Quentin Blake is een meester illustrator waar ik erg van hou. Meer over hem en zijn werk, dat je ongetwijfeld al wel ergens hebt zien opduiken, kan je hier zien. https://www.quentinblake.com 

Zijn illustraties, vooral bij de boeken van Roald Dahl zijn iconisch geworden. 

Hij verstaat de kunst om met een paar eenvoudige lijnen, iets te schetsen, waarvan je weet wat het is. Ontdaan van wat onnodig is. Of net met extra veel verbeelding.

In zijn boek, “tekenboek voor veelbelovende kunstenaars”, dat hij samen met John Cassidy schree,f en dat verscheen bij uitgeverij de Fontein  in 2011, neemt hij je mee op sleeptouw in zijn ontwapende, eenvoudige en fantasierijke manier van tekenen.

Ik ontleende de Franse versie van het boek eens van een vriendin, en wat altijd blijven hangen is, is het volgende. Stel, je wil een konijn tekenen. Dan gaat het er niet zozeer over of je trouw en gedetailleerd een realistische afbeelding van een konijn tekent. Of de vacht wel zacht genoeg lijkt, of er genoeg snorharen op staan, op de pootjes helemaal kloppen. Want die mooie gepolijste schets zou wel eens alle ‘konijnigheid’ kunnen kwijtraken.

Hij had het over ‘lapinité’. Vergeet alle details… en zorg dat je de ‘konijnigheid’  van het konijn in beeld brengt. Het hupsh springende lentegevoel van een konijn misschien. Het vinnige. Het zachte. Kortom, de ‘lapinité’. 

Dus werk iets niet kapot. Het hoeft niet zo realiteitsgetrouw. Als er maar de ziel in ligt. De ‘konijnigheid’ van een konijn. Het “Jazz” gevoel van een jazzpianist achter zijn piano. Met handen die misschien niet perfect getekend zijn, maar van waarachter je de jazz als het ware kan horen.

De ‘vossigheid’ van meneer Vos. Slim, sluw, gracieus en charmerend tegelijk.

Een pleidooi voor meer “konijnigheid” in het tekenen, maar wie weet ook in het leven zelf! 

PS. Wie een heel ‘konijnig’ konijn wil tekenen, of eens door kinderen wil laten uitproberen, kan me de resultaten via incontact versturen. De leukste tekeningen zet ik dan hieronder.