Het was een moeilijk moment waarin dit werk ontstond. Ik hoorde net dat een goede vriend overleden was, en ik vond met mijzelf geen blijf. Ik probeerde op doek te zetten waar zijn reis hem nu zou brengen. Het was innerlijk een kleurrijk persoon, dus ik kon me niet inbeelden dat hij in een hemel zou terechtkomen van fletse pastelkleurtjes. Elke vezel in hem schreeuwde leven. ook nu nog. Hij ging weer naar huis, zo sprak hij zelf over wat zou komen. Naar het huis van de Vader. Wat er op het doek kwam, werd een explosie van leven, van kleur, van intensiteit en veel licht en warmte. Ik  kon niet anders. 

Het was een werk waar mensen graag wat langer bij verwijlden. Alsof het een snaar raakte. Van het volle Leven misschien? Tien jaar geleden gaf ik het als geschenk voor de verjaardag van m’n zus. Al was het in droefheid ontstaan, het was eigenlijk een pakketje volle levensvreugde, ingepakte warmte, een geschenkje Leven. Iets om te geven. Iets om regelmatig terug naar te kijken, en ons te herinneren waar we als mens voor gemaakt zijn, hier en nu, en later. Het volle leven, in al zijn kleuren. Gedragen door Licht en Warmte. Door Hem uit wie we niet kunnen vallen.

Kijk er maar naar. Ik geef het ook aan jou.