Kinderhoop
Hier worden bootjes gevouwen tegen de sterren op. Uit reclameboekjes, krantenpapier, chocolade papiertjes, wat onze zoon ook maar vinden kan. Bootjes voor vriendjes van de klas. Bootjes als een bedankje. Bootjes in twee kleuren. Bootjes met vlaggetjes en bootjes die dromen van een reis op het water… van nieuwe avonturen… Een kind heeft zo’n wonderlijke manier van hoop en vreugde vinden. Iets oud wordt iets nieuw. Een boot wordt een geschenk. En een boot doet dromen van de zee… kijken jullie mee naar wat kinderhoop?
Dag schat aan verhalen,
Jullie kwamen aan in een dikke trekkersrugzak, meegereisd op de rug van een vriendin. Hier mogen jullie een tijdje blijven, en mogen we jullie ontdekken. Wat een heerlijkheid! M’n zoon laat z’n ogen glijden langs de prachtige covers. Voelt en bewondert de knipkunst in de boeken. Vraagt benieuwd dat ik de korte inhoud voorlees. Wat een schat aan verhalen wacht hier op ons. Wat zullen we ons kunnen laten meevoeren in nog ongekende werelden, in nog te ontdekken avonturen, met personages die als vrienden zullen worden! Pagina per pagina, bladeren we door jullie. Sommige zijn meteen uitgelezen, anderen liggen klaar als een belofte.
Heb jij dingen liggen waar belofte uit spreekt?
Dag plantje voor Oekraïne,
Geknutseld door de jongsten op school, verkocht door de oudsten. En kinderen die met een muntje in de hand, wat hoop komen kopen. Een klein potje hoop op menselijkheid. Een blauw geel potje hoop op vrede. Een kleurig potje groeikracht. Een fleurig potje creativiteit.
Plantjes voor Oekraïne. “Hoe geraken die plantjes dan in Oekraïne?” vraagt m’n zoon. Alsof we massaal plantjes naar daar sturen die de mensen zouden helpen, die de oorlog zouden stoppen, die wat vrede zouden brengen. Het zou mooi zijn… Ik denk weer aan Etty Hillesum, die in de tulpen op tafel, midden in de oorlog, het Leven kon zien. God kon zien.
“Nee, de plantjes gaan niet naar Oekraïne. Maar onze centjes wel.” “Mag ik ze dan bijhouden?” Ja, dat mocht.
Hoe heerlijk de kinderhoop. Misschien mogen wij er ook iets van bewaren…
Dag appelstoktrein,
Een appelstok dat is jeugdsentiment. De briljante manier van m’n moeder om ons fruit te doen eten. Een partje appel op een stokje, dat lijkt warempel op een lolly. Dat heeft iets magisch. Maar het vieruurtje werd deze week nog magischer. M’n zoon maakte een treinspoor, tussen de keuken en z’n hoekje in de zetel. En een trein waarop precies de beker met de appelstok paste. Een appelstoktrein dus. Met de afstandsbediening tchoekte de trein tot in het appelstokstation, kreeg een appelstok, en bracht deze naar de bestemmeling in de zetel. Wat een pret! Een vieruurtje was nu zoveel meer dan een koek op een bord. Het werd een belevenis. De voorpret al als de trein bijna vertrekken zou. Het ontwerpen van het spoor. Het bijstellen van het design. (zodat er geen appelstokincidenten zijn onderweg)
Kinderhoop is van iets gewoon, iets wonderlijk maken. Is voorpret! Heb jij al eens van iets gewoon, iets buitengewoon gemaakt?
Dag krullebol,
Je bent een ‘doe het zelf’ catechese opdrachtje. Van de zaadjes die vallen op goeie grond, weet je wel? Briljant dat het tuinkerszaadjes bleken te zijn, want ik lees op online dat de zaadjes “bijzonder weinig ondergrond” nodig hebben om te kunnen ontkiemen. Al bij voorbaat een winner dus. Hoewel: de potgrond zag eruit alsof hij al jaren in de garage van een catechist stof stond te vangen. Dus we waren oprecht blij dat er wat uitkwam! Dat we de eerste blaadjes zagen ontkiemen. En dat het trouw begieten, vruchten aflevert. Dat die paar zaadjes de kinderhoop voeden… als je goed voor iets zorgt, dan kan er wat groeien…
Heb jij ook zo iets waar je goed voor zorgt, wat je dan ziet groeien?
Dag slak,
Eindelijk zeg! Ik denk niet dat je had gedacht ooit uit de klei te mogen kruipen. M’n zoon maakt niet liever dan de ene salamander na de andere. In alle maten en gewichten, met stekels en stippen. Maar toch, op een dag verscheen jij. Onverwacht, en toch! Met bolle ogen, met grappige voelsprieten, en een opgerold huisje. Je kreeg vrolijke kleurtjes: dat had je vast ook niet gedacht. De eerste in je soort, vermoed ik. Een regenboogslak!
Is er uit jouw handen als iets onverwacht geboren?
Dag spring in ’t veld,
Kinderhoop, dat is bij goed weer, de tuin in rennen en nieuwe moves bedenken op de trampoline. Dat is sporten als “yogaline” en “trampington” spelen. Dat is buiten zijn, daar waar het leven gonst en enge berichten ver weg zijn. Dat is niet staande blijven, maar bewegen. Dat is blij en ongeremd durven springen!
Durf jij ook springen?
Dag feestje,
Er is altijd een reden om te feesten. Tegelijk klinkt het zo vreemd in tijden vol dreiging en lijden. Ik ging met een vriendin wandelen de dag na m’n verjaardag. Een dag die tegelijk het begin was van de ‘speciale missie’ vanuit Rusland. Dat komt toch binnen. Dat is, op z’n zachts gezegd, ‘nefast voor de feestvreugde’. Zelfs die uitdrukking voelt al misplaatst. En toen… kwamen er toch feesten in het vooruitzicht. Werden er voorzichtig weer plannen gesmeed. En wilden we een verjaardag, niet zomaar laten voorbijgaan. M’n zoon en ik gingen voluit, misschien nog meer dan anders, voor feestvreugde met een pretpakket per post. Met salamanders met plakoogjes, feesthoedjes, pomponnetjes, en feestslingers. Uitbundige kinderfeestfantasie, ook dat is hoop. Dat er altijd nog iets de moeite is om te vieren. En dat vieren belangrijk is, ook nu.
Heb jij al momenten voluit gevierd als een kind?
Dag nieuwe wereld,
Is de gewone wereld soms somber, grijs, met berichten die we liever niet horen… Dan maakt m’n zoon er een nieuwe! Met blokjes, wordt een kleine oase geboren. Het vogeltje uit de handleiding krijgt er een nieuw verzonnen vogelvriendje bij. Snavels worden gewisseld, oogjes geprobeerd, kleuren uitgezocht. En zo bouwt m’ n zoon, blokje per blokje, aan een nieuwe wereld. En niet alleen met blokjes…
Bouw je ook aan een nieuwe wereld?