Hoop begieten
Wat is het altijd een vreugde, elk jaar opnieuw, om wat in de grond te stoppen, het te begieten, en dan, na een tijdje iets groens te zien bovenkomen. Als een zichtbaar teken van hoop. Van nieuw leven, elke keer opnieuw. Van grond die, hoe ruw die ook lijkt, toch iets nieuw in zich kan dragen. Van de natuur die ons verrast. Soms lukt het goed, soms wat minder. De tulpen knallen weer uit de grond, zoals altijd. Maar de tomaatjes hebben we misschien te vroeg gezet. Ze hebben het niet allemaal overleefd. De sla floreert, maar een krop in wording bleek een heerlijke maaltijd voor een slak. Elk jaar weer dat mysterie mogen meemaken, zien, voelen, begieten… aardappelen in de grond steken, en dan ineens de plantjes zien verschijnen. Het geeft zoveel vreugde. Het wekt iets diepmenselijk: deel te mogen zijn van de natuur, hoop te mogen zien voor onze ogen, en zien hoe uit dood, nieuw leven komt… en leven ook weer terugkeert naar diezelfde grond van waaruit alles komt.
Maar eigenlijk is het met die grond niet al te best gesteld. Iets waar ik me niet echt bewust was. Maar wist je dat… 30% van de landbouwgrond in België een lage organische inhoud heeft? Dat elke seconde, een are vruchtbare grond, woestijn wordt? En dat als je een appelsien at in 1920, je nu 8 appelsienen moet eten om dezelfde voedingsstoffen binnen te krijgen? Ik verzin het niet! Er is al veel onderzoek over gebeurd, en Sadhguru wil, samen met wetenschappers, het thema op de kaart zetten zodat we er ons van bewust worden en zodat politieke leiders zich aangespoord weten om kennis om te zetten in beleid. Wat meer over de “Save Soil” beweging, kan je in het filmpje hiernaast bekijken, waar Sadhguru te gast is bij Trever Noah.
Ik slik toch even bij dat appelsien verhaal… en de consequenties van een arme bodem! Een bodem die we zo als vanzelfsprekend beschouwen. Waar ik hier zo graag in ploeter, en wat nieuw leven zie ontstaan. Oorlogen veraf en dichtbij, pandemieën, de klimaatcrisis… het is al zoveel, en daar hebben we nog iets wat niet goed loopt. En toch, toch moeten we blijven zoeken naar wegen om onder al die dreiging, niet ontmoedigd te geraken… maar in actie te komen. Als een Indische guru van 65 de motor opspringt, en 30 000 km rijdt om overal mensen wakker te schudden… Dan kunnen wij waar we zijn, misschien ook wat doen… Al is het ons informeren, beleidsmakers wereldwijd vragen er wat aan te doen, en mee in beweging te komen op de tonen van een lied…
Ik kijk naar de tuin van de buurman die tien centimeter dieper ligt dan die van ons. Maar ooit lag het allemaal gelijk. “Hoe komt dat?” wil ik weten. De buurman vertelt hoe bompa zo zorgde voor zijnen hof… de grond niet alleen met compost verrijkte, maar zelfs met konijnenvellen van hier en daar. Van zijn zorg voor de grond, hebben wij nog altijd plezier. Zullen wij onze grond ook goed soigneren, zodat de komende generaties er mee van kunnen genieten?