speeltijd
Tijd willen we als volwassenen toch zo graag ‘nuttig’ gebruiken. Er is altijd wel van alles dat moet. Als het geen betaald werk is, dan zijn er altijd wel wasmanden die zich als vanzelf vullen, belastingen die ingevuld moeten worden, de planten die smeken om water… maar ook sociaal “moeten we nog eens afspreken”, voor onze gezondheid “moeten we veel bewegen”, en in de vakantie “moeten we ” dan ook ons te pletter ontspannen en liefst toch wat zinvol ook. Ik kijk naar m’n zoon en bewonder zijn manier van door de dagen gaan. Zouden we als volwassenen ook weer kunnen leren “spelen”?
We brachten nog maar net een bezoekje aan Technopolis. Met de tickets in de hand, en goed voorbereid van welke expo’s er allemaal waren, begonnen we aan de Lego expositie. Het was opvallend. M’n zoon schoot erdoor, en wou vooral zelf wat bouwen om mee te werken aan de stad van de toekomst. (zijn vliegend huis kan je in het midden vooraan bewonderen). Ik was lichtjes geënerveerd. Hadden we nu wel “waar voor ons geld”? Zouden we nu niet aandachtig elk lego portret van een wetenschapper “moeten” bekijken, waarbij ik dan de hele uitleg zou lezen? Hoort dat niet ergens?
Tegelijk, hij fladderde als een vlinder naar al wat hem interesseerde, en waar hij graag meer over wou weten, daar bleef ie staan. Ja, eigenlijk slim. Je “hoeft” helemaal niets. En er is meer dan genoeg te zien, om zo van de dingen te proeven. En stiekem, vond ik het zelf bouwen van lego ook het leukst op de expositie. Ik leefde me nog eens uit met een appartementsgebouw vol zonne-energie-ramen. Hé? Ik speelde weer een beetje!
De auto was vuil. Dus tijd voor een bezoekje aan de carwash. Geef nu toe, daar voel je je toch terug een beetje kind? Je kan niets doen, meer nog, je màg niets doen. Gewoon wachten, en zien wat er gebeurt. Kleuren die veranderen, een lichtshow, hevig schuimende zeep en dik vallende ‘regen’, grappige blazers, dikke spinnenpoten die de auto schoonvegen… Het lijkt een beetje een pretpark voor volwassenen…
Een tijdje geleden scheen de zon zo heerlijk, dat ze me naar buiten wenkte. Ik wandelde het park binnen en hoorde een enorm luid lawaai. Wat zou dat zijn? Een hoop kinderen? Luide vogels? Ik besloot mijn oren te volgen, op zoek naar de bron van het geluid. Na wat zoeken, met een geluid dat behoorlijk oorverdovend klonk, kwam ik aan bij een grote vijver. Die propvol kikkers zaten die erop los kwaakten zoals ik kikkers nog nooit heb horen kwaken. Voor mij zaten twee Franstalige dames met grote camera’s het natuurspektakel vast te leggen. Een beetje verder op het bruggetje stond een groep kinderen verbaasd rond de kikkers en rond de juf die het geluid probeerde te overstemmen. Wat was dat heerlijk: niet te weten dàt ik zou gaan wandelen, waar ik zou uitkomen, en hier dan bij een enorme groep luidruchtige, wonderbaarlijke kikkers uit te komen. Ik zette me erbij, en bekeek ze lange tijd. Hun dikke kaken. Hun grappige pootjes als ze zwemmen. Hun gekke sprongen. Hun camouflagekleuren tegen de groene bladeren. Hun feestgedruis hier zomaar op een doordeweekse dag. En uiteraard hun kwakende lied… Wat ben ik blij dat ik de “to do” lijst thuis heb gelaten, en hier ben naartoe gefladderd. Ik had het voor geen geld ter wereld willen missen!
Als het zonnetje wenkt, (en de kippen luid kakelen), dan zoek ik me soms een plekje in de tuin. Groot is de verleiding dat het pas “mag” nadat eerst alles wat “moest” gedaan is. Maar de ervaring leert, dat als de was gedaan is, het weer misschien al is gekeerd. En dat die was er morgen nog zal zijn. Dus… de tuin in dan maar! Ik neem een gemakkelijke stoel en installeer me. Normaal met een boek. Maar ook daar zit ik met een stapeltje “boeken die ik nog moet uitlezen”, maar misschien wil ik vandaag wel eens spelen. Voor zomerse collage-plannen had ik in de buurt wat om tijdschriften gevraagd. Een vriendelijke onbekende buurtbewoner gaf me een massa Flows. Toevallig mijn lievelingstijdschrift. Aha, in de zon, met de “Flow”, is dat het nu niet? Ik heb ze nu toch… Ik blader door het magazine en geniet ervan. Luchtige artikelen, en tegelijk wel met wat diepgang (geen “hoe geraak je in 10 stappen aan dat bikini-lijf”). Prachtige illustraties. Zorg om lettertypes, kleuren… Ik betrap mezelf erop dat ik de inhoudstafel lees en dan eigenlijk vind dat ik het tijdschrift van begin tot het einde uit moet lezen. Zonder een artikel over te slaan. Maar ik laat de gedachte varen… de concentratie kan maar een beetje aan, en het is net heerlijk om te mogen fladderen tussen de pagina’s… eens een beetje vooruit, dan weer terug te bladeren, iets te lezen en herlezen, en iets anders zonder schuldgevoel gewoon over te slaan. De set up van het tijdschrift inspireert er ook in. Wie zet er nu zomaar quasi “lege” bladeren in een magazine? Zonder reclame, zonder tekst? Het gaat in tegen elk effectiviteitsdenken. Een mens zou zelfs gaan denken dat het “bladverspilling” is. Maar ik vind het zalig. Wat een rust. Een blad met één grote foto, of één intens mooie kleur of één grappig patroon of mooie illustratie. Het brengt rust. Rust die we onszelf mogen gunnen…
Mijn zoon was naar school. M’n man op z’n werk. Het was al lang geleden… zou ik de verfkwasten nog eens boven halen? Zonder opdracht, zonder idee waar ik zou uitkomen… Gewoon wat spelen met verf op het doek. Mooie kleuren uitproberen. Genieten van een dikke klodder verf. Van de verschillende schakeringen van één kleur. Experimenteren met compositie op ronde doeken. Bubbelpapierafdrukken maken. Een blaadje van buiten wordt een penseel. Ik geniet. Het is telkens weer spannend wat er gaat verschijnen. Aan te voelen wanneer iets “klaar” is, en wanneer er nog iets nodig is… maar wat dan… De angst soms om iets te “verknoeien”, maar toch proberen, durven, doen. Schilderen is ook spelen…
Wolkjes kijken. Heerlijk ‘nutteloos’. En misschien net daarom geweldig. Er moeten geen vormen gezocht en afgevinkt worden. De ene wolk schuift voorbij, traag… en ik mag er wat in ontdekken. Op dit moment. En een paar tellen later, is het beeld alweer veranderd… Op de foto hiernaast spotte ik een eend… maar je ziet al hoe het kopje en de snavel langzaam wegdrijven. De eend zwemt weg… En ook de dansende olifant, de slurpende miereneter en de gekke draak. Een paar dagen later rijden we over de autostrade… het is weer tijd om wolkjes te kijken. Kijk! Daar is de eend weer. Ze ligt te slapen onder een wolk en houdt haar kopje schuin. De tocht langs grijze straten, en op- en afritten wordt leuker met slapende eenden in wolken, kleine wolkenvissen en een lachende olifant die komt aangetoeterd. Speel je mee?
