Missie
Bij “missie” denken we misschien aan grote woorden. Mission statements. Een levensomvattende opdracht. Iets abstract en diepzinnig. En dat soort missie’s zijn er, en ze zijn van het belangrijkste soort. Maar nu wil ik het even hebben over de kleinere, praktische uitdagingen. De missie om je door vier wasmanden heen te worstelen. De missie alle boodschappen in je handen te kunnen houden, omdat je geen winkelkarretje dacht nodig te hebben. De missie om water van het bad, ter hergebruiken. De missie om alle tuingroenten te verwerken voor ze slecht worden. De missie om dat allerlaatste beetje uit de tandpastatube te hebben geknepen.
Op vakantie, hadden we drie van die kleine, praktische missies. Drie uitdagingen. Al waren het doodgewone dingen, ze zorgden voor een soort rode draad doorheen de reis. Als een queeste, met dat vleugje avontuur. Dus lees maar mee: hier komen ze…
Nummer 1, en meteen de moeilijkste: het op de juiste temperatuur houden van m’n spuit. Ik heb een soort medicatie voor mijn chronische ziekte die ik normaal in baksters ontving, maar sinds een half jaar nu zelf zet. Handig, die uitgespaarde tripjes aan het ziekenhuis en het geklooi met naalden in ondertussen al behoorlijk doorprikte aders. Maar ook wel een beetje spannend als we op reis gaan. Want de spuit moet de hele tijd op een welbepaalde temperatuur bewaard blijven. En aangezien we met de auto reizen, en de reis naar Denemarken in twee keer opsplitsen, moest de spuit dus koud genoeg blijven gedurende de hele trip. Dus gewapend met zowat elk koelelement in huis, en met een koeltas in een koeltas in een nog grotere koeltas, gingen we helemaal voor deze missie. Het voelde toch een beetje avontuurlijk, alsof we de heilige graal of één of andere schat, met ons leven moesten bewaken. Want werd de spuit toch te warm, dan kon ik ‘m niet meer zetten. En dat was dan weer nefast voor de gezondheid.
Het ging allemaal goed. Onze driedubbele koeltastechniek en koelelementenovervloed leken te werken. Ik had op voorhand gecheckt met elk huisje waar we zouden verblijven dat de frigo en diepvries alvast aanstonden, zodat de kostbare spuit hup de frigo in kon, en de koelelementen weer lekker koel waren voor de volgende dag.
Tot we in een super charmant boshuisje kwamen. We werden goed ontvangen, we plaatsten de spuit netjes in de frigo, alles werkte naar behoren en we maakten het ons gezellig. Maar ineens… brandde het lichtje in de frigo niet meer! Stonden er druppeltjes op de etenswaren. oh oh! Is de frigo kapot?!
De nodige portie spanning dus… ik belde de eigenaar op die al snel aan kwam maar tegen dan merkten we dat de schakelaar van de dampkap net boven die van de frigo stond en dat een mens (zoals ik) dus al eens per vergissing met het zoeken van de juiste schakelaar, de frigo had uitgezet! Net ontdekt tegen dat de eigenaar aan ons huisje stond en we dan ook in onze beste gebarentaal konden duidelijk maken dat het in orde was. De koelkast ging terug aan, de koelelementen werden weer koud, en de spuit zou ik een paar dagen later zonder problemen kunnen zetten.
Missie, op het nippertje, geslaagd!
Nummer 2, was er eentje uit voorzorg. Maar desalniettemin een belangrijke missie: die van goed drinkbaar water.
Al stond het nergens aangegeven dat het water niet drinkbaar was, we verbleven telkens in erg afgelegen huisjes. Dus werd het een dagelijks ritueel. ‘S avonds water koken en afdekken, dat we zuiver water hadden voor de dag erop. En al was het misschien een beetje omslachtig, het was eigenlijk ook fijn, dat ritueel. Het water koken, hard en lang genoeg. Het weer laten afkoelen. Iets zoeken wat erop paste. En dan, in die gezellige oude huisjes, met een keramieken kruik het frisse water eruit scheppen in een glas. Het had iets. Iets charmant. En het water smaakte nog beter. Misschien omdat je er een beetje voor had moeten werken. Net zoals met versgebakken brood. Brood en water, het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt…
Missie nummer 3? Dat was honing! Verse Deense honing. Wij zijn nogal honingeters. In de thee, op de boterham, in een powerdrankje om onze dag te beginnen. Dus vliegt de honing er, ook op vakantie, door. Maar niets zo lekker én gezond als verse honing! En dat was in Denemarken geen probleem.
Dat ontdekten we zo. Op het privé weggetje dat naar ons huisje leidde, een gedeelte van een oude boerderij, werd de doorgang versperd door een omgevallen boompje. M’n echtgenoot trok de boom wat opzij en merkte dat in het veld, grote kisten stonden. Hoewel het nergens stond aangegeven, vroegen we daarop aan de vrouw des huizes of ze soms honing maakte. Ze kwam buiten met een doos vol potten, en we kochten ze ineens allemaal. De volgende dagen zouden we ontdekken dat de Deense wegen vaak bezaaid zijn met kleine stalletjes, rekken en kistjes, waar er eigen geteelde groenten en zelfgemaakte honing worden verkocht. Dat is gebaseerd op vertrouwen. Je volgt het Deens vlaggetje, kiest wat je wil kopen en laat zelf het geld achter in de kassa.
Eens onze voorraad slonk, zochten we steeds naar het volgende stalletje om nieuwe honing te kopen. Dat was missie 3. En met een stevige voorraad Dansk Honning kunnen we ook in België nu nog van de vakantie proeven…
Wat zijn jouw kleine, praktische missies? Op vakantie, of in de routine van het dagelijks leven?