Een kerk. Er zijn er in allerlei kleuren, vormen en smaken. Van “niet weten waar je eerst moet kijken” Barokke exemplaren. Een eenvoudige kerk met dikke muren, die verkoeling bieden, en een straaltje mystieke zon die binnenvalt, in Bourgogne. Een “moderne” met het typerende vast tapijt van de jaren ’60 en al dan niet met accordeon deur en fake marmeren pilaren. Toen m’n zoontje nog kleuter was, doken we een kerk in die gelegen was in een drukke winkelstraat. Het was er donker. Koud. Drukkend. Er hingen schilderijen, er stond een altaar, er stonden veel beelden. Er was veel in donker, zwaar hout, waaronder het biechtgestoelte. “Wat is dat hier?” vroeg m’n zoon. In een poging om op kleuterniveau te antwoorden probeerde ik iets in de zin van “Hier woont God”. We stapten de donkere kerk op, en stonden weer in de straat die gonsde van het leven, van lawaai, van licht, van kleuren. “En hier woont Hij ook”, vervolgde ik. “Hier woont Hij misschien nog veel meer”, bedacht ik me. Dan in die lege, koude, zware, donkere kerk dat we Zijn huis noemen. 

Zovele jaren later staan we in de kathedraal. We slenteren langs de kunstwerken, de imposante glasramen, de beelden en schilderijen. M’n zoon trekt vreemde ogen. “Zoveel geweld!” zegt hij. Hij blijft staan bij een schilderij, het zoveelste, van de marteling van één of andere Heilige. Hij zit vast aan een stuk hout vol pinnen. En zal weldra helemaal aan flarden zijn, als het “pinnenwiel” onder hem, begint te draaien. “Ah, gruwelijk!” zegt hij. “Bah, ik wil hier weg”. Als volwassene zijn we gewoon geworden, aan de lijdende Jezus op het kruis overal, aan de kilte van een kerk, aan de martelaarstaferelen. We schrikken niet meer bij al dat bloederigs, maar kijken bewonderend naar de kunsthistorische schatten. Maar als je diezelfde kerk bekijkt door de ogen van een kind? Ineens komt dat héél anders binnen! Inderdaad, al dat soort taferelen, is dat niet gruwelijk? En dit noemen we “Gods huis”? Een huis waar m’n zoon gauw weg wil, dat wel een spookhuis lijkt in zijn beleving!