A beautiful day
in the Neighborhood
Dit is Tommeke. Het knuffeltje dat mijn zoontje van zijn peter kreeg bij zijn geboorte, en waaraan het zijn naam te danken heeft. Het is het soort knuffel dat hij altijd bij zich wil hebben. Eentje dat mee opgroeit en tegen de tijd dat Milan volwassen is, er wellicht mee wat ruiger en meer versleten zal uitzien. Maar niet minder geliefd. Tommeke deed me denken aan ‘old rabbit’, zijn oud, versleten maar geliefde konijn waarmee Tom Junod een artikel begint over Fred Rogers. Op dit artikel, “Can you say hero?”, dat je hier kan lezen, is een prachtige film geïnspireerd: “A beautiful day in the neighborhood”.
“A Beautiful day in the neighborhood” (Heller, 2019), gaat over Fred Rogers, bij ons niet zo bekend, maar een enorm gekende en geliefde kinderheld in Amerika. Hij maakte jarenlang kinderprogramma’s, eerst achter de schermen met poppenkastpoppen, nadien voor de schermen met ‘Mister Roger’s neighborhood’. Een man met veel talenten, dominee, muzikant, schrijver, presentator, bedenker, … die voor veel Amerikanen symbool geworden is voor hun kindertijd.
De invalshoek van de film is origineel. Niet gewoon een soort levensbeschrijving van Fred Rogers, maar de vriendschap die ontstaat tussen hem en een cynische journalist Lloyd Vogel, gebaseerd op de vriendschap met Tom Junod (de auteur van het artikel, waar de film zich op inspireerde). Een invalshoek waar de weduwe van Fred Rogers ook tevreden mee was, want vriendschap en menselijke verbindingen, dat is zo wie hij ten voeten uit was.
De film gaat traag. Net als het kinderprogramma zelf dat z’n tijd nam… zoals kinderen ook hun tijd nemen en zich niet laten opjagen. Net als de vroegere televisiejaren die minder snel en flitsend waren, maar daarom niet minder mooi en misschien wat meer diepgaand. Traag, net als het hele proces van het opnemen van de film. Dat duurde twee jaar, met kortere opnamedagen omdat de regisseur, zelf mama, erop stond dat de acteurs en medewerkers hun eigen kinderen nog in bed konden stoppen. Een film maken over een kinderheld, om er dan zelf niet voor je eigen kinderen te kunnen zijn, dat zou niet kloppen. Traag, zoals Mr Rogers ook zelf vertraagde. Hij nam z’n tijd in het spreken, met een rustige, kalmerende stem. Hij nam de tijd om mensen te leren kennen, vrienden te maken, zich te verbinden met een kind, om voor zovele mensen bij naam te bidden, om honderden brieven zelf te beantwoorden. In zijn spoor zou Tom Hanks, die Fred Rogers op meesterlijke wijze vertolkt, dus ook moeten leren om traag te zijn. Iets dat hem niet zo natuurlijk kwam. Als entertainer heeft hij snel iets gezegd. Is hij het gewoon ad rem te zijn, veel en snel te praten. Hij noteerde in z’n notaboekje “WAIT”- staande voor “Why do I talk?” als een reminder, niet alleen om te vertragen, maar vooral ook om veel te luisteren. Er is veel stilte in de film. En veel echt luisteren. Vaak vroeg de regisseur tijdens de opname om een simpele vraag als “Hoe gaat het?” zo te stellen en te luisteren naar het antwoord, dat het écht voelde. Dat hij werkelijk wou de tijd nemen om te luisteren naar hoe het met de ander ging. Tom Hanks voelde al snel dat de film hém zou veranderen, zoals Mr Rogers talloze mensen heeft veranderd.
Fragment uit “Can you say hero?” van Tom Junod:
“Heaven is the place where good people go when they die, but this man, Fred Rogers, didn’t want to go to heaven; he wanted to live in heaven, here, now, in this world, and so one day, when he was talking about all the people he had loved in this life, he looked at me and said, “The connections we make in the course of a life—maybe that’s what heaven is, Tom. We make so many connections here on earth. Look at us—I’ve just met you, but I’m investing in who you are and who you will be, and I can’t help it.”
(het volledige artikel kan je hier lezen)
Er is zoveel in de film dat blijft hangen. Die gave, maar ook de opdracht, om zich echt te verbinden. Het kinderen en volwassenen helpen om op een positieve wijze om te gaan met hun emoties, en te merken dat dat iets is waar hij zelf ook moeite voor deed, dag in dag uit. Zijn voorbeeld, in goedheid, vriendelijkheid, vriendschap, integriteit, geduld, maar ook in het omgaan met zijn gevoelens door te gaan zwemmen, piano te spelen, te bidden. Zijn integere manier om moeilijke dingen toch bespreekbaar te maken, ook voor en met kinderen. Als het te bespreken is, dan kan je er ook mee omgaan, klinkt het in de film. Het belang van de ander te aanvaarden eenvoudig weg zoals die is. Ons eraan te herinneren dat we allemaal zelf kind zijn geweest. En al is het dan met liedjes, met poppenkastpoppen of met landschappen die traag voorbijglijden… Al zit een cynische kijker misschien op zijn honger: is het niet te mooi om waar te zijn? Is het geen rol? Is dat geen verborgen leven? Blijkbaar heeft Fred Rogers, zoet of niet, een impact gehad op de cynische journalist die hij tot vriend maakte. Een impact gehad op ontzettend veel mensen in Amerika en daarbuiten. En, als kijker van de film “A Beautiful day in the neigborhood”, nu ook op mij… Misschien ook op jou?
Ontroerend fragment uit “A Beautiful day in the neighborhood” waarin Mr Rogers de familie van Lloyd, de bevriende journalist, bezoekt.