Een vriend kwam van een reis uit Zweden terug, en deelde zijn ervaring van vertrouwen, samen met de mooie foto’s hieronder. Hij kwam bij een klein, antiek kerkje waar hij wou binnengaan. Maar de deur was op slot. Of… toch niet? Daar hing, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, de antieke sleutel bij de deur. “Hartelijk welkom”, stond erbij. Maak maar even gebruik van de sleutel, geniet van de kapel. Gewoon bij het buitengaan, de sleutel weer terughangen. Voor de volgende. Zo eenvoudig is het.
Maar, wat als iemand de sleutel niet zou terugbrengen? Heeft er wel iemand een reservesleutel van zo’n antieke kerk? Mag iemand wel zomaar alleen die kerk binnen? Zonder glazen wand? Zonder iemand die een oogje in het zeil houdt?
Hoe heerlijk, dat het daar kan. Dat er een samenleving is, dat er mensen zijn die die samenleving mogelijk maken, gestoeld op wederzijds vertrouwen. Dat je een antieke kerk kan open stellen, met de sleutel aan de deur. Dat we allemaal een beetje reizigers zijn: kom binnen, welgekomen, geniet, en laat het nadien weer goed achter voor wie na je komt.