God,
Wat zijn we dankbaar
Om de mensen
Met wie we hier het leven mochten delen
Hun diepste schoonheid,
Hun glimlach,
Hun twinkelogen,
De verhalen die ze vertelden
Het verhaal van hun eigen leven
De herinneringen die we koesteren,
Dankbaar zijn we
Maar ook vol verdriet
En gemis
Want we missen hen
Wat zouden we graag
Hen weer aan tafel zien aanschuiven
Hen vol enthousiasme horen vertellen
Hen zien lachen
Zelfs hen zien in al hun kwetsbaarheid
Als we hen toch gewoon nog eens
Zouden kunnen zien,
Zouden kunnen vastpakken,
Zouden kunnen horen,
Zouden kunnen zeggen
Hoeveel we van hen houden…
Geef Jij de boodschap door?
Geef Jij ze die knuffel van ons?
Dat woord, die blik, die knipoog,
Die glimlach die alles zegt?
Als er iemand is
Die onze Liefde kan uitdrukken
En nog veel meer,
Dan ben Jij het toch wel
Liefde die blijft
Dat weet je
Liefde in
Blijvende verbondenheid
Amen