Feest
Opa werd 80! En dat moest gevierd worden. Maar hoe vier je dat, in coronatijden? En wat geef je aan iemand op 80 jaar? Nog wat spullen? Een Bongo bon? Het werd niet één groot feest, en niet één groot geschenk. Maar een gespreide verjaardag, gevierd op verschillende dagen, in kleine groepjes en met diverse verrassingen. Wij hebben er alleszins van genoten om mee te mogen vieren en mee wat van die verrassingen te mogen voorbereiden. Ik deel ze graag met jullie.
Dit was de eerste verrassing. Een schilderij. Eentje waar de kleinkinderen op voorhand veel pret aan hebben gehad. Eentje dat thuis bij oma en opa werd geschilderd, en waarbij met veel geheimdoenerij opa op het hart werd gedrukt dat hij vooral niet mocht komen kijken in de kamer omdat daar aan een GEHEIM gewerkt werd! Ja, die opa had werkelijk géén idee wat hem te wachten stond… De opmerkelijke toeschouwer ziet het al: het werd “opa in het bos”. Opa, dat spreekt voor zich. Het is grappig om te zien hoe snel kinderen iemand kunnen karakteriseren. Een baard, een ruitjeshemd, geen twijfel: dat is opa. Ze tekenden opa als baby of kind… tot opa zoals hij er vandaag uitziet. Er zat zelfs een groen uitgeslagen opa bij, dat was opa toen hij zich ziek voelde en vol mazelen of windpokken stond. Maar de keuze om opa in een bos te schilderen, was evenzeer vanzelfsprekend. Opa houdt van het bos. Zijn vader was een houthandelaar en hij heeft dus vele uren met hem in het bos doorgebracht. Hij kent het bos op z’n duimpje. We schilderden binnen, terwijl buiten de herfst de bladeren kleurde. En ons bos werd een herfstbos. Maar opa was niet alleen in het bos. Het was ook de thuis van vele dieren. Bijzonder van paarden, want daar is opa gek op. Maar ook andere dieren, van een wijze uil tot een sluwe vos en een kleine egel, vonden een weg tot op het verjaardagsschilderij dat intussen een ereplaats heeft gekregen bij de jarige thuis.
Tijdens het rode hond festival werden de kleinkinderen uitgenodigd een wens op te schrijven op een wenslint en dat op te hangen. Wenslinten voor opa, dat zou ook leuk zijn! Maar dan linten met ruitjes… En in opa’s bos… daar zou een échte boom niet misstaan natuurlijk! Dus na wat gezoek, vonden we verrassing nummer 2: de gouden trompetboom! Opa speelde vroeger bugel in de fanfare, vandaar dat die boom ons bijzonder geschikt leek. We schreven wenslinten en knoopte ze in de boom. We ontsnapten op het familiefeest om de boom bij de buren, waar die werd afgeleverd, op te gaan halen. Dat was al een voorpret! De kinderen in de koffer samen met de boom die in processie naar het huis van opa en oma werd gereden. De kleinkinderen waren al naar de kelder verdwenen en kwamen terug met strandschopjes. Opa en oma werden naar buiten geroepen, de ene schoonzoon plantte de schop in de aarde en de andere begeleidde ons muzikaal op z’n gouden trompet! Het werd een heerlijke dag, met een boom als een blijvend symbool… “Nu zult ge moeten oud worden, voor den boom hé? Dat je de boom kan zien groeien.” En als de boom wat tijd gekregen heeft om te groeien, dan zullen we steeds gaan kijken… Heeft ie al bladeren, heeft ie al witte trompetvormige bloempjes, of zwarte peulen? En we zullen meegroeien met de boom en met elkaar …
En dan, verrassing nummer drie. Een uitpuilende brievenbus vol handgeschreven post. Want verjaardagsliefs is toch zoveel leuker als het in een envelop komt, speciaal voor jou, door de postbode gebracht. (dat ik briefs ben, kon je hier al lezen) We hebben veel mensen aangeschreven, en op hun beurt gevraagd hun netwerk aan te schrijven zodat er post uit allerlei onverwachte hoeken kon komen. Opa heeft zo’n enorm netwerk, dat wij op netwerken van anderen moesten beroep doen. En het mooie is, opa heeft niet alleen een ‘netwerk’ op ‘strategische redenen’… zoals iemand al eens netwerkt op een receptie. Hij verbindt zich graag met mensen, erkent ze, leert ze kennen… Van de garagisten tot de apotheker, van de mensen in z’n geboortedorp tot de collega’s, van familieleden tot vrienden in het buitenland. Er is niet alleen zoiets als ‘familie’, maar ook als ‘framilie’. Een gemeenschap van mensen met wie je je verbonden voelt, en die, wie weet soms wel, als familie zijn gaan voelen. En ik kan je zeggen dat opa na 80 jaar een gigantische framilie heeft verzameld. Meer dan 130 kaartjes heeft hij ontvangen! Tastbare tekens van mensen die zich net zo verbonden voelen met hem, als hij met hen. Tastbare tekens kwamen ook in flessen en bloemen, en ontmoetingen uiteraard. Maar ook in een heleboel met zorg gekozen en met liefde geschreven kaartjes. Mijn zoon en ik, we leefden ons uit in een pretpakket voor opa. Met een zelfgemaakte memory, een kaart-brief, een zoektocht, een moppenboek, een zelfgemaakte puzzel en nog meer … Met z’n allen, de zovele kaartjesschrijvers wereldwijd, bekend en zelfs onbekend , uit allerlei hoeken, denk ik dat we opa een onvergetelijke verjaardag hebben bezorgd. En dat we ons zelfs in de voor en napret dichter met elkaar verbonden hebben gevoeld. Is dat niet echt vieren?
