen het geweldig hip was je haar vol van die speldjes te steken. Er was de grote knijpspeld, om je staart mee op te steken en dan met een zwier eruit te laten vallen. En jullie waren er! Kleine, sterke exemplaren om complexe opsteekkapsels mee ineen te steken. Nog een lichtpaarse lippenstift erbij, lichtpaarse oogschaduw, als je geluk had een “haarmascara” (je leest het goed), en hup, ik was helemaal klaar voor een feestje. Wat zeg ik, voor een fuif natuurlijk!
Ik heb er vooral m’n haren mee in bochten gewrongen. En jullie deden wel goed dienst. Stevig en sterk onder al dat haar. Maar dat is al erg lang geleden. De tijd van voor de “messy mum bun”. Nostalgie in een doosje.
Heb jij iets wat je zo een andere tijd in katapulteert?
Dag vergeet me nietjes,
Jullie tonen letterlijk dat ik niet vergeten word! Met uitgeknipte hartjes, gekraste boodschappen, gevouwen liefdesverklaringen, zelfgeschreven kaartjes, pijpenragers en kralen in hartvormige bochten… Ik zal het niet vergeten. Jullie doen me eraan denken dat er aan me gedacht wordt. Dat ik geen “vergeten voorwerp” ben. En dat dat duidelijk is in al jullie kleine gebaren.
Elk hartje vindt een plekje, op het aanrecht, aan het magneetbord, in de agenda, maar bovenal in m’n hart. Er kan veel vergeten worden. Maar de boodschap die jullie meedragen, die vergeet ik niet…
Dag schat in een zak,
Ik vertelde hier al wat over de schat die ik in de zak van m’n zoontje vond na de bosklassen. Maar eigenlijk vind ik jullie elke keer ik de jaszak van m’n zoontje leegmaak. Altijd zijn er wel nieuwe dingetjes die zo de moeite zijn dat ze bewaard moeten worden. Een klein lichtje. Een muntstuk. Een halve oude kurk. Een pindanoot. Een scherpe steen. Of net een mooie ronde. Een mooie stok.
Ze worden verhuisd van de zak naar een potje op tafel. Een uitpuilend potje vol kastanjes, stenen, takjes en schelpen. Want zeg nu zelf, wie heeft er ooit teveel stenen?
Ook nu kwam hij van een speeldate terug, met een mooi blad en een steen die gekoesterd moest worden. Al hoopt dat stevig op, toch hoop ik dat hij de verwondering houdt. En wij misschien ook? Kunnen wij door het leven gaan, op zoek naar schatten om te koesteren?
Wat zou er in onze zak zitten?
Dag archeologische vondst,
Wat een pareltje zeg! Bot na bot na bot! Zo wordt het omspitten van de moestuin een spannende activiteit. M’n zoontje verzamelt de botjes en maakt ze schoon. “Zie, deze passen precies in elkaar! Dat moet van een dier zijn!” De spanning stijgt… Welk prehistorisch dier zouden we hier kunnen vinden? Welke verhalen kunnen we erachter bedenken?
Ik zie me zelf nog als kind, de botjes verzamelen in het bos achter ons huis. Er zat een vos in de buurt, die geregeld slachtoffers maakte. Een vriendin en ik verzamelden de botten als echte kostbaarheden en maakten ze schoon met een tandenborstel (want je moet ze met respect behandelen).
Ik denk nog aan die keer, ik was best al wat ouder, dat ik zo fier als een pauw een gevonden potscherf aan de juf van geschiedenis liet zien. In een klein juwelendoosje, op een watje. Dan zou ze het aan een museum kunnen schenken. Wat het had ontegensprekelijk waarde. Al was het dan… voor mij.
Wat heb jij zo ontdekt, dat voor een ander misschien minder, maar voor jou ontegensprekelijk grote waarde heeft?