Vader,
Het land kleurt dieprood
Eigenlijk zou ik het moeten uitschreeuwen
Het virus komt dichter,
Komt de veiligheid binnen,
De school,
Mensen die we kennen,
Mensen die we liefhebben
De cijfers zijn hallucinant
We verslikken ons in kleurencodes
In te late maatregelen
In boutades over huizen die al dan niet in brand staan
Eigenlijk zou ik het moeten uitschreeuwen
Want het huis, ons land, onze wereld staat in brand
En tegelijk haal ik vandaag,
Hier in de kleinheid van het hier en nu
Opgelucht adem
Mijn zoon testte opnieuw negatief
En hij mag weer even thuis,
Weg van het risico
Het risico dat groter werd
Nu in de school ook besmetting steeg,
Ik besefte pas, na het fiat van de dokter,
Ik besefte pas, toen mijn zoon de tranen in mijn ogen zag,
De opluchting,
bij al die spanning waar ik van zou moeten schreeuwen
De spanning die mee met de tranen rolde
En mijn zoon die nu niet huilen moest
Om de angst me te besmetten
Dus al zou ik moeten schreeuwen Vader,
Het uitschreeuwen in onmacht, in spanning, in tranen,
Vanuit ons huis, ons land, onze wereld die in brand staat
Vandaag vloeien tranen van dankbaarheid
Besef van kwetsbaarheid
En opluchting, opluchting
Vader,
Dank U
Amen