Ei
Een ei. Was het omdat we net een fantastische theatervoorstelling zagen over een ei (en wat eruit kwam), dat ik opmerkzamer werd voor ei-gerelateerd nieuws? Of kwam het ei me achterna gehuppeld zoals de haas? Alleszins was het dit stukje uit de dikke weekendbijlage van De Standaard van 4 maart 2023 (van de hand van Michiel Hendryckx) dat me het meeste bijbleef.
Tussen alle grote en kleine nieuwsitems, vind ik dat leuk: iemand die de opmerkzaamheid heeft op ei-onderzoek te gaan. Die die kleine nuances leest en ziet. Gewoon al dat beeld is pure poëzie. En als je je dan die Britse patriotische kippen inbeeldt, of die trage Franse, die heerlijk de schaduw opzoeken van de bomen, en zich daar misschien wel eens aan een stofbadje wagen. Of de Nederlandse blije kippen. (oh ja, wat heb ik ook al in de Albert Heijn staan vergelijken om te kunnen uitmaken welke eieren nu de beste zijn, en welke kippen het meest blij. Scharrel en bio? Maar sommige lijken blijer dan anderen. Die krijgen speciale biologische graantjes… Het is allemaal niet zo eenvoudig. Maar het logo van blije kippen vind ik geweldig. Wie koopt er nu niet graag wat blij door een kip gelegd is!
Zie, dat pure van een ei. Dat ongerepte, dat sterke en kwetsbare. Dat aller begin van alles. Het is haast een schilderij. Ik herinner me alsof het gisteren was, een bezoek aan een vriendin in Italië. We bezochten er een museum en al heb ik geen flauw idee meer welke schilderijen we allemaal hebben gezien, één vergat ik niet meer. Eén met een ei. Een prachtig realistisch ei, dat met een heel fijn draadje, vlak boven de maagd Maria hing in een al even prachtig en gedetailleerd schilderij. Het was net alsof een kind het erbij had geschilderd, bij wijze van mopje. Een ei boven de maagd Maria, dat was nu toch wel b-ei-zonder.
Maar een ei niet alleen voor vruchtbaarheid en leven, het symboliseert ook de verrijzenis. Zoals het graf wordt opengerold, krakt de schaal open, als teken van nieuw Leven. Meer over de betekenis kan je hier lezen. Het maakt de notie van de paaseieren toch wat diepgaander dan de chocolade die ons in supermarkten overspoelt. Ik herinner me nog hoe in coronatijden, de “paaskippen” van de buren speciaal hun eitjes hadden gelegd aan de kant van de draad, waar het kleine kinderhandje van m’n zoon precies doorkon. Hij vond dat een mirakel: hoe konden die kippen dat toch? Maar het was ook een teken van leven, van Pasen, ook midden in de coronatijd. Het leven vond z’n weg naar ons, ook dan.
De eerste keer dat onze kippen een ei legde, dat was pas een mirakel! Oh, onvoorstelbaar de vreugde bij de ontdekking van dat ei! Het werd gekoesterd. Het was geweldig, te mooi bijna om op te eten. En het kwam precies de dag voordat het kippenfeestje van m’n zoon zou beginnen. Dat m’n kippen emotionele leggers zijn, kan je hier en hier lezen. Het eerste ei na weer een lange legstop, was toen ik terugkwam van een weekendje weg. Een welkom-ei! En zo kregen we ook al een troost ei, een feest ei… Het ei is voor onze kippen hun manier om iets uit te drukken, hun “cadeautje” als het waren. Zo voelt het toch. En een vers ei na een lange legstop, maar zelfs gewoon op het einde van de dag, voelt toch altijd een beetje wonderlijk. En die keer dat m’n zoon een vreemd vogel -ei in de tuin vond! Ook dat was pure verwondering! Een blauw ei met zwarte spikkels. Midden in de thuisonderwijsperiode toen corona woedde. We hebben ons toen geamuseerd met het uitzoeken van welke vogel het eitje zou kunnen zijn… Hij leerde de namen van de vogels schrijven, we rekenden met een papieren ei, en we maakten een filmpje met zelf geknutselde potentiële vogel-moeders voor het ei in onze speurtocht naar de ware vogelmama! We bouwden zelfs nesten om de vogelmoeder te lokken… Spanning en avontuur, en heel veel leerplezier. En dat dat allemaal begon met een ei…
Een ei… Ik las vanmorgen een kanskaart van Playmode van barbara Tammes, over eitjes. Blijkbaar steven zusters in de 17e eeuw in Portugal hun kleren met eiwit, en moesten ze wat doen met de “overschot”: het eigeel. Daarmee sloegen ze aan het bakken, met de intussen zo bekende pastéis de nata als resultaat. Grappig toch, dat een restje, zo aanleiding werd van iets geweldig nieuw. Een ander zuster en ei verhaal, hoorde ik ooit van een zuster die me vertelde dat ze de dag van haar communie een wit toastje mocht eten, met gebakken eiwit erop. Ze vond dat zo bijzonder als kind, zo puur, dat witte van dat toastje en van het eiwit, dat witte van haar kleed die dag, dat witte om zich helemaal zuiver te voelen om de communie met Jezus ten volle te ervaren.
En met dat pure, witte ei zijn we weer bij de poëzie van een ei. En dan moet ik steevast denken aan de meesterlijke Toon Hermans (hier met een fragment uit z’n show in 1974) met een sketch waarbij je desbetreffende Franse en Nederlandse kippen hun ei al bijna ziet leggen… (van minuut 8 tot 10)
Zouden er zo nog alledaagse dingen zijn, waar we de poëzie in zouden kunnen zien?