Reisduiven
Sinds de ophokplicht leek het hier stil op vogelgebied. Er kwamen maar weinig wilde vogels de tuin in. Zouden ze ook in quarantaine zitten? Of naar andere oorden gevlogen zijn met de koude? Stilletjes aan zien we de tuin zich weer vullen met meer vogels. Raakt de halve kokosnoot met vogelvoer altijd leeggegeten. Kwetteren eksters. Kijken dikke duiven de kat uit de boom. En durven de kauwen zich weer in groep in onze tuin bewegen. We hebben best wat reizende vogels gezien de laatste tijd. Reisduiven. En andere reisvogels. Kijk maar mee…
Dag toeristische ganzen,
Wat een bende zeg! Zijn jullie op excursie? Samen beslissen jullie de straat over te steken. Sommigen gaan duidelijk voorop, het ontbreekt jullie nog enkel aan een paraplu om de rest de weg te wijzen. Anderen kwetteren halverwege, of twijfelen tijdens het oversteken. Of het wel zo’n goed idee was? Zouden we niet beter teruggaan? Maar de rest van de groep is al verder… En is dat nu een nieuwe plek? Een andere vijver? Of toch hun thuis? Het lijkt allemaal zo op elkaar.
Er wordt heel wat af gekwetterd en gewaggeld, en ja zelfs getoeterd door de automobilisten die even niet weten van welk hout pijlen maken. Maar ik vind het heerlijk. Oponthoud wegens een excursie van twijfelende en dappere ganzen!
Ben jij ook al opgehouden door overmacht van de natuur?
Dag reisduiven,
Wat een geweldige groep zijn jullie. Als mijn zoontje van een koekje zit te smullen aan het perron, dan halen jullie meteen de andere erbij. Solidariteit zit jullie ingebakken. Daar zijn jullie, reisduiven, samenspoorders. Wat een mooierds, helemaal in de kleuren van het nieuwe stationsgedeelte. Zeg nooit stadsduif tegen een reisduif! In prachtig wit en grijs, zelfs een streepje bruin, trippelen jullie met een gemak over de stationsvloer. Er wordt gedeeld en gesmuld van wat m’n zoontje op de grond laat vallen. En ik begin te begrijpen waarom jullie rondtrippelen in het station verkiezen boven het vliegen of zich in bomen nestelen. Jullie zijn de duiven 2.0. Slim, gecamoufleerd, snel en samenwerkend.
Zouden wij ons ook zo slim aanpassen aan een veranderende wereld? En elkaar dan ook helpen, opdat iedereen een kruimeltje mee mag pikken?
Dag catwalk-duifje,
Waw zeg, “you walk the walk, you talk the talk”. Als één van de reisduiven spring je er wel uit. Wat een schoonheid. Je zet je op de stenen bank en komt dichterbij. Je trippelt niet gewoon. Je gaat niet gewoon van A naar B zoals een klassieke reisduif. Oh nee, jij showt. Je trippelt alsof je een catwalk doet, en komt met de nodige schwung heel dicht bij. Je laat je zien, je draait, je pronkt. “Heb je me gezien?” En tegelijk niet potsierlijk, niet pauwen-fier. Maar met een natuurlijke charme. Een soort “ik kan er niet aandoen, ik ben nu eenmaal met flair geboren”. Zie je eens bewegen! We hebben je al in zoveel poses mogen zien. En dan je witte verendek met die prachtige grijstinten.
Kan je me dat eens leren, jouw “dove-walk”? Ongegeneerd, vol vertrouwen en naturel tegelijk?
Dag zwerm in de boom,
We hebben jullie zien komen. Eerst als een gigantische zwerm kleine zwarte vogeltjes in de lucht (excuseer, wellicht zien jullie er groter uit van dichtbij). Dan heeft wellicht iemand van jullie (of een paar. Of allemaal? Geen idee hoe dat gaat in zwermen) die paar bomen gespot. Als dé ideale plaats om even uit te rusten. Een pitstop onderweg? Of was het jullie bestemming?
Alleszins, in geen tijd hebben jullie allemaal een plekje bemachtigd. Er klinkt veel gekwetter, maar geen geruzie. Er is geen discussie over “ik wil op deze tak. Nee ik. Laat, dat is mijn tak. Nee, ik zag hem het eerst.” Jullie hebben de natuurlijke gave (of is het training? Of samenwerking? Of gezond vogelverstand) om zo te zien dat er plaats genoeg is voor iedereen. En na het gejuich dat opstijgt uit de bomen, is het daarna weer stil. Iedereen heeft z’n plek gevonden.
Zouden wij dat ook zo kunnen? Iedereen z’n plek laten vinden, zonder jaloers te zijn om de tak waar een ander op zit?
Dag gestroomlijnde meeuwen,
Jullie zitten op dezelfde lijn. Toch zo ongeveer. Niet allemaal. Niet precies dezelfde. En toch, in het verlengde van elkaar. Op dezelfde golflengte. Zoiets. Behalve die ene daar. Is ie ‘verlicht’? Of staat ie op de uitkijk? Heeft ie graag wat overzicht. Of is het niet zo’n zwerm-meeuw. Staat ie op z’n privacy.
Knap hoe jullie zo gebalanceerd neerstrijken, en nadien weer verder gaan. Het soort weloverwogen reiziger. Hoe zitten we het best? Hoe verspreiden we ons gewicht? Jullie zijn vast een kei in het maken van bagage. Wat er nog net in kan, wat weg mag, wat in de handbagage kan. Slimme reizigers, die netjes voldoende afstand houden. En dan die ene…
Met wie zit jij op dezelfde lijn?
Dag meeuwen-vergadering,
Te denken dat jullie een paar ogenblikken later zo gestroomlijnd op de lijn zouden zitten, terwijl… kijk jullie eens ervoor! Wat een chaos. Jullie strijken met z’n allen op het water neer. Maar er wordt wat afgevlogen, gedobberd, gekwetterd en geklapwiekt!
Het lijkt wel een nieuwjaarsreceptie. Met speeches (véél speeches), met kleine hapjes (waar wordt om gevochten), met veel sociaal contact… Blij om elkaar terug te zien, elkaar haast in de vleugels te vliegen! Wat een drukte!
Heb jij in deze vreemde tijden ergens een grote drukte gezien? Met nostalgie en tegelijk het verlangen naar rust? Met blijdschap om nieuwe ontmoetingen en tegelijk en wat veel geklapwiek?
Dag vogel die ik net niet zag,
Of eigenlijk wel. Vaak zelfs. Maar ik kreeg je maar niet in beeld! Elke keer als ik staarde met de gsm klaar om je te vereeuwigen, zag ik niets. En staarde ik zomaar, dan zag ik jou, en je vrienden. Eksters die met takjes overvlogen. Dikke duiven die zich gezapig op een boomtak installeerden. Kleine zwarte vogeltjes die door de lucht trokken. Grotere exemplaren die weet ik waarheen gingen. Maar toen ik het in een beeld wou vangen: was de vogel gaan vliegen…
Heb je dat ook soms, dat wanneer je een moment wil vangen, het je ontsnapt? Of dat je iemand wil vasthouden, maar dat net niet lukt?
Wil je zelf een roosborstje of een ander wollen vogeltje maken? Check dan dit filmpje van Sostrene Grene:
Dag roos-borstje,
Met de roze wol die we nog liggen hadden, besloten we een roosborstje te maken. We maakten ook nog een vriendje, die- daar moeten we eerlijk in zijn- een beetje op een vis geleek. En we zijn van plan nog een kroost voor je te wollen. Je vrolijke kleuren maken ons blij. Je kijkt hier mee vanop het aanrecht en brengt de lente binnen.
En met een klein valiesje, ben je ook een beetje een reisduif. Je kan gaan, waar wij je brengen. We kunnen jou bij ons zetten en genieten van wat we hebben gemaakt. Want al ben je door ons gemaakt, toch ben je nu jezelf. Een roosborstje. Je kijkt me je grappige wiebeloogjes.
Hou jij er ook van wat nieuws in het leven te roepen? Dat dan een eigen leven kan leiden?