Hoop proeven
Als de lucht donkerder kleurt door de berichtgeving van de laatste maanden… dan is het speuren naar hoop. Actief naar wat goed en mooi is zoeken. Niet als een “kijk eens hoe goed wij het hier hebben”, als in een parallelle wereld. Maar hier in diezelfde wereld, speuren naar hoop. Ik moet dan denken aan Etty Hillesum die zich midden in de oorlog kon verwonderen om de tulpen op tafel. Hier is het nog gemakkelijk… Omringd door wat goed en mooi is, en lekker! Want de eerste aardbeitjes proeven, dat is ook hoop proeven… de hoop op zomer, de hoop op vrijheid, de hoop op onbezorgde kindertijd…
Dag subtiele hoop,
Normaal hou ik van een knaller van een regenboog. Maar nu ben ik ontroerd door dit moment: daar wanneer je nét wel nog of nét niet meer aan de hemel verschijnt. Wie het niet weet, zou je nu niet zien. Enkel wolk. Maar als je goed kijkt, dan zijn daar toch je kleuren… je teken van een verbond, van een belofte die trouw blijft, ook nu. Niet in knaller kleuren. Subtiel. Verlegen bijna. Maar aanwezig.
Zouden we zo ook in donkere tijden hoop kunnen zien? Subtiel aanwezig, als we goed kijken?
Dag smaak van India,
Met een nieuw keukeninstrument, met de juiste ingrediënten, oh, hoe spannend nu m’n echtgenoot de smaak van z’n thuisland klaarstoomt. Voor de eerste keer de smaak van idli hier. Een hap ontbijt, die hem terug katapulteert in tijd en ruimte. Hapklare zachtheid die uitnodigt deel te nemen aan zijn reis, aan zijn cultuur en herinneringen.
Hoop in de uitnodiging tot deelname… Ben jij ook zo al uitgenodigd geweest?
Dag ei,
Het eerste ei na een lange tijd, is altijd een beetje een magisch moment. En het was weer zover. Na een ei-pauze, kwam daar weer een nieuw ei. Puur en gaaf, wit en klein. Zacht en met en prachtige knalgele dooier.
Je bent teken van nieuw leven, teken van verrijzenis, teken van hoop… Kunnen we dat niet allemaal gebruiken?
Zullen we aan nieuw leven en verrijzenis denken, telkens we een spiegeleitje eten? Of de overschotjes chocolade eitjes in de brooddoos steken?
Dag vriend,
Als de zon wenkt, zet ik me op onze geïmproviseerde zetel van paletten en nep gras. Soms met een kommetje fruit of een boek of telefoon, maar het liefst nog gewoon zonder meer… me opladen aan de zon en al wat de natuur ons geeft. En daar komen onze kippen dan… Ze hebben eindelijk weer de hele tuin om in rond te scharrelen, maar het liefst zijn ze dan daar waar ik ben. Ik vind het zalig, hoe ze m’n gezelschap zoeken. Daar wipt Plofie op m’n schoen. Wat geniet ik van hun vriendschap…
Hoop is ook elkaars nabijheid zoeken… en genieten van vriendschap!
Dag wereld dichtbij,
Drie brieven klepperden in de brievenbus. Eentje een paginalange prachtbrief van een vriendin. Op zorgvuldig uitgezocht gekleurd papier, met bijgeplakte retroprenten en een zin die altijd de juiste snaar raakt en helemaal werkt met woord en beeld. Wat een geschenken! Haar wereld komt de mijne binnen. En de mijne, per post, de hare…
Twee brieven zien er al aan de postzegels en kleurige omslagen exotisch uit. Eentje komt uit North Carolina. Iemand van de groep “the world needs more love letters” waarover je hier meer kan lezen, stuurde me niet alleen een brief. Er zat ook een brief van haar dochter in, voor m’n zoon. Ze had er zelfs stickers bijgestoken. Zo leuk! De andere brief is een kleurige postkaart van een vrouw uit het eiland Keri Keri, deel van Nieuw Zeeland. Ze beschrijft het leven op het eiland, het strand, de BBQ picknicks, de trips met de boot… en het is wonderlijk… Hoe hun werelden, van mensen die ik ken en nog niet kende, van veraf en dichtbij, mijn huis komt binnengevaren… En hoe verbondenheid grenzen voorbijvaart.
Hoe komt hoop jouw huis en leven binnengevaren?
Dag zonnetulpen,
Jullie zijn tulpen, die durven dromen! Tulpen die dromen zonnebloem te zijn! Zij aan zij openen jullie je zodanig, gekeerd naar de zon, vrijmoedig jullie gele blaadjes tonend. Warm, open, één en al ontvankelijkheid en vrijheid.
Misschien hadden andere tulpen gezegd dat dat niet hoort voor tulpen. Dat je beter blijft bij wat je kent. Dat er geen reden is je gekke dingen te verbeelden.
Maar zie jullie stralen! Jullie werden zonnebloemen. En jullie hart blijft niet verborgen. Het is geopend. Mededeelzaam. Het straalt.
Durven wij ook hopen en dromen, ook als het misschien door anderen als onrealistisch wordt gezien? Durven wij zonnebloem zijn?
Dag knipoog van Boven,
Terwijl ik wachtte tot m’n zoon van de zwemles kwam, installeerde ik me op een bankje in het groen. Met een schriftje. Post naar mensen gekend of ongekend, dichtbij of veraf, waarom dan niet wat woorden naar Hem? Ik opende het schrift, begon te schrijven en daar dwarrelde een prachtblad op m’n schoot. Het leek wel een knipoog. Er sprak zo’n schoonheid uit. Dat jonge groen, tegelijk die schaduw. Die onverwachte zachte vorm op de harde menselijke lijnen. Out of the box.
Heb jij zo al knipogen van Boven ontdekt?
Dag zak vertrouwen,
Ik stond te twijfelen in de winkel. Ik hou van dingen die vreugdevol zijn, die me blij maken. En nu hingen er twee vreugdevolle zakken. Eentje met stippen. Kleur én bollen én overvloed, zoals in confetti, is iets wat universeel als vrolijk wordt gezien, las ik eens bij Ingrid Fetell Lee. (hier kan je meer over haar lezen) Of een tas met een mooie boodschap (zelfs leeg) in vrolijke letters: “Good things are coming”. Na wat advies van een vriendin en m’n zoontje, werd jij het. Een zak vol vertrouwen. Heerlijk om ermee door het leven te stappen, soms verborgen in m’n andere tas. Soms blij de boodschap uitdragend. We kunnen het misschien niet altijd zelf geloven, maar het helpt wel om ons er tastbaar aan te herinneren: er zijn goede dingen op komst.
Een zakje hoop. Een zakje vertrouwen… Heb jij iets tastbaar dat hoop of vertrouwen uitdraagt?