Heer,
Het is koud
Het druppelt
Het sombert
Hoe zeiden we nog,
Vorig jaar in lockdown
-wat een geluk-
Die lente die het niet wist
De zon die scheen
Want eenzaamheid in wintertijd
Dat is toch zwaarder
Maar nu is het grijs
Soms zelfs wit
Worden we moe
Hangen de schouders
Worden we kaal als de takken
En toch, wordt het ook nu
Weer lente
Opent de hemel
Tuur ik naar die paar witte vogels
Die zweven in de onweerslucht
En vertellen van hoop
En toch,
Zie ik het nest dat de eksters weer bouwen,
Op precies dezelfde plek, in precies dezelfde boom
In kale takken is het makkelijker bouwen
En binnenkort wordt het niet meer grijs
Dan wordt het groen
Doe me, net als zij,
Ook in onweer,
Takje na takje
nestelen, dromen en verwachten
Amen