Briefs
Onze kip is broeds. En toen mijn zoon me ineens zo gepassioneerd brieven per post zag versturen, en mee naar het postpunt huppelde om postzegels, noemt hij me ‘briefs’. Ja, ik ben de laatste tijd een beetje briefs geworden. Al heb ik altijd al van handgeschreven of zorgvuldig uitgetypte post gehouden. Van de kaartjes van iemand die nooit een verjaardag vergeet. Of de prachtige lange brieven van vrienden uit Taizé vele jaren geleden. Toch waren het mails, messenger berichten of whatsappjes die het haalden op de brieven. Zeker toen een verjaardagskaart voor me, meer dan een jaar later met de post aankwam. Waarom een traag, soms onbetrouwbaar medium kiezen boven de efficiëntie en snelheid van een mail of sociale media?
Ik bekeek de TED talk van Hannah Brencher en was verkocht. Hoe zij brieven vol bemoediging achterliet, op een bank, in een boek… Het had iets van de Amelie Poulain-magie, iets van verwondering, van anderen blij maken en zelf ook het helende ervaren van woorden voor een ander. Ik zocht haar op facebook en vond deze groep, The world needs more love letters: community writers. Een privé groep, waar je kan vragen erbij te mogen komen, met mensen van overal die voor het plezier brieven schrijven naar elkaar. Er kunnen mensen genomineerd worden die extra baat zouden hebben bij een briefje. Iemand die een uitwisselingsstudent in huis heeft die verjaart. Een oma die altijd voor iedereen klaar stond maar nu het gevoel heeft dat ze nog weinig te betekenen heeft. Een vrouw die vecht tegen kanker. Iemand die als ‘act of kindness’ naar mensen in verschillende landen wat wil sturen. Met respect voor de privacy, worden de mensen in contact gebracht en kan het schrijven beginnen…
The world needs more love letters heeft ook een website, als je niet op facebook zit. En er bestaat ook een gelijkaardig initiatief, the Letter Project, iets soortgelijks maar dan van vrouwen voor vrouwen.
Het schrijven begon… naar ‘onbekenden’… die eigenlijk niet meer onbekend zijn terwijl je schrijft. Woorden te sturen als verbindingsschakels, wat gekke tekeningetjes erop, spikkeltjes, kleur… Onbekenden zijn eigenlijk gewoon mensen die je nog niet hebt ontmoet. Maar je bent toch al verbonden. De brief is er een bevestiging van. Ik zoek naar woorden voor een vrouw die covid heeft en nu veel tijd heeft om te schrijven. De woorden komen voor een dame die doorheen alle moeilijkheden, Gods aanwezigheid heeft gevoeld. ik schrijf wat op een kaartje voor een gewonde soldate. En zo vertrekken de eerste brieven. Nog niet handgeschreven, want zouden ze mijn geschrift wel kunnen lezen? Maar wel met veel liefde gestuurd…
En zo komen ook de eerste kaartjes toe! Een handgemaakt stukje vrolijkheid vol regenbogen! De vreugde in de postbus om een envelop met een exotische postzegel en mijn naam erop! En een prachtige kaart van iemand die vertelt hoe anderen brieven of kaartjes schrijven hem door de coronatijd heen heeft geholpen. Uit de eenzaamheid, in verbinding. Het handschrift van de nobele onbekende is van een zeldzame schoonheid. Zo gelijkmatig, klein, krullend en toch goed te lezen… Misschien moet ik het toch maar eens aandurven een handgeschreven brief te schrijven…
Ja, ik waag het, naar een vriendin van wie ik denk dat ze ook van post ontvangen en post schrijven gaat houden. Buiten slordige aantekeningen in een notaboekje is echt een langer stuk met de hand schrijven al geleden van mijn studententijd. Maar stilletjes aan komt het terug. Of het leesbaar is, dat laat ik aan haar. Maar ik geniet van de uithalen van t, van zwierige hoofdletters… van het kunnen vertellen, en tegelijk het blad kunnen gebruiken om er aan de kant opmerkingen bij te kunnen schrijven, of kleine tekeningetjes te maken, of een knipoog links of rechts. Het heeft iets speels, wat een getypt blad niet heeft. Ik begin ervan te houden! En dan krijg ik post terug! Yep, ze houdt ook van post! Een zorgzaam verpakte brief in een zijdepapiertje. Een visueel spel van symbolen en tekeningen die terugkomen… pingpongen met woorden en beelden. Dicht bij haar zijn, elkaar gezelschap houden, luisteren tussen de geschreven letters door, in de zetel in de tuin, of bij een kopje thee. Heerlijk is dat!
Ik haal omslagen… ik zoek grappige kaartjes uit. Denk aan bestemmelingen! Een neef die me ooit een lange brief schreef. Mijn juf van de lagere school. Een vriendinnetje uit m’n kindertijd. Ik installeer me in de zon, en geniet. De woorden, de gedachten aan hen die me gezelschap houden, de kleurrijke beelden, straks nog de postzegel erop. Oh ja, mijn zoontje heeft gelijk, ik ben ‘briefs’