kleerkastwandeling
Kledij. Een paar lapjes stof. En tegelijk veel meer. Een manier om je uit te drukken, met je unieke, eigen bijeengesprokkelde stijl. Een beetje troost en comfort, in die zachte sjaal, die oude trui, die lekker zittende schoenen. Een vertrouwen boost, met die kleur die je staat, dat nieuwe jurkje, die grote zonnehoed. Feest, met het uitproberen van verschillende outfits, de benen in panty’s wringen, de oncomfortabele hakken nog eens bovenhalen, en al eens een accessoire die je af maakt. Soms ook confrontatie. Met een lichaam dat verandert, met kleding die je zachtjes vertelt dat je eruit gegroeid bent, met het zoeken naar kledij met een groeiende lijst aan ‘voorwaarden’. Maar ook plezier, van eens samen gaan shoppen, of iets doorkrijgen, of doorgeven. Van iets nieuws, iets oud dat nieuw leven krijgt, iets dat je even doet oplichten. Die knaller trui. Dat jurkje waar je vrolijk van wordt. Dat basisstuk dat je eindelijk eens vervangen hebt. Ik wandel door m’n kleerkast. Wandel je mee?
Dag en vaarwel,
Jullie hebben me goed gediend. Aan haast ieder van jullie heb ik mooie herinneringen. Een vestje voor op dat jurkje toen ik zwanger was. M’n lievelingsstippenjurkje dat ik droeg om naar de opera van m’n zus te gaan kijken. Die heerlijk zittende denim tuniek waarmee ik door het bos wandelde. Het doet een beetje pijn, dat moet ik zeggen. Jullie loslaten terwijl ik jullie zo graag had.
Maar m’n lijf is veranderd. Jullie passen niet meer. Jullie verdienen beter dan werkloos in m’n kast te liggen. Jullie verdienen iemand nieuw, die jullie blij zal dragen. Weer door het bos zal struinen, naar de opera zal gaan, en feesten zal (zwanger of niet). Dank voor al het mooie. Vaarwel en ’tot ziens’!
Waar heb je afscheid van moeten nemen, en kan je nu nieuwe wegen gaan?
Dag hartverwarmend geschenk,
Uit liefde gekregen, mag ik ze tastbaar voelen, in je heerlijke warme stof die me omhult. Dat lekkere donsje. Die kap waar ik in kan schuilen. Waar de regen afdruipt.
Jij omhult me. Geeft warmte. En in jouw geschenk zijn, de warmte van de hartverwarmende soort.
Je kleur is als thuiskomen. Niet te dof, zodat ik erin verdwijn. Niet te fel, zodat jij met mij gaat lopen. Maar precies goed dat jij bij mij past, en ik bij jou.
Heb je ook zo een tastbaar hartverwarmend teken, waarmee je je op koude dagen kan omhullen?
Dag mama schoen,
De stijlvolle laarsjes met een hakje, voldeden niet meer die eerste keer aan de schoolpoort. Mee de tuin in op de speelplaats. In de modder. Kind op en af de arm. Boekentas hangend. Achter m’n zoontje aan rennend. Nee, hier was wat anders nodig. Een schoen 2.0.
De “Mama schoen”.
Als een vriendin hier met m’n zoon komt spelen, verruilt ze haar schoenen ook voor “de mama schoenen”. Wat zijn ze gemakkelijk! Wat doen ze wat ze moeten doen! Je brengen waar je zijn moet, mee spelen, mee door de natuur kliederen, mee in het (kinder)leven staan.
Ik vind je zo leuk, mama schoen, zo goed zittend dat geen nieuw paar er tegenop kan. Dus toen je compleet, maar dan ook compleet versleten was, kocht ik een nieuw paar: precies dezelfde.
Ik lach naar de oma die haar kind komt ophalen aan de school, met dezelfde schoen. We glimlachen. Mama’s en oma’s weten waarom …
Paste het schoentje je ook niet meer? Heb je toen iets nieuws (heruit)gevonden?
Dag vrolijk kerstfeest,
Jij bent de vrolijk kerstfeest pyjama. Het meest ‘kerstige’ dat ooit onder onze boom lag. Eenzelfde flannellen pyjama, voor onze zoon, m’n man en ikzelf. Die kerstavond brachten we de hele tijd in die heerlijke pyjama door.
Groen en rode ruiten. Flanel. Als geschenk onder de kerstboom. Kan het nog gezelliger?
En zo hullen wij ons, zo nu en dan, in onze pyjama’s. En soms, hebben we dan, per toeval allemaal dezelfde aan.
“We zijn van hetzelfde team”, zegt onze zoon dan. Yep, ons gezins-team. En van het veel weidsere “vrolijk kerstfeest-team”.
Kan je ook soms langs de buitenkant zien, dat je van eenzelfde team bent met iemand?l
Dag thuis,
Er zijn zo van die stukken, waar ik me direct thuis in voel. Al deed ik ze nooit eerder aan. Een Bernadetje. Grof gebreid. En dan nog in m’n lievelingskleur. Dat is bingo!
Op een gewone T-shirt. Over eender welk jurkje. Het werkt gewoon. Want het voelt als thuis. De kleur wekt me tot leven. De snit zegt “relax”. En het breiwerk is zo heerlijk zacht, niet prikkend.
Misschien is een jurk met zakken. Een paar rode laarsjes. Een gestreepte T-shirt, of een zalig zittende jeans…
Heb jij een stuk waar je je direct thuis in voelt?
Dag schoenen-voor-als-ik-weer-aan-het-werk-zou-gaan,
Ik had jullie gespaard. Gekocht samen met de mama schoenen. Mama schoenen voor op school en thuis, en een paar elegantere schoenen voor als ik terug zou gaan werken. Ja, ik zou jullie sparen. Dat ze nog goed waren.
Wat heb ik jullie lang gespaard. Maar ik kon niet terug aan het werk. Jullie stonden daar maar, werkloos.
Dan begon ik jullie maar aan te doen. Af en toe, voor speciale gelegenheden. En zo spaar ik jullie nog steeds.
Hebben jullie soms iets dat je lange tijd spaart?
Dag vrolijke print,
Soms is het zoeken. Kan een print zo “Britse secretaresse” aandoen. Of “in een vlaag van zinsverbijstering gekocht op een buitenlandse markt ” of “gemaakt door Julie Andrews zelve met de gordijnen van een oud huis” of zo “ik verdrink in een oud nachtkleed van een oma”.
Dus zoek ik naar de juiste print. De juiste voor mij. Iets waar ik vrolijk van wordt. Iets als “felgele citroenen”, of “kleurige stippen”, of “geometrische patronen”, of deze… edelherten, zonnebloemen, opspringende konijntjes, vossen, rozen en vogeltjes… hoeveel vrolijker kan je gaan?
Welk patroon past bij jou?
Dag “potskes”,
Ik schreef al eens iets over jullie, hier. Ik kreeg er die Bobonne nog heeft gedragen. En ze brengen haar dicht bij. Haar herinnering, haar warmte, en haar bezorgdheid “zet iets op uw hoofd, want anders doet ge iets op”.
De frambooskleurige baret, draag ik al van in m’n tienertijd denk ik. Wat heeft die al veel gezien… Alle seizoenen van het leven. De wind in een Engels park. Een hilarische artistieke scene met vrienden en wat pseudo-poëzie. Miezerregen in de stad als onzekere tiener. Herfstwandelingen met m’n zoon.
Heb jij zo dingen, die al lang met je meegaan, en veel zouden kunnen vertellen?
Dag nieuweling,
Pas gekocht. Het kaartje hangt er nog aan. Ik zag je en was al verkocht. Paste, en het was meteen juist. En de prijs, die zat ook goed. Een bingo dus!
Maar nu… hang ik je zorgvuldig in de kast, en bedenk strategisch wanneer ik je bij welke gelegenheid aan zou doen. Spaar ik je een beetje, ja, en tegelijk zal ik je ook dagelijks aandoen. Maar het is even puzzelen in m’n hoofd, als ik je voor het concert aan doe… dan kan ik je misschien niet voor het feest aan doen. Of beter met Kerst? En dan nu een ander?
Je hangt er bij, en weet van niets. Hoe ik je koester. En zoek naar het juiste moment. Om een beetje te stralen met jou…
Zoek jij ook soms naar het juiste moment?
Dag professional,
Je hebt me goed gediend. Op het sollicitatiegesprek me wat extra kracht gegeven. En met succes. Je hebt me geholpen in een nieuwe job, soms wat onzeker, er te staan. Met wat kleur. Met wat -héy, ik ben professioneel-snit. En tegelijk in een zacht stofje. Zodat ik me niet verkleed voelde. Maar nog mezelf. Je gaf me net dat tikje “power” om er met meer zelfvertrouwen te staan.
En nu hang je in de kast. Even werkloos als m’n gespaarde schoenen. Ik hoef niet meer naar vergaderingen. Ik spreek niet meer voor groepen. Ik ga niet meer uit werken. En dus, hang je in de kast. Als restant van een professionele garderobe.
Die verruilde ik voor een andere garderobe. Wat meer casual. Wat meer mama-proof. Wat meer kleur. En wat meer konijnen, edelherten en citroentjes.
Heb jij ook nog restanten uit een ander tijdperk hangen? In welk tijdperk zit je nu?
Dag streepjesbrigade,
“Hey, jij bent ook lid van de streepjesbrigade”, zei een vriendin toen ze me in m’n wit-rood gestreepte T-shirt zag. “Oh jij ook?”, dacht ik meteen. Die gedeelde voorliefde voor streepjes, het gaf meteen een gevoel van verbondenheid.
We zijn met velen… De toffe juf is lid van de streepjesbrigade, de klassiekere dame die houdt van de maritieme stijl, de jonge mama die haar oversized gestreepte topje rockt op een mum-jeans, de artistieke graficus, tot een zingend K2 zoekt K3tje op het scherm.
Ben jij ook lid van de streepjesbrigade? Of van de witte broeken-club? De stipjes-companie? Of team -zwart-is-tijdloos?
Dag blij-makers,
Er zijn verschillende onderliggende motivaties om kledij aan te trekken. Een ervan heet “stemmings-bevorderend”. Wel, als ik mijn kleerkast bekijk, probeer ik dat te doen. Het dagelijks leven is niet altijd even makkelijk. Laat ik dan een grijze pul die me dof maakt, een joggingbroek die me de uitstraling geeft van een zak patatten, verruilen voor een T-shirt van de streepjesbrigade, een felgekleurde trui waar ik me thuis in voel, of een kleedje met een print die me meteen opvrolijkt. Waarom niet?
En het begint klein. Bij een paar vrolijke sokken. Voor een operatie trok ik eens een paar regenboogsokken aan. Het enige wat ik aan mocht houden, onder dat stemmingsbedrukkende operatiehemdje. Wel, het hielp. Wie binnen en buiten wandelde, zei wat over de sokken en ik werd er zelf vrolijker door.
Dus als het herfst, het wintert, het donkert, dan trek ik m’n aardbei sokken, m’n watermeloenen of m’n hertjes of egeltjes aan. Stiekem, onder de mama schoenen. En ik word er blij van. Ze werken…
Heb jij ook zo iets kleins wat “stemming bevorderend” werkt?