Revue Blanche is een schitterend muzikaal ensemble. Niet alleen wat ze brengen is inspirerend, en hoe ze het brengen. Maar ook hoe ze kamermuziek heruitvinden. Hoe ze muziek tout court misschien wel heruitvinden.

En heruitvinden, dat begint met moed, creativiteit, durf om iets nieuws te proberen. Je zou kunnen zeggen: een kamermuziekensemble, dat moet met strijkers, met een vaste bezetting. Ze brengen een welbepaald repertoire, liefst de klassiekers ‘want dat horen de mensen graag’. Ze zingen òf ze spelen instrumenten. Als er gezongen wordt, schittert de zangeres als een echte diva vooraan in een rood kleed en kent de rest zijn plaats in de achtergrond. Schoenmaker blijf bij je leest, dus een kamermuziekensemble houdt het bij muziek alleen. En iedereen is gekleed in ’t lang en in ’t zwart. Dat zou je kunnen zeggen…

Maar wat als je daar pas begint? Wat als je zegt: we hebben hier een groep fantastische muzikanten met een originele bezetting (Lore Binon sopraan, Kris Hellemans altviool, Anouk Sturtewagen harp, Caroline Peeters fluit). Met een bezetting waar misschien niet veel bestaande werken voor zijn, maar dan maken we ‘arrangementen’. We zoeken muziek die niet altijd voor de hand liggend is, maar die we zelf interessant vinden, waar we door geprikkeld worden en die we willen delen. Waar de zangstem mee ‘speelt’ als een muzikant, geïntegreerd als één op elkaar afgestemd geheel. Waar het ensemble boeiende manieren zoekt om muziek te verbinden met mensen, én met andere kunstvormen… met actuele thema’s, en met programma’s die zelfs op kindermaat zijn. En dat het witte ‘Revue Blanche’ niet in ’t zwart hoeft te zijn om kwaliteitsvolle muziek te maken.

Dat is de moed om her uit te vinden. Om je niet te bepalen door “wat gangbaar is”, maar zelf iets te scheppen. Hoe zij samen kamermuziek heruitvinden, en hun ensemble opnieuw en opnieuw heruitvinden, dat vind ik heel inspirerend. En daar ben ik stiekem als ‘zus van’ trots op!