Onverwacht
Soms pakken dingen anders uit dan je dacht. Onverwacht. En word je verrast. Positief of negatief, het onverwachte plaatst het vanzelfsprekende in vraag. En doet anders naar de dingen kijken. Soms met de creativiteit om van een tegenvaller iets moois te maken. Soms met de onmacht dat iets gewoon niet is wat je gehoopt had. En soms met dankbaarheid om iets dat zoveel beter was dan je je had kunnen indenken. Deze appel kwam ons verrassen vanuit de fruitmand. Op zijn zij, ziet hij er als eender welke gewone appel uit. En toch was er een andere kant, een verrassende kant. Het onverwachte én de appel doet me ook denken aan Magritte. Misschien probeerde hij met zijn surrealistische stijl, inclusief appels, wolken, bolhoeden en pijpen die geen pijpen zijn, ons wel attent te maken op het onverwachte. Het onvoorspelbare. Het niet te plannen… Maar daar gebeurt het leven net. Ik laat jullie mee kijken met een aantal kleine onverwachte verrassingen op reis. Zonder bolhoed maar met de appel in de hand.
Dag onverwachte schoonheid,
Dit was onze eerste tussenstop. Lag ideaal midden tussen onze vertrek en aankomstplaats, was niet duur, maar leek verder niet zo heel bijzonder. Niet erg, het zou maar een plek zijn om ons hoofd neer te leggen. Ergens op iemands zolder.
Maar wat bleek… Die eerste tussenstop, zonder veel verwachtingen, gaf meteen een thuisgevoel. De gastvrouw was innemend en zo verwelkomend dat we er meteen langer hadden willen blijven. De tuin die ze had klaargemaakt met hangmatten, schommels; een trampoline en zelfs een zwembad, lag als een paradijs op ons te wachten. Het zoldertje bleek een super charmant appartement, voorzien van muziekinstrumentjes, speelgoed en verse groenten en fruit uit de tuin.
De verwachtingen waren niet hoog, maar onverwacht kregen we daar een paradijs van schoonheid, gastvrijheid, gemoedelijkheid! Fantastisch om met zo’n onverwacht geschenk de vakantie te beginnen!
Dag autopech,
We waren nog niet lang terug op weg, of een lampje begon onophoudelijk te knipperen. Met het handboek op schoot, bleek dat we dringend naar de garage moesten. Oh nee! Een auto die niet mee wil, aan het begin van een rondreis, met verschillende zorgvuldig uitgezochte stops… Het zal toch niet waar zijn?
Gelukkig viel het allemaal beter mee dan gedacht (vooral als ik probeerde een woordje Duits te spreken), werden we goed geholpen en konden we niet lang daarna weer de baan op. En onze zoon, die vond dat tussenstopje geweldig. Ondertussen kon hij naar de auto’s in de garage kijken, en daar stond een gele lamborghini te blinken! De kans om zo’n blitse wagen van dichtbij te zien. Zo viel autopech toch nog beter mee dan gedacht.
Dag gemiste kans,
De eerste stop in Denemarken was speciaal uitgekozen om zijn unieke locatie. Vlak naast een charmant beekje en een mooi meer, met bootjes (Ja, twee zelfs, een kajak en een kano). Oh, wat had ik er naar uitgekeken! Hoe we als gezin met onze bootjes de streek zouden verkennen. Wie weet wel met een picknickje. Hoe idyllisch kan het zijn.
Alleen bleek het die periode hevig te stormen. Het soort storm waar je écht geen boot mee ingaat. Na een paar dagen leek het weer wat milder. We trokken allemaal onze regenjas, laarzen en reddingsvesten aan en stonden buiten. We wandelden tot aan het meer en stelden daar vast dat het op een groot open meer heviger waaide dan vlak achter het huis. Hier gaan varen zou roekeloos zijn.
We trokken een foto in onze reddingsvesten (de intentie was er), en gingen terug naar binnen. Gelukkig was er nog heel wat leuks om het gezellig te maken. En was het zicht, zonder boottocht, met de machtige hemel boven het meer, geweldig!
Dag smurfenvoeten,
Aan het volgende huisje was een zwemmeer én een roeibootje. Ah, dit keer zou niets ons nog tegen houden. We trokken direct bij aankomst de reddingsvesten aan. Dit zou de dag van het boottochtje worden. Op een klein meer, midden in het bos, zonder wind. Ideaal!
Alleen stond de boot op een rolsysteem waarmee we het naar de kant moesten duwen (ja, duwen!), en waren de wielen plat. Met een touw en onze man, vrouw en kinderkracht en héél veel goesting om te gaan varen kregen we het gevaarte tot aan de oever. Eindelijk! De pret kon beginnen.
We merkten dat blote voeten eigenlijk nog het beste waren, om de boot in het water te manoeuvreren en vertrokken te geraken. Dus bleven het onderstel met platte wielen én onze schoenen netjes aan de waterkant. En gingen we de boot in. Roeiend en roeiend, want we zouden nu alles uit ons boottochtje halen. We genoten van het zicht, we zwoegden met onze roeispanen tussen de algen, we bewonderden de waterlelies onderweg, en we roeiden dat het een lieve lust was. Daarbij viel al wel eens een spatje water binnen. En tot onze verrassing zagen mijn voeten blauw. En die van mijn echtgenoot en zoon ook! Allemaal hadden we smurfenvoeten gekregen! De verf van de boot gaf onverwacht kleur!
Dag redder in nood,
Je hebt al van alles gedragen, maar die dag droeg je mij!
Tijdens een betoverende wandeling langs een klif op een rotsstrand, stond ik op een paar stenen, verloor het evenwicht en zwiepte achteruit. Met een plof en een tweede plofje van m’n nek, kwam ik – dankzij jou – koeltasrugzak met dat laagje isolatie- niet te hard terecht. Het was schrikken, dat wel. Met wat nekpijn de komende dagen. Zo gek: voor ik het weet lag ik er, en de rest van de reis had heel anders kunnen lopen. Maar ik had geluk, dankzij jou: mijn geluk-zak!
Je brak mijn val. En later bewaarde we ook allerlei schatten in jou. Ik had het niet gedacht: dat een koeltaszebrarugzak mijn redder in nood zou zijn. Maar wat een geluk!
Dag huisje aan de zee,
Met een unieke locatie, op 300 meter van de zee, zagen mijn zoon en ik het al volledig zitten. We zouden gemakkelijk ons zwemgerief kunnen aantrekken, een beetje gaan spelen op het strand en zwemmen in de zee, en zo weer terug in het huisje zijn.
Dus kleedden we ons, pas aangekomen, om. M’n zoon in z’n zwemshort en zwem T-shirt, ik in m’n badpak die een beetje op een korte jurk leek. Ok! Klaar om te gaan! Het zou zo dichtbij zijn, 300 meter, dat konden we gemakkelijk op teenslippers. Gewoon een handdoekje mee en klaar!
We begonnen te wandelen. Zoeken… die zee, we konden ze maar niet vinden. We zagen ze wel, maar hoe geraakten we erbij? Misschien de weg van de auto’s volgen?
Een tijdlang gingen we die kant op, maar die richting was het duidelijk niet. De voorbijgangers keken ons vreemd aan. Die twee daar in badkostuum op de autoweg. We keerden terug en zagen een pijl met een icoon dat de zee leek aan te geven. Met nieuwe moed, passeerden we ons huisje in de andere richting en gingen richting strand. Oh! We konden het frisse water al haast voelen, zo kriebelde het. Eindelijk kwamen we aan… en zag dat strand er heel anders uit, en de zee ook. Nu stond daar toch geen bord, verboden te zwemmen zeker? Dat meen je niet! Oh wat waren we ontgoocheld. Plots verstonden we de vreemde blikken van de omstaanders nog beter. Die wisten natuurlijk dat het geen zwemstrand was…
We namen foto’s met onze meest beteuterde gezichten, poserend in zwemkledij, bij het verbodsbord. We hebben niet kunnen zwemmen. Maar hebben wél hard gelachen!
Dag koude douche,
Niet letterlijk. Want het water was warm. Maar de “badkamer” was wel héél klein. We moesten de rollen wc papier al gauw elders zetten om te zorgen dat ze niet doornat werden als we in dezelfde ruimte douchten. De handdoeken lagen in de hal droog op ons te wachten. Maar het meest bijzondere was… de kraan. Want met één klein, haast onopmerkbaar metalen stukje, dat of naar links of naar rechts geplaatst kon worden, had je ofwel water om je handen te wassen of gaf je jezelf of een ander een onverwachte douche!
En het zat eraan te komen… Ik dacht, in m’n slaapkleed, mijn handen mee aan de wastafel te wassen, maar werd ineens verrast door een stevige douche en een giechelende zoon!
Dag culinair pareltje,
Het was de enige eetgelegenheid aan hét toeristische punt in Denemarken. De plek waar twee zeëen samenkomen en je tot het uiterste puntje kan lopen. Aan de parking, en tegelijk de vuurtoren die ook als museum dienst deed, was een kleine brasserie en aangezien het middag was, zouden we het maar eens gaan uitproberen.
Dit soort eetgelegenheden aan unieke toeristische plaatsen zijn vaak te mijden wegens te duur en niet zo lekker typisch toeristeneten. Maar we nestelden ons aan een klein tafeltje, en waren aangenaam verrast: door het originele menu, en vooral door de personeelsleden die overstroomden van arbeidsvreugde! We hadden een klein tafeltje vlak naast de keuken en konden dingen horen als “can you pass me that delicious cheese”, “oh, decorate these lovely squach”, “Mm, those fishburgers look yummy”. Er stond muziek op en er werd vol enthousiasme meegezongen in de keuken. Het was om instant blij van te worden!
En niet alleen achter de schermen zag het er leuk uit. Toen we ons bord kregen, waren we helemaal verrast. Heerlijke pure producten, met veel liefde bereid. Een smaakvol gegrild stuk kool met een heerlijke dressing met pijnboompitjes, gedresseerd met eetbare bloemen! Stukken knapperige gebakken courgette met een laagje kaas en een fijne tomatensaus, en een “touch Denemarken” met verse dille. Wat een lust voor het oog, én voor de maag! Zo’n culinair pareltje hadden we niet verwacht!
Onze zoon had dan misschien liever chicken nuggets met frietjes gehad, dan een Deens worstje op een bord vol groenten en eetbare bloemen. Wij waren alleszins blij verrast!