Toiletten. Openbare toiletten! In Denemarken zag ik ze op alle mogelijke plekken. Op het strand. Midden in de natuur. Ja, zelfs op een heel klein eiland. Oh, ik had een vreugdedansje kunnen doen. Ja, om een toilet. Want als persoon met chronische darmziekte, is het gebrek eraan een vloek, en de aanwezigheid ervan een zegen. Als ik er eentje spotte, dan was ik zo blij! Blij dat ik “onbezorgd” op stap kon! Dat mijn “actieradius” groter werd! Dat het hier gewoon is… overal openbare toiletten! Die werken. Die niet op slot zijn. Die bovendien nog proper zijn. Maar gewoon al dàt ze er zijn. Dat vond ik buitengewoon! 

Is het niet bizar? Dat ik de aanwezigheid van openbare toiletten zo moet bezingen, terwijl het toch de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn? Terwijl het me een evidentie lijkt, op iedere plaats, ook en zeker hier in België. De zwangere vrouw die wel borstvoeding mag geven in de babyzaak, maar niet naar het toilet mag. De oudere vrouw die zelfs in haar eigen bank, het WC niet mag gebruiken. De darmpatiënt voor wie het weigeren van de toegang tot een toilet, serieuze problemen met zich meebrengt en isolement veroorzaakt. De mama die zich met haar peuter naar een andere winkel moet haasten voor een toilet, tot het ondertussen al te laat is, en dan en passant nog een nieuw broekje gekocht moet worden. Maar of je nu met kinderen op wandel bent, of wat ouder bent, zwanger, medisch sukkelt of niet… moet niet iedereen vroeg of laat, zo nodig? Is dat niet een soort “basisbehoefte”? Waarom dan, dat schrijnend tekort hier in ons land? Geen toegang krijgen in winkels om allerlei redenen? Begrijp je mijn vreugde om de openbare toiletten in Denemarken? Van de stappen richting een inclusieve samenleving die ze daarmee zetten? Ik hoop en droom van een samenleving waarin openbare toiletten net zo doodgewoon zijn als in Denemarken.