Muziek verzacht de zeden… Maar kan ons ook doen lachen! Ik moet denken aan de anekdote van m’n ouders die beiden in een koor zongen. Hoe ze een zetting van het Hooglied hadden ingestudeerd, maar tijdens de repetities zo moesten lachen met één van de mannen die de gezongen zinnen ‘uitbeeldde’.  Op het moment van de uitvoering, dachten ze terug aan die bijhorende bewegingen, kregen ze de slappe lach en heeft uiteindelijk één van de zangers de tekst moeten voordragen omdat ze het niet meer gezongen kregen. Maar ik denk zelf ook terug aan hoe we met het kinder- en jongerenkoor de “kippenhok” rap zongen, waarbij de lage partijen de hele tijd ritmische beat box achtige kippengeluiden moesten produceren. Of die keer tijdens een viering, dat we vergeten waren dat we een liturgisch stuk moesten zingen, waarvan we de partituur niet bijhadden. Het hele koor moest aan de lipstand van de dirigente afleiden wat de strofe was die we moesten zingen. Best spannend, iets zingen waarvan je zin per zin maar ontcijfert wat het moet zijn… Of het gelegenheidskoortje van de faculteit waarmee we “short people” zongen terwijl onze dirigent op z’n knieën zat. Of het magnificat tijdens de vespers, dat we al eens met meer verve brachten met “Sander Sandrino en the Holy Mary Singers”. Of die keer op de bonte avond, we “dream a little” zouden zingen maar het publiek al in een deuk lag toen we opkwamen. In de stijl van de roaring twenties, met een haarband met gigantische pluim die in het rond zwiepte. Misschien hebben jullie zelf wat muzikaal-komische momenten om aan terug te denken… Ik deel hier een paar videotjes met ‘klassieke humor’ die ik geweldig vind.