Pinksteren
Een vuurrode bol, voor een vurig feest! Want het was Pinksteren! Dan mag het al een beetje meer zijn… Al die jaren viel Pinksteren een beetje tussen de plooien van het kerkelijk jaar. Er leken twéé liturgisch sterke tijden: Kerst en Pasen, met hun eigen voorbereidingstijd. En Pinksteren, dat was een beetje het ‘vijgen na Pasen’. Dat feest dat er nog aangeplakt werd, en dat dan nog ging over iets waar je de rest van het jaar maar weinig over hoorde: de Heilige Geest! Maar dit jaar was Pinksteren de mooiste Pinksteren die ik ooit mocht beleven! En meteen ook de mooiste vormselviering, want die dag werden er een dertigtal kinderen gevormd in de kathedraal. Ik zou willen dat je erbij had kunnen zijn. Maar dankzij de prachtige foto’s van Patries Jeunen (van de bol tot de foto’s hieronder), kunnen jullie er toch een beetje van proeven. En begint het hopelijk ook te Pinksteren in jullie. Wat Pinksteren, dat is eigenlijk … een werkwoord… een gebeuren… iets dat gaande is! Ik pinkster, jij pinkstert, wij … Pinksteren!
Dag Heilige Geest,
Zo wezenlijk bent U, en toch zijt Ge al die jaren zo ondergesneeuwd… in de theologie, de kunst, de muziek, ja zelfs in het kerkelijk spreken en de predikatie in de parochies waar ik vroeger naartoe ging. Nauwelijks kwam U ter sprake. U leek wel de grote ‘afwezige’ van de triniteit, en tegelijk ben je de grote INwezige! En ongelofelijk wezenlijk!
Het is een ontdekkingstocht, Heilige Geest, om U beter te mogen leren kennen. Maar het is zo onvoorstelbaar, dat de Heer ons ZIJN Geest heeft geschonken! Diezelfde Geest die IN HEM was… dat die nu in ons mag zijn! Zeg dat nu eens luidop! Dat is toch straf! U bent niet zomaar een braaf duifje of een frisse bries, maar de Aanwezige, de Inwezige, de Trooster, de Helper! Niet van toen lang geleden, maar nu, met ons, voor ons, IN ons!
Hoog tijd dat we U erkennen! Dat we om U hulp vragen! Dat we U uitnodigen in ons leven!
Kom, Heilige Geest!
Dag dak van zegen,
Ja, Heilige Geest, je was meteen al voelbaar toen we onze handen zegenend mochten uitstrekken, allemaal samen, over de vormelingen… en in stilte voor hen mochten bidden. Wat een kracht… Een stilte die zo vol was! Gods zegen die zo overvloedig stroomde! Allemaal verzameld, alsof we ons allemaal ‘inplugde’ in God, tegelijk… en dat geeft vonken…
Eigenlijk zouden we dat meer moeten doen, ons verzamelen om te bidden, al is het in stilte. ‘K heb een vriendin waarmee ik geregeld een kapelletje intrek en we samen bidden, zij aan zij. Samen ingeplugd in God. Hoeveel krachtiger is dat gebed! Want waar twee of meer samenkomen…
En eigenlijk zou het ook een tweede natuur mogen worden, om meer ‘zegenend’ door het leven te gaan! Elkaar zegen te geven! Zegen te vragen. Zegen te mogen ontvangen. Onze pastoor schenkt ons alle dagen gul Gods overvloedige zegen! Nee, niet gewoon een béétje zegen. Overvloedig!
Wat een weldaad is het, zegen te ontvangen! Zoals het ook een weldaad is Gods zegen te vragen en erom te bidden voor iemand. Niet alleen bij speciale gelegenheden… maar bij kleine en grote gebeurtenissen, bij verdriet en bij vreugde,… in het leven van elke dag.
Heb jij een krachtig moment van Gods zegen ervaren of mogen zien bij iemand anders?
Dag Woord van Leven,
We hebben dat soms, wanneer we misschien ook beroepsmatig met de Bijbel bezig zijn, of al vele jaren ermee op pad gaan, dat we denken “we kennen het”. We hebben een “the best of” van een aantal passages in ons hoofd. De Emmausgangers? Oh ja, daar gaat het over. Storm op het meer? Ja, dat is de boodschap. We luisteren misschien al niet echt meer, omdat we menen al te weten…
Maar dat Woord, dat kan ook opnieuw tot ons spreken. “Gospel freshness”, noemden ze dat in Taizé. Het Woord is fris! Het kan opnieuw beginnen leven! Als we onze oren en ons hart echt openzetten (wat wilt GIJ ons NU vertellen?), als we gretig luisteren… En soms wordt het Woord zo levendig gemaakt, wanneer vanuit het hart wordt gepreekt. Niet gewoon ‘historische context’ of ‘associaties en woordspelingen’… maar een spreken dat lijkt op het opendoen van deuren in ons… zodat we nieuw kunnen kijken, voorbij het zien, kunnen luisteren voorbij het horen, kunnen écht graag zien voorbij een lauw geworden hart. Het Woord leeft weer, als het ons weer mag raken…
Durf jij je laten raken?
Dag zalving,
Dit is hét moment natuurlijk, tijdens een vormselviering. De zalving met de heilige olie, de bekrachtiging van de Heilige Geest. Hét moment, en tegelijk herinner ik me als kind gewoon het ‘aanschuiven’ in een lange rij, en het moment dat in 1-2-3 voorbij was, zonder goed en wel te beseffen wat er was gebeurd, of wat de betekenis ervan was.
Wat was dat hier anders! Vanop mijn plaats, een beetje verborgen achter een pilaar, zag ik hoe elke vormeling met z’n meter en peter apart werd genomen. Hoe er tijd werd gemaakt, en aan de gebaren en mimiek te zien, echt iets werd overgebracht over de diepte van dat moment. Het moment was geen ‘aanschuiven’ meer… Het was heilig. Het was zichtbaar. De Geest was er! De blikken bij al wie betrokken was, spraken boekdelen. En mijn tranen ook.
Het was zo ontroerend, hier, ‘live’, onder m’n ogen, Gods genade te zien gebeuren… Te zien hoe God aanwezig kwam en komt en zal blijven in het leven van die vormelingen, hoe dat leven ook zal lopen, ook als er periodes zijn dat Hij ver weg lijkt. Hij is er. En de Heilige Geest was geen duif ergens ver weg… maar begeestering die zichtbaar werd!
Ben jij al tot tranen toe bewogen door de Geest aan het werk te zien?
Dag geloofsbelijdenis,
Samen belijden we ons geloof. Maar wat geloven we precies? De eeuwenoude woorden staan vol met mysteries, die we makkelijk opzeggen, maar geloven we ze ook echt? Verrijzenis van het lichaam? De gemeenschap van de heiligen? Vandaar zal Hij komen oordelen? De vergiffenis van de zonden? De laatste decennia hebben we die deeltjes waar we minder makkelijk ‘ja’ op konden zeggen, precies stilletjes laten vallen in de zelfgemaakte geloofsbelijdenissen in de kerken. Maar is geloof een à la carte menu?
Misschien is het eerder een groeiproces. Op sommige dingen zeggen we meteen voluit ‘Ja’. In andere moeten we nog groeien. Zeggen we zoals in Mc 9, 23-24: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp”. Maar laat ons die groei niet knippen, door op voorhand uit te selecteren wat we te moeilijk vinden. We mogen groeien, ons leven lang, tot de volheid van het geloof…
Waar zeg je voluit ‘Ja’ aan? En waar kan je nog in groeien?
Dag gebed,
Tijdens de viering bidden we. Wordt er ‘voorgebeden’, bidden we in stilte, zegenend, dankend, tot inkeer komend, zoekend… Soms met vaste gebeden en antwoorden, soms met wat in ons hart wordt gelegd, onhoorbaar voor mensen maar hoorbaar voor God. Een prachtig gebed dat we tijdens de Pinksterviering kregen aangereikt is dit gebed tot de Heilige Geest van kardinaal Mercier:
“O Heilige Geest, Ziel van mijn ziel, Ik aanbid U. Verlicht me, leid me, versterk me, troost me. Zeg me wat ik moet doen, geef mij Uw bevelen. Ik beloof dat ik me zal onderwerpen aan alles wat U wilt en aannemen al wat me zal overkomen. Maak mij slechts Uw Heilige wil bekend.”
Spreek het eens uit. Het is zo krachtig. Want het is overgave. Niet bidden om de dingen te verkrijgen die we zo graag willen, bidden om onze wil die geschiedde… Maar de krachtigste motor tot verandering: overgave aan God, zodat de Heilige Geest kan doen wat Hij doen wil, opdat Zijn Wil geschiedde. In het geloof, in het vertrouwen, dat God het goede voor ons wil, en verder ziet dan wij kunnen zien. Vanuit de ervaring dat overgave het scharnierpunt is… niet loslaten, maar uit handen geven, in de Zijne… want we kunnen in géén betere handen zijn.
Hou je het liefst de controle in handen? Of durf je je laten leiden door de Geest?
Dag muziek,
Op een dag als deze klinkt de Veni Sancte Spiritus, klinken geestige Zingt jubilate’s, maar is er ook een ander geluid… Hemelse muziek van het kathedraalkoor, dat ons vanzelf in andere sferen brengt… Zalige momenten van samenzang, met het gevoel dat nieuwe liederen ons ‘eigen’ zijn geworden en dat we ze met vertrouwen en plezier samen zingen. Maar vandaag klinkt ook een vrolijk lied, begeleid op gitaar. “Laudato si”, zingen we samen! De mensen klappen mee. Oh, muziek doet wat met een mens. We zijn, voelen de vreugde van Pinksteren! En onze anders wat Vlaamse gereserveerdheid, met de typische wat voorzichtige, aarzelende, lichtjes in mineur gezongen melodieën, maakt plaats voor vreugde! We kunnen het dan toch, ook hier in de Vlaamse Kerk.
En het is ook zo’n verademing in een vormselviering, dat de teksten ook nog diepgaand zijn. Dat vreugdevolle muziek niet betekent, oppervlakkig en happy-clappy. Maar dat we nog kunnen zingen over God, over de Geest. Ja, dat we God kunnen loven samen! Daar word ik vrolijk van!
Van welk lied word jij vrolijk ?
Dag communie,
Ik schreef er hier al wat over. Want niets stilt de honger zo, niets is zo verkwikkend, dan de Heer te mogen ontvangen in de communie. Als we de diepte daarvan zouden beseffen… dat het niet gewoon om een ‘herinneren’ gaat van iets wat zich lang geleden voltrok, of enkel een symbool van verbondenheid … maar dat het werkelijk een ontmoeting is… dan zouden we ernaartoe rennen! Als we maar een klein beetje zouden beseffen hoe enorm Gods liefde is, we zouden niet anders willen dan de communie ontvangen!
Zoals Paulus schrijft: “zult gij dan samen met alle heiligen, in staat zijn te vatten, hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is, en te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods.” (Ef 3, 18-19)
In Zijn Liefde, in al Zijn dimensies, willen we groeien. En daarvoor voeden we ons met Zijn Woord dat weer levend wordt als we luisteren, met gebeden en woorden van geloof ook al zijn we nog groeiende, met muziek want zingen is ’twee keer bidden’ , en heel bijzonder met het mogen ontvangen van de communie. Hij geeft, wij ontvangen, we mogen worden wat we ontvangen… Lichaam van Christus!
Besef je hoe ‘straf’ dat eigenlijk is?
Dag Maria,
Ik schreef hier al wat over U. Tijdens de Pinksterviering werden de vormelingen aan U toegewijd. Ik zag vroeger niet echt wat de Heilige Geest met U te maken had, Ge stond een beetje buiten mijn leven onder een glazen stolp uit een nostalgisch, mij wat bevreemdend verleden. Maar nu hoor ik het, en zie ik het…Ge waart VOL van de Heilige Geest! Ge hebt Ja gezegd en altijd gevraagd dat Zijn Wil geschiedde. Op elk moment hebt Ge U door Gods Geest laten leiden. Ja, dan zijt Ge eigenlijk een schitterend voorbeeld van wat het is te leven naar Gods Geest!
Ik zie die vormelingen rond Uw beeld. En ik ben geraakt door de foto die Patries van U maakte. Het raakt mijn moederhart. Al die vormelingen… ze zullen groter worden, ze zullen uitdagingen kennen, ze zullen het misschien moeilijk hebben op school of thuis of met vrienden of met zichzelf… Ze hebben bescherming nodig… en Moederlijke zorg… Wat ben ik dan stiekem blij, echt vanuit m’n moeder zijn, dat er voor die opgroeiende kinderen gezorgd wordt… dat ze onder Uw Hoede zijn. Dat de Heilige Geest hen nabij gaat zijn en dat Gij daarin een voorbeeld zijt… Wat ben ik blij dat het als ouder niet allemaal op mij valt maar dat ik met m’n onmacht ook bij U kan komen en mijn kind nu en later ook aan U kan toevertrouwen.
Dank U.
Dag verrukking,
Het voelde als een magisch moment… Betoverend! Toen opeens, van boven uit de kathedraal, als verrassing, honderden bloemblaadjes naar beneden dwarrelden. Als vurige tongen over de apostelen… als vurige tongen over ons allemaal!
Goch, de verrukking! De schoonheid! Iedereen keek verwonderd, wees naar boven, deed elkaar teken! Heb je het gezien? En nog! en nog! Het was zo ongelofelijk mooi…
Durven we ons nog laten verrassen door God? Of vullen we al in? Of onderschatten we Hem? Verwachten we niet dat God ons nog kàn verrassen? Dat Hij ons leven een totaal nieuwe wending kan geven, zelfs al lijken de omstandigheden niet heel erg anders…? Dat Hij in staat is tegelijk alles in ons te veranderen?
Komen we nog in verrukking? Bij een ontroerend mooi muziekstuk misschien? Of een adembenemend uitzicht? Maar ook, komen we nog in verrukking om God zelf? De zo nabije en tegelijk totaal Andere, die ons ként en die ons ook totaal kan verrassen?
Wanneer voelde jij je voor het laatst in verrukking?
Dag nieuw licht,
Ja, alles baadde in een nieuw licht, in het vurige rood, in het rood van Pinksteren! Maar ik zag de Kerk zelf ook in een ander licht. Niet als een oud instituut met een hoop regeltjes, maar als een levende gemeenschap! Een gemeenschap die bidt, die zingt, die viert, die zegent! Als het Lichaam van Christus dat we mogen ontvangen én mogen zijn samen… waar Hij Zijn Hart in wil doen kloppen… ook nu!
En Pinksteren… dat was geen afgesloten gebeuren met de Heilige Geest die toen op die enkele apostelen neerdaalde in vurige tongen. En die hen een onvermoede kracht gaf. Het is een levende realiteit, ook nu! Met de Heilige Geest die over ons komt als levende realiteit, ook nu! En de onvermoede kracht die ons van daaruit verder drijft, tot buiten onze comfortzone, naar alle mensen, ook nu!
Ja, Pinksteren is geen voltooid deelwoord. De Heilige Geest heeft niet gepinksterd. De apostelen hebben niet gepinksterd. Het blijft Pinksteren… toen én nu…
Pinkstert het ook in jou?
Dag levende Geest,
We rapen de blaadjes op… Geven ze aan een ander, stoppen ze in onze zak om af en toe nog ter hand te nemen, als een tastbaar teken van de Heilige Geest, van God die ons verrast, van het voortdurend Pinksteren…
Ik denk dat ik voor het eerst echt zo een Levende Kerk zag en zie… in een eeuwenoude kathedraal. Een Levende kerk, gelijk in het eschatologisch voorbehoud. Ze is er al, je ziet ze voor je ogen ontkiemen… en tegelijk is ze er nog niet helemaal, is ze nog niet voltooid… Tussen “reeds” en “nog niet”. Maar in jaren waarin we misschien erg keken naar al wat “nog niet” is… is het een wonder om getuige te mogen zijn, hier en nu, van wat hier en nu gebeurt… van een Levende Kerk, door Hij, de Levende!
Het is als m’n komkommerplant… Als je die water geeft, zie je die haast voor je ogen groeien!
We moeten zorg dragen, voeding geven, ruimte maken, zorg dragen, en het beste van onszelf geven, voor wat leeft! Maar de kiemkracht komt niet van onszelf… Het “Leven” in de Levende gemeenschap, komt van God zelf… en Zijn Heilige Geest, die we misschien te lang onderschat hebben, kan ontzettend veel meer dan we denken! Hij doet het! Dat is Pinksteren! En we moeten alleen maar volgen, op de Adem van de Geest…
Volg je ook?