godsbeelden
Hoe God in beeld komt, verbeeld wordt, daar zou ik eindeloos veel foto’s bij kunnen zetten! Foto’s van op de wakkere wandelingen, van kwakende kikkers en dromerige wolken (zoals hier), van kleurschakeringen in de Schepping (zoals hier). Foto’s van feest, van kinderlogica, foto’s van wat zich niet in een beeld laat vangen, van deugddoende woorden, van gebaren van liefde. Foto’s van gezichten, van mensen, van dieren, van de natuur… Foto’s van mensen die met iets klein een groot verschil maken, van vredebrengers, van recht doen, van humor ook. Een vriend bezong het al “Gij komt tot ons, gans onverwacht, in duizend duizend dingen…” Plaats voor die duizend dingen heb ik niet… Maar laat ik hier eens kijken wat ik aan “klassiekere” beelden van God zie voorbijkomen… zoals dit kruisje dat tussen een allegaartje boeken staat. Tussen en in het dagelijks leven. Zoals God zelf…
Dag leegte,
Misschien ben je niet het eerste “beeld” waaraan we denken. Je bent net de afwezigheid van een beeld. Het beeld-loze. Het besef dat we U niet in een beeld kunnen vatten. Dat Ge elk beeld overstijgt. En tegelijk het besef dat Ge er zijt, ook in de leegte. Die soms onbehagelijk stil en koud kan zijn. Die soms donkere nacht kan zijn. Die ook ruimte kan zijn. Vat vol mogelijkheden. Vrijheid. Ademruimte…
Leegte kan spreken van Uw afwezigheid, aanwezigheid en… Inwezigheid…
Leegte waar Revd Rowan Williams, in het videofragment hieronder integer over (s)preekt…
Heb je God ook al in de leegte ontmoet?
Dag Mee-doener,
Je wordt een beetje smalend het “Heilig hét” genoemd. We vonden je op een rommelmarkt, en tevoren werd je omgeven door wolken gebeden van zusters in een oud klooster. Maar nu sta je bij mij. Je bent al veel meegereisd. En altijd ben je de Mee-doener. Op het bureau op kot vroeger, de Mee-studeerder. Toen ik gestalkt werd en angstig was, de Mee-Bewaker. Nu thuis, vanop de kast uitkijkend op m’n schilderstafel de Mee-schilder. Ik zet je niet op een verhoogje vol kaarsjes erom heen. Maar je herinnert me om Jou wat te vragen, om mee te doen. Want je wil betrokken zijn. Deel uitmaken van m’n leven.
Goed, ik zal het maar eerlijk zeggen, dat ik je na jaren in de kelder, dan toch hier een plekje gaf. Het beeld van je “Heilig Hét”, herinnert me aan je continue er zijn en mee doen…
Heb jij ook iets tastbaar dat je herinnert aan Gods mee-doen?
Dag Jezus aan het kruis,
Dag Jezus aan de trap, van ons huis, onze thuis. Dag Jezus-bij-ons-thuis. Vroeger als onze zoon de trap opging, was hij gefascineerd dat Jij daar op het kruis hing. Dan moest ik het kruis eraf halen, en omarmde hij je kruis. Als om je wat te troosten. Want daar zo op een kruis hangen… Dat is toch eigenlijk een erg, pijnlijk, triestig beeld van God…
Ondertussen is m’n zoon ouder en leerde hij het Onze Vader. Hij maakt er z’n eigen versie van bij het oefenen… “En leidt ons niet in … Paniek!” “Maar verlos ons… naar het Goede. Amen.”
Komt de waarheid niet uit een kindermond?
Dag God van Licht,
U valt binnen, in onze nacht, in onze morgen, als we nog met vermoeide ogen speuren naar de nieuwe dag. Licht. Er wordt met Uw Licht en de schaduw gedanst. Licht die de nieuwe dag aankondigt, onvermoeide hoop, telkens weer. Licht dat soms in de weerspiegeling sterker schijnt. Licht dat doet spelen en verrassende dingen doet verschijnen. Licht dat ons dingen in een ander licht doet zien.
Wanneer heb jij voor het laatst dingen in een ander licht gezien?
Dag Schuilplaats,
Weer zo incarnatorisch als wat, hangt je beeltenis er tussen de rollen WC papier, de grote zakken, oude tekeningen, potten conserven en een voorraad honing. Zo kom je onze kelder binnen, met een beeld, een blik, om ons te herinneren, bij oorlogsdreiging maar ook bij het heel banaal gaan halen van wat potten confituur: dat Ge er zijt, en we niet bang moeten zijn. Uw gezicht, als hoe het er uit zou kunnen zien gebaseerd op de lijkwade van Turijn, dat ons aankijkt, dat erbij is, dat bemoedigt en troost. Hier, ook hier. In het heel concrete. In de rommelige kelder.
Ben jij God ook al tegengekomen, midden in de rommel?
Dag Eenvoud,
Vaak zijn er geen woorden nodig. Geen beelden ook. Gewoon wat stilte. Wat ruimte.
En een sterk symbool. Een kruis. Een kruispunt. Raakvlakken. Een kruis in de kapel van het ziekenhuis, tussen ziek en gezond, tussen hemel en aarde, tussen God en mens. Een verticale lijn, en een horizontale. Open en verbonden met de wereld, vanuit de diepte van U, die werkt door alle lijnen heen. Gekromde, gebogen, verweerde lijnen. En toch zo schoon. In alle eenvoud.
Ook dat is Uw naam. Uw beeld.
Wat spreekt soms zonder meer?
Dag God-die-relatie-is,
Wat een mooi beeld, de Heilige familie. In elke familie kunnen we U zien. Ook de familie die er anders uitziet. Met een lege moederschoot of de liefde van twee mannen of vrouwen. Drie-ene, God van relatie. God in relatie. Daar kunnen we U op het spoor komen.
Uit dit witte marmeren beeldje, spreekt geborgenheid. Bij elkaar thuis mogen komen. De één op schoot bij de ander. Geen formaliteit, geen schone schijn. Gewoon thuis. Thuis bij elkaar, dat is ook thuis bij U…
Ook bij jou?
Dag Welgekomene,
U zijt wellekome, bij de vriend die het stemmig maakte om U nog bewuster te verwelkomen. U zijt wellekome, niet alleen op Kerst maar op elke dag. U zijt welgekomen, hier in mijn leven, in onze wereld, tussen al de chaos en de dromen, de onmacht en de hoop. De bloemen staan al klaar. Het lichtje brandt. En de icoon van de Drie-eenheid Roebljov, waar je hier meer over kan lezen, nodigt uit. Als je vlak voor de icoon staat, is er nog plaats aan tafel. Kom, zet je bij… Het licht brandt al. De bloemetjes staan klaar op tafel.
Schuif je mee aan?