Te mooi om waar te zijn
Soms lijken dingen te mooi om waar te zijn. Alsof ze recht uit een sprookje komen. En toch… en toch zijn ze écht! We verwonderden ons onlangs over een prachtige kindertheatervoorstelling van De Maan, carnaval des animaux, waarover je hier meer kan lezen. Het was een betoverende voorstelling, eentje waarbij je de tijd en ruimte vergat en in een wereld terechtkwam die wondermooi was. Met schaatsende zen boeddhistische schildpadden, koekoekoeken die Antwerps praten, met schattig fladderende vogels in pastel, en een vader die met z’n kind op zoek ging naar een zingend varken. We hebben hard gelachen met een gek wit konijn in de voorstelling. Of was het een haas? Het konijn was alleszins ons lievelingspersonage! We keerden terug naar huis met een hoofd en hart vol hartverwarmende beelden en klanken. De volgende dag, heel vroeg in de morgen, stond m’n man in de voortuin. En wie of wat zat daar nog? Een tam wit konijn met hangende oren! Alsof het schuimrubberen konijn uit de voorstelling ons zo achterna gesprongen was! Ongelofelijk! En toch waar…
Een vriendin vertelde de dag erop van een schitterende kindervoorstelling die zij was gaan bezoeken. Eentje die “Kameleonie” heet, waarover je hier meer kan lezen. En nu wil toch het toeval, dat wij, vlak voor onze voorstelling, net een foto hadden genomen bij een kameleonschilderij? “Leonie!”, lachte ze als ik haar de foto stuurde. Nu weet ik niet hoe vaak jullie kameleon gesprekken hebben en kameleon foto’s nemen, maar dat dit zo samenkwam was toch opmerkelijk. Is het dat niet wat met een mooi woord “serendipity” wordt genoemd?
In de geheime wereld van Sita, het verhaal dat m’n zoon en ik samen verzonnen en waar je hier meer over kan lezen, bedachten we op een dag een bijzondere zee. Een zee die niet blauw zou zijn, maar roos en perzikkleur. Een zee die we de twinkelzee doopten. Een zee waar krinkels woonden, waar wondere dingen gebeurden. En een zee die er eenvoudigweg een beetje magisch uitzag in het roos. Een jaar of twee later ontdekten we ineens “dat de twinkelzee bestaat!” Tot onze verbazing bestaan er verschillende roze meren op aarde! Zoals het kauwgomroze Lake Hillier in Australië dat je in het filmpje van One Minute Explore kan bewonderen. Wonderlijk toch, hoe verhalen werkelijk tot leven komen!
Je kan het je al voorstellen. Een kinderboekenschrijver die begint te fantaseren… “Zal ik eens een boek schrijven over… een vogel die niet kan vliegen! En kinderen houden van versprekingen. Weet je wat? Ik noem hem geen kaketoe, maar een kakepoe! Ha, dat wordt lachen!”
De kinderboekenschrijver doet een beetje research om er zeker van te zijn dat niemand hem voor geweest is met dat originele idee van de “kakepoe”. Tot zijn verbazing ontdekt hij dat de “kakapo” écht bestaat! Kijk zelf maar eens, in dit filmpje van de BBC “Natural World: Nature’s Misfits.
Op school leerden ze over samenstellingen. En m’n zoon was geïnteresseerd in zeedieren. Dus maakten we een zee-samenstellingenspel. Een hoop kaartjes met aan de ene kant een zeesamenstelling met een dier, zoals “zeekoe”, “zeepaard”, “zeehond”,… en aan de andere kant een afbeelding van het desbetreffende dier. Om het voor iedereen een beetje leuk te maken, besloten we er ook een paar “nep” zeesamenstellingen tussen te steken. Een zeetijger of een zeeflamingo bijvoorbeeld. Dan stond er op de achterkant een gek gezichtje bij. De kinderen van de klas moesten dan raden welke dieren écht bestonden, en welke verzonnen waren. Maar wat trokken we ogen tijdens de voorbereiding! We verzonnen bijvoorbeeld “zeekonijn”, maar voor de zekerheid ging ik toch maar eens kijken of dat geen écht dier was: en wat bleek? Jaja, kijk maar op de foto! Een wit schattig pluizig dier met oortjes dat op de zeebodem leeft. Een “zeevlinder” dan! Dat kan toch niet… Oeps… dus toch! Het toppunt was toch wel de “zeemuis”. Nu dachten we dat we echt een geslaagde fopzeesamenstelling hadden verzonnen… en zie, dat harig bruine ding op de zeebodem? Zeemuizen bestaan gewoon! Net als je denkt, “dit is te gek. Dat kàn gewoon niet!” dan bestond het toch! We hebben enorm gelachen en ik kan je verklappen dat de kinderen van de klas maar weinige juist hebben geraden… “Te mooi om waar te zijn”, en toch is er zoveel zo mooi dat toch waar is! Van de californische zeehaas tot het witte konijn, als uit een sprookje ontsnapt, die ochtend in de voortuin…
