zoveel

God,

Wat er nu in de wereld gebeurt,
Werpt een schaduw op al onze dagen
Op de toekomst
Op het heden
In de eerste plaats voor de mensen daar
Maar het treft ons allemaal

We voelen zoveel
Tegelijk

Onmacht en verbijstering
Hoe is het mogelijk? Hoe kan het?
In deze tijden?

Verdriet, diep verdriet
Zoveel onschuldige slachtoffers
Jonge soldaten aan weerszijden, die sneuvelen,
Gewone burgers, kinderen, zwangere vrouwen,
Die wakker worden, als ze al wakker worden,
En die alles verloren zijn, gewond zijn,
Moeten vluchten of erger nog,
Die kans niet krijgen, en sterven
Vermoorde onschuld

Angst
Voor waar de wereld heen gaat
Voor het onvoorspelbare
Voor een mogelijkse derde wereldoorlog
Voor het fragiele, de dreiging waar we ons niet tegen kunnen beschermen,
Angst dat de oorlog ons allen treft, dichter komt…

Verwarring
Wat kunnen we doen?
Wat is in deze omstandigheden “wijs”?
Wat is voorzichtig? Wat is laf?
Kunnen we iets doen of hebben we maar te kijken?
Te wachten, op de volgende zet?

Schaamte
Dat we niet meer kunnen doen, God
Of misschien te weinig doen
Maar ook dat in onze solidariteit,
De ene vluchteling, de andere niet is.
Dat we maar door doen met ons gewone leven,
Inkopen doen, van kleine dingen willen genieten,
Terwijl er zoveel leed is…

Kwetsbaarheid
Dat het zo dicht komt
Dat het ineens gedaan kan zijn
We nemen wie ons lief is, nog eens extra vast
We beseffen de relativiteit
Van de dingen

Liefde
Want we willen omarmen
De wereld omarmen
Wie ons lief is omarmen,
Wie we nog niet kennen, maar toch ook beminnen, omarmen
Beschermen, moesten we het kunnen,
Helpen, onze handen uitreiken in liefde

Mijn God, wat komt dit binnen
Help ons om staande te blijven,
En om ook met al wat in ons leeft,
Van angst tot liefde
Van kwetsbaarheid tot verdriet
Bij U te mogen thuiskomen

Amen