Wat een ontzettende schoonheid, zoals dit theatergezelschap hier schilderijen tot leven brengt, net in de stilstand. Het meest bijzondere vind ik het moment waarop de beweging, het winden van doeken, het zoeken naar de pose verstilt tot in dat ene beeld. En de kracht die daarvan uitgaat. 

Je ziet de sterkte van een schilderij. Dat niet gewoon een ‘foto’ is, zoals wij er velen zouden nemen, wanneer we iets zien gebeuren. Het is een compositie. De plaats waar elk personage staat, wie erbij staat en wie niet, de posities van armen, benen, de spanning van de spieren bij vasthouden, aanwijzen, toenaderen, de diagonale lijnen, het gedrapeerde doek, de gezichtsuitdrukkingen. In alles doet het me met nog groter ontzag naar de schilder kijken die dit schilderij zo ‘componeerde’ dat er een enorme zeggingskracht vanuit gaat.

Een zeggingskracht die universeel en tijdloos is. Er zijn geen woorden nodig. Er zijn geen bewegingen meer nodig. Er zijn geen ingewikkelde kostuums of attributen nodig. Er is een eenvoud, die tijdloos is. Er zijn de doeken die, los van wat in de mode is, de figuren er tijdloos uit doen zien. Er zijn die houdingen, die zo veelzeggend zijn en net in hun verstilling én spanning van de aangenomen pose, raken. En dan zijn er de gezichtsuitdrukkingen die ons als toeschouwer binnentrekken in het tafereel. Op wie richten we ons oog? Wat valt ons op? Welke blik kruist de onze? Hoe spreekt het beeld in al zijn stilte?