Cosmic Binding

Jaren geleden bekeek ik de film Avatar (2009, James Cameron). Een science fiction film, een genre waar ik normaal niet dol op ben. Maar er was iets in die wonderlijke fantasiewereld dat me bijbleef. De verbondenheid. Alle wezens hadden er een staart waarmee ze zich als het ware konden inpluggen in een soort wereldwijd web. Geen internet met tabs en likes en advertenties, maar een soort wereldwijd web van diepe verbondenheid, van lichaam en ziel, van alle levende wezens, vroeger en nu, en de natuur waar ze deel van uitmaken. Een verbinding die helend is, en waar de “tree of voices” een symbool voor is. Ik wou dat soort van verbondenheid, zo magisch mooi uitgedrukt in die boom koesteren. Het deed twee schilderijen ontstaan: “Cosmic” en “Binding”. voice

Binding

De “tree of voices “, staat symbool voor een diepe vorm van verbondenheid tussen alle levende wezens. Een soort wonderlijk web van leven, een verbinding zo wezenlijk, dat ze helend is. In “Binding” probeer ik dat beeld te suggereren. De diepe wortels van de boom die kronkelt onderaan in diepe kleuren. De vederlichte strengen van verbondenheid bovenaan, in vederlichte kleuren. Kleuren die zo in elkaar overgaan, zodat er een eenheid ontstaat en die verbondenheid ook visueel zichtbaar is. Hier geen krachtlijnen, niets dat “eruit springt”, maar een harmonie van het één in het ander, van een samenzijn, een samen bestaan. De wortels en de strengen, de mensen en de dieren, het verleden en het heden, het lichaam en de ziel, alles is als het ware met elkaar verbonden. Niet door aparte entiteiten die dan netjes verbonden worden, maar door het deelhebben aan dezelfde realiteit. Vandaar de vage penseelvoering, de overloop van kleuren, het suggestieve en zachte van hoe alles samenvloeit, met een glans van goud en licht.  Die wereldwijde diepe verbondenheid, die de één misschien de kosmos noemt, en waar een ander misschien nog dieper de Schepping en God zelf in kan herkennen. In wie we leven en bewegen en bestaan, zonder onderscheid. “Binding”, niet als in gebonden zijn, maar net als een wezenlijke verbondenheid die ten diepste mens maakt, schepsel maakt, deel van de Schepping. Een verbondenheid die vrij maakt, die ademruimte geeft en helend is. Het soort verbondenheid dat er is, ook als de wereld er soms heel anders uit ziet. Dit beeld kan helpen ons die verbondenheid te herinneren…

Cosmic

“Cosmic”, is een werk dat in diezelfde sfeer van Binding, de inwezige verbondenheid wil uitdrukken tussen alles wat leeft, over grenzen van tijd en ruimte en wat voor onderscheidingen dan ook heen. De wereldbol is daarvoor een klassiek symbool, maar ook hier is de wereldbol geen welomlijnd stuk menselijke creatie. Met namen voor landen en zeeën, met wel afgebakende stukken territorium. Met vlaggen en scheidingslijnen, met “wij” en “zij”, ja zelfs met bondgenoten en vijanden. Nee, de wereld die ik hier probeerde te schilderen is er één die al in en onder al onze zelf gefabriceerde lijnen zit. Een wereld die één is. Die in elkaar overvloeit. De zee in het land, de ene plek in de andere, met reizende mensen en een natuur waar we deel van uitmaken en waardoor we overal thuis zijn. Een wereld waar de strengen van verbondenheid de aarde raken, waar we ons mee inpluggen, waar we deel van zijn. Ook hier gebruikte ik daarom kleuren die in elkaar overgaan, diepe paarsen, vederlichte blauwen, frisse groenen… Net als in het werk “Through the blue” waarover je hier meer kan lezen, heb ik de blauwtinten die normaal als “koude kleuren” worden gezien, warmte willen geven. Warmte door de kleurencombinaties (voldoende rood en geel in het blauw bijvoorbeeld), maar ook warmte door de organische vormen, en het licht dat erop schijnt, met een gloed van Goddelijk goud en stralen van wit.  Is die diepste wezensverbondenheid misschien niet in God in wie we mogen zijn?

“Kleine Adam” is een boek waar ik als kind vaak in wegdroomde, en dat me wellicht onbewust ook mee inspireerde. “Kleine Adam”, van Mariette Van Halewijn en Rita Van Bilzen (oorspronkelijk uitgegeven in 1983, heruitgegeven in 2011 bij Lannoo), is vooral van illustraties wondermooi. Adam is niet blij met hoe de wereld eruit ziet, en wil een nieuwe wereld tekenen. Hij veegt alles weg en begint opnieuw. In mij schuilt ook iemand die net als Adam de wereld wil tekenen, wil kleur geven, wil dromen. Tegelijk had ik het er als kind, en nu nog als ik het voor m’n zoon bij oma voorlees moeilijk mee, dat er een beeld in schuilde van  “de wereld is slecht”. We doen het beter opnieuw. Is de wereld die ik schilderde een nieuwe wereld? Ik denk het niet. Ik geloof dat het de wereld is die “inwezig” is, onder al het lelijke én het mooie van deze wereld. De wezenlijke verbondenheid die misschien niet altijd zichtbaar is maar die er wel is. Dus nee, ik zou deze wereld niet wegvagen om er een nieuwe te maken. Daarvoor is ie veel te mooi! Maar de diepte ervan proberen te doen glanzen? Ja, dat graag. En wat extra kleur geven? Waarom niet?!