Bosklassen
Het was al meer dan twee jaar geleden, sinds de laatste “bosklassen”. Wat een vreugde om eindelijk nog eens met de klas helemaal weg te kunnen zijn. Om zorgen en mondmasker af te schudden en een week lang plezier te maken met de vrienden. Om nieuwe dingen te ontdekken, ander eten te mogen proeven, eens lekker laat op te blijven, de hele dag op schok te zijn, en te leren, ravotten en genieten onder een stralend lentezonnetje. Ik was er niet bij… Maar laat je meegenieten van de voorpret.
Dag knapzak,
Hoewel je anders een gewone rugzak zou zijn, heet je in tijden van klasuitstappen een “knapzak” die ten gepaste tijden moet “aangesproken worden”. Toegegeven, ze noemden je bij je gewone naam. En er hoefde geen lunchpakket in. Enkel een fluo vestje, wat water, een koek of stuk fruit, en een boek voor onderweg. Maar toch, een rugzakje klaarmaken doet me denken aan m’n kindertijd waarbij in plechtige brieven de schooluitstap werd aangekondigd met vermelding van de altijd presente “knapzak”. Ik herinner me dat in de mijne vroeger ook nog een doosje toeristil stak en een nat washandje in een plastiek zakje. Bij een uitstap als student, stak ik er een gesneden mango in een lege confituurbokaal in.
Wat zou er in jouw “knapzak” zitten voor onderweg?
Dag slim gepakt,
Het was wel wat, wat er allemaal in de koffer moest. Ik zag al taferelen van kledij die in het rond slingerde op zoek naar dat paar sokken of die ene trui.
Hier de truien? Daar de broeken? Zo doen we het normaal, maar misschien kunnen we het slimmer aanpakken!
We maken pakketjes. Kleine zakjes met voor elke dag een onderbroek, paar sokken, broek, T-shirt en trui. Zo weet m’n zoon precies wat elke dag aan te doen, en blijft de rest van de kledij mooi bij elkaar. Nog een extra zakje reservekledij. En dan natuurlijk alle andere benodigdheden nog de valies inkrijgen. We vouwen de grote knuffeltijger in een knoop. Zo kan hij er nog net bij.
Heb jij al eens iets anders dan anders gedaan, en achteraf gedacht: dat was nu “slim aangepakt”?
Dag komodovaraan-naam,
Op alles moet namen. Werkelijk alles. Ik teken en teken. De textielstift loopt soms uit en je kan met moeite nog de letters van de naam van m’n zoontje opmaken, maar alles (op de knuffel na) is getekend.
Voor aan de koffer hangen we een label. En ja, dat moest jij zijn. Geen dier geschikter dan een komodovaraan, nietwaar, als naam-drager? Zo klonk het de dag voordien: “mama, schets eens een komodovaraan. Ik zal het oogje doen. Ik ben goed in oogjes”. En zo kwam jij, de bewaker van de bagage. Familie van de salamanders waar onze zoon zo gek van is. Maar sterker nog, gevaarlijker. Ideaal om koffers te bewaken.
Trots draag je de naam van m’n zoon. Het is zijn koffer. Onmiskenbaar. De koffer met de komodovaraan…
Heb jij iets typerend, een voorwerp, een kledingstuk, wat dan ook dat onmiskenbaar van jou is?
Dag slaapzak,
Je kruipt uit de kelderdoos. De living in. Eindelijk. Eindelijk mag je nog eens gebruikt worden. Eindelijk, de slaapzak? Dat betekent avontuur! Spanning! Misschien niet de meest comfortabele nachten maar wel memorabele. Waarin nieuwe herinneringen worden gesmeed. Waarin voetjes zo heerlijk kunnen wegkruipen in een slaapholletje.
Eerst even passen. Passen de lange benen er nog in? Ja hoor. Dan even luchten. Een paar dagen hang je buiten aan de trampoline, binnenstebuiten, uit te waaien in de zon. De muffe keldergeur verdwijnt…
Je bent er klaar voor! En onze zoon ook! Op naar nieuwe avonturen! Uitgetelde kinderbenen na dagen vol van impressies en belevenissen.
Wat voor herinneringen heeft jouw ‘slaapzak’ gezien? Heb jij ook iets dat je pas uit de kast haalt, als het vakantie is? Iets wat de voorpret al doet beginnen?
Dag obligate witte T-shirt,
Net zoals laarzen vroeger steevast in de koffer moesten op bosklassen, ben jij ook een vast ingrediënt. Niet zomaar iets nuttig. Maar de voorbode van iets creatief. Van een blank canvas. Van een “wat gaan we allemaal met jou kunnen doen?” Beschilderen? Zeefdrukken? Batikken?
Zal je nadien gekoesterd worden? Nog veel gedragen? Fier getoond? Of verdwijn je in een anonieme knutseldoos?
Je bent een stukje verwachting, een uitnodiging tot creativiteit, al bij het begin met die bedoeling gekocht en gepakt…
Wat is jouw “witte T-shirt”? Heb jij ook een voorbode van creativiteit, in huis of op reis?
Dag briefjes voor elke dag,
M’n mama deed het toen ik kind was. Ik kreeg een stapel omslagen mee waarvan ik elke dag eentje mocht openmaken. Er stonden handgeschreven woorden op van het thuisfront, op gelijnde steekkaarten van papa. En er zaten in plastic folie verpakte berensnoepjes in, precies genoeg voor elk meisje op de kamer. Wat was dat leuk!
Snoepgoed was strikt verboden, maar brieven… Daar stond niets van in! Dus wou ik die leuke traditie verderzetten met een briefje voor elke dag. Van kleurrijke tijdschriftpagina’s vouwde ik omslagen. Het thema van de bosklassen was tijdreizen, en dus maakte ik kaartjes waar onze kippen telkens vanuit een andere tijd een boodschap stuurden. Het werd kippenpost, met de avonturen van Fiepie en Ploffie uit de oertijd, het verre Egypte, de Romeinse tijd (met uiteraard wat filosoferen over: wie was er eerst, de kip of het ei?), de middeleeuwen en de jaren 2000 (met coole chicks). Hij vond het geweldig. En ik had minstens evenveel pret met de voorbereiding…
Heb jij leuke tradities die je, op jouw manier, graag wil verderzetten?
Dag feestridder,
Voor de laatste avond, de “bonte avond” zoals ik hem mij herinner als kind, mochten er verkleedkleren worden meegegeven. Maar m’n zoon wou liever geen verkleedkledij. Dan leek jij, een ridderhandpop, een goed idee. Ideaal om een nummertje mee op te voeren, en tegelijk geen heel verkleedkostuum.
Helaas, feestridder, heb je thuis moeten feesten. Je harnas begon zodanig af te pellen, dat de koffer binnen de kortste keren onder het ridderstof zat. Jij hebt weer tussen de andere poppen mogen feesten. Maar onze zoon, die had een bonte avond die memorabel was. Met échte disco-lichten! En coole muziek. Met nieuwe dance-moves! En met chips en cola. Met stip dé leukste herinnering van de bosklassen.
Wat was jouw meest memorabele feestje?
Dag bosklassen-schat,
Vóór de inhoud van de koffer de was ingaat, check ik maar eens even de zakken van de jas. En wat kom ik daar tegen? Een schat! Een bosklassen-schat!
Een mooie steen. Metalen ringetjes die vast nog voor iets dienst kunnen doen. Een kleine dennenappel die zo leuk voelt als je erover wrijft. Een oude schelp. Een piepklein stukje elektriciteitsdraad en nog iets elektrisch: wie weet wat hij daarmee kan maken! En dan, de twee grootste kostbaarheden. Een zelfgemaakte zweep van een héél sterk touw van stro. En échte wol van een écht schaap. “Voel eens hoe zacht?”
Ik zie de zwarte schapen al zo voor me. En de glinstering in zijn ogen wanneer hij erin slaagde wat wol te bemachtigen. Wanneer hij de wol veilig wegborg en er af en toe aan voelde. échte wol van een bosklassenschaap.
Ik stoot, tussen m’n mondmasker en zakdoeken in m’n jaszak, weer op m’n favoriete kastanje. Zo moeder, zo zoon?
Wat zijn jouw kleine schatten?
Benieuwd naar meer vergeten voorwerpen? Kijk eens hier