Dit ben ik. Of toch bijna.

Ik ben Jana, mama van een geweldige zoon met wie het zalig is de wereld door zijn ogen te herontdekken.

Samen hebben we het verhaal ‘de geheime wereld van Sita’ bedacht. En er gaat geen dag voorbij, of er is wel een woord, een grappige situatie, een nieuw personage dat we verzinnen en waarvan we dan zeggen ‘dat is voor het verhaal’. Want “ik wil dat het verhaal nooit stopt, mama”, zegt hij. Dat hoop ik stiekem ook. En zo fantaseren we samen verder… schrijvend en tekenend aan een eindeloos verhaal.

Als kind al droomde ik van kinderboeken maken. Ik was dol op tekenen, schilderen, verzinnen, schrijven.

Ik volgde kunstacademie, en volgde doorheen de jaren een aantal vormingen rond schilderen en illustratie. Naast het schoollopen en mijn studies theologie. Maar het begon pas echt- zo gaat dat soms- in tijden van crisis. Ik werd ernstig ziek op mijn 18de. Mijn wereld werd klein. Heel klein. Maar gelukkig kon ik schrijven… brieven met vrienden en vriendinnen over de hele wereld, en woorden, heel klein en vertrouwelijk, in mini notitieboekjes naast m’n bed, aan God gericht. En waar er geen woorden voor bestonden, daar was er kleur en licht. Daar schilderde ik mezelf uit de donkerte. Of het Licht schilderde mij eruit. Eerst met pastelkrijtjes, later met aquarel en acryl en mixed media. Soms in stille kleuren, soms uitbundig. Dat was ‘mijn luik in de zolderkamer’, zoals Sita er ééntje heeft in ons verhaal. Een luik naar een wereld die oneindig veel breder en weidser was, dan de begrensdheid van de situatie waarin ik mij bevond. Zalig, die vrijheid om te kunnen scheppen!

En er volgde, jaren later, nog een moeilijke periode toen mijn gezondheid opnieuw roet in het eten gooide. Plannen vielen aan diggelen. Maar oude dromen kwamen terug. Het luik opende zich verder. Grote schilderijen maken, was in het begin niet mogelijk. Maar kleine schetsjes, vanuit de zetel, dat ging best. Na al het abstracte werk dat ik tot dan toe geschilderd had, ontstond nu als vanzelf figuratief werk. Gekke dieren, felle kleuren, tal van ideeën. De komst van mijn zoon had de oude droom verder wakker gekriebeld. En ik kon me, opnieuw in de beperking, weer eindeloos vrij voelen met wat er op het witte papier aan woorden en beelden verscheen. En zo kabbelde het allemaal voort, woord na woord, beeld na beeld.

Tot de collectieve crisis van de pandemie kwam. Eén die ons wellicht allemaal wakker schudde. Eén die nog méér begrenzing betekende, maar paradoxaal genoeg ook nog meer vrijheid. Het luik werd verder opengedaan. En de woorden, de beelden, de verhalen, ze wilden eruit! Er kwamen geregeld woorden van bemoediging, in een tijd die er om vroeg ze hier en nu te delen. Het verhaal wou geschreven worden. En beelden kwamen. In die intense tijd, verenigden wondere vrienden en familie zich met een geheim plan: mij een website cadeau doen om al wat zich aandiende, te kunnen delen met een breder publiek. En die website heb je nu net ontdekt! Ga maar op ontdekking en geniet ervan!