Big little Life
Dit is het. De blik van verwondering. Van het grootse in het kleine. De blik waarmee Marjan Vanderbiest kijkt, midden in haar leven als moeder van drie kinderen, als leerkracht immersie, als wildplukker, als echtgenote, als vriendin, als Vlaamse in Wallonië, als creatieveling, … Deze foto en al de foto’s die ik hieronder deel, zijn van haar hand. Het was haast onmogelijk een selectie te maken uit de beelden. En de woorden die ze erbij schrijft zijn al even betoverend. Ik verdwaal met plezier in haar blog “Big little life”, waar ze het grootse in het alledaagse kleine deelt… Een inspiratiebron die ik jullie daarom niet kan onthouden. Hier kunnen jullie mee genieten van haar beelden en woorden, in haar blog op facebook. Op instagram kan je haar volgen onder 1biglittlelife. Verdwaal maar lekker mee…
Zo begon het. Met smerige handen. Die op de foto zijn van haar dochter. Maar toen ik Marjan leerde kennen waren het onze handen. Vol inkt en vol verbazing. Beiden gefascineerd en geïnspireerd door de workshop van illustratrice Fatinha Ramos op de knusse zolder van Villa Verbeelding. Fatinha kan toveren met beelden, spreken met kleuren, en vertellen vol passie. En wij mochten meedoen, in onze te grote mannenhemden, kliederend en spelend, en vertellend, dat ook, met en zonder woorden. Creativiteit, dat is voor de bezielster van “Big Little life” geen bloemschik-namiddag of schilderen op nummer. Maar je handen durven vuil maken, een oud hemd aantrekken, buiten zijn, buiten de lijntjes kleuren, experimenteren, spelen met proporties…
Kunst gebeurt niet alleen op zolderkamers. Kunst gebeurt op een dekentje tussen de bomen. Tussen de spreekwoordelijke soep en de patatten. Maar ook de “patatten” zelf kunnen kunst zijn. Ietwat verbolgen over de boer die elke week zijn lapje natuur besproeit “tegen” de natuur, herkent Marjan een Spilliaert. De idyllische natuur kan ze plukken in pareltjes poëzie, van machtige luchten tot verstilde bomen.
Heeft het alleen te maken met de blik? Een talent voor fotografie? Het oog van een kunstenaar? Dat zeker en vast. Er wordt niet gekeken maar gezien. Er wordt niet voorbijgelopen maar opgemerkt. En zelfs middenin het gehaast, wordt er vertraagd. Dat is bijzonder. Daarom, misschien, dat de blog niet gewoon “plaatjes kijken” is, of mooie woorden smullen. Maar het is deelachtig mogen worden aan de blik van verwondering, en zo mee uitgenodigd worden om op een frisse manier te kijken, of beter, te zien. Bijzonder fascinerend is ook de manier van leven, waar de beelden en woorden van getuigen. Een leven buiten. Met paddenstoelen die ploffen, brood dat wordt gebakken boven het vuur, was die hangt te wapperen in de wind en pauwen die spelen in een kamp. Het lijken haast bladzijden uit een boek, een magische realiteit uit andere of ver vervlogen tijden. En toch gebeurt het, hier en nu, ook in een druk gezin, zelfs midden in verbouwingen. Het zal de ene dag wellicht wat minder idyllisch zijn dan de andere, maar toch… Het is niet alleen de omgeving, het is ook de blik, het is de keuze, het is het prioriteiten stellen, het “anders gaan leven” in de praktijk, zonder geitenwollensokken-vibes… (gelukkig, want ik krijg de kriebels van wol)
En in dat buitenleven wordt er geleefd mét de natuur. In de natuur, samen met de natuur en zelfs van de natuur. Ik voelde me gisteren al een tikkeltje “goed bezig”, toen ik geen geraspte kaas nam, maar “verse kaas” handmatig raspte met het raspmolentje van Bobonne. Of als we hier nog altijd van onze rode bieten uit de tuin eten, verstopt onder aarde en een oude handdoek, naast het kookeiland in de keuken. Als het vlierbloesem tijd is dan oogsten we de vlierbloesem en vliegen we in het siroop maken. En we “zaaiden” wilde kamille om van de blaadjes thee te kunnen zetten. Charmant toch? Maar in “Big little Life”, gaat het samenleven met en van en in de natuur nog een stapje verder. Braamblader-thee, wildpluksalades en ontbijten, wildpluksels in smakelijk uitziende bokaalcreaties, en zelfs magnoliabloesem krijgt een nieuw leven in de keuken. Goed eten, daar wordt een mens vrolijk van. Goed en vérs eten, nog meer. Goed en vers én “in het wild”? Daar sta ik van te kijken!
Allemaal goed en wel, als je ergens “op den buiten” woont, maar hoe kan je de schoonheid nu zien in een drukke stad aan deze kant van de taalgrens? We kunnen allemaal wel eens verwonderd staan kijken als de magnolia eindelijk in bloei staat, of bij de eerste zonnebloem, de regendruppels op het spinnenweb of de eerste sneeuw. Maar wat als het regent dat het giet? De dagen grijs zijn? En – laat ons zeggen- de omstandigheden niet meezitten? Wat op de blog verschijnt, is uiteraard wat de bezielster dan wil posten. Er zijn misschien een hoop grijze dagen tussen, momenten van sleur, dingen waar niet veel over te zeggen valt… of die niet gepost geraken. En dat mag ook. We zijn mens, met z’n allen. We mogen ook eens erg hard naar wat licht snakken in donker wordende dagen.
Maar in “Big Little Life”, vind ik het net zo fantastisch hoe we wél het alledaagse zien, ook als de omstandigheden misschien op het eerste zicht niet mee zitten. Een koude containerklas, of een magisch bord? Een druilerige regendag, of een parasol-paddenstoel? Tetanus gevaar van oude spijkers, of gekke witte wormen in een plankje hout? Modderlaarzen waar je het huis niet mee binnen mag, of onbezorgd kind zijn en je vuil maken? Verbouwingen die aanslepen en een dak dat nog niet klaar is, of een ladder naar de hemel? Restjes versiering van een feestje dat nog niet is opgeruimd, of een vreemdsoortig nieuw pomponkruid? Of hoe zeggen ze dat weer? “Beauty is in the eye of the beholder”…
