Through the Blue

In een periode dat ik voor onderzoek meeliep in het spoor van de pastor in een psychiatrische voorziening, werd dit werk geboren. Het heet, niet toevallig, “Through the Blue”. 

“I’m feeling blue”, zegt men wel eens om uit te drukken dat je je niet goed in je vel voelt. Blauw lijkt dan de kleur van verdriet, van tristesse, van rouw misschien ook… “feeling blue”, “een blauwtje oplopen”, blauw lijkt wel als vanzelf geassocieerd met wat moeilijk en pijnlijk is. Als in contrast met uitbundig geel, warm oranje of passievol rood. Blauw als koude kleur… en in een psychiatrische setting ontmoet je ook veel blauw, veel verdriet, ontgoocheling, kwetsuren, als in zovele tinten van blauw. 

En tegelijk heet het schilderij niet “blue”, maar “Through the Blue”. Er is niet alleen gekwetstheid. Er veel meer! Dat heb ik ten eerste willen evoceren door de verschillende schakeringen van blauw. Door warmte in dat blauw te brengen. Het blauw zelf is niet koud meer. Er komt leven in. Met rode tinten, paars, wat fris turquoise of een azuurblauw dat meer aan leven dan aan lijden doet denken. Het blauw is geen statisch koud en kil vlak, maar een levendig spel van verschillende schakeringen, doorvoeld ook van warmte, van leven en van vitaliteit. Er is meer dan wat op het eerste zicht zichtbaar is. Er is zoveel leven in al zijn dimensies, zelfs en ook in gekwetstheid.

En dat brengt me bij de tweede manier om die “Through” van “Through the Blue” te evoceren. De veerkracht. De personen die ik mocht ontmoeten, zoeken zich een weg doorheen het lijden, doorheen het blauw, doorheen verdriet en wat dan ook dat hen het leven moeilijk maakt. Daarom krijgt dit werk iets driedimensioneel. Het is in beeld moeilijk te vatten, maar er is textuur op aangebracht zodat het lijkt alsof er iemand zou kunnen doorbreken. Uitkomen. Het schilderij zelf toont een beweging, een kracht, van binnen naar buiten. Ja, haast, binnenstebuiten. Een kracht, de kracht die in elke mens verborgen zit. De ene dag is er al meer veerkracht dan de andere. Soms schommelt het zelfs van uur tot uur. En er zijn momenten waarop het blauw zo drukt dat een mens zich verpletterd kan voelen onder zoveel blauw. Maar toch is er die kracht, en is er dat geloof in de persoon die meer is dan het blauw, en die er zich een weg doorheen zoekt. Een weg doorheen baant. “Through the Blue”.

Deze beweging, is niet alleen een in-menselijke. Het is misschien ook wel een heel in-Goddelijke. Een beweging die aan Pasen doet denken. Jezus die ten volle mens, lijden en dood met ons deelde. Zoveel tinten blauw kende en deelde. Tinten waar Hij ook warmte in bracht. Maar ook… blauw waar Hij uit opstond. Waar Hij doorbrak. “Through the Blue”, doet daarom, op een derde manier, ook denken aan de Verrijzeniskracht. Iets wat ik heb willen evoceren met de gouden accenten in het werk. Goud, in die vlakte van blauw in al zijn schakeringen. Soms maar heel subtiel. Uitwasemend. Haast niet zichtbaar. Maar ook goud, in duidelijke zichtbare vlakken, precies in die veerkracht, in die opstandingskracht, op de textuur die die beweging tot uitdrukking brengt. Goud als symbool van het Goddelijke. Telkens in tweevoud. Twee gouden strepen. twee gouden vierkantjes. twee lijnen in een gouden vlak. Steeds God en de mens. God in de mens. Samen… “Through the Blue”.