Hier is er ook flessenpost die m’n zoontje nooit zal vergeten. Toen hij kleuter was, gingen ze met de klas op zeeklassen. De ouders werd gevraagd om op voorhand flessenpost te voorzien. Die “spoelde” dan ongezien op het strand aan, en de kinderen renden er naartoe. Zoals ik het nadien hoorde vertellen, was dat één van de meest magische momenten van de zeeklassen! Al die flessenpost, met precies eentje voor elk kind. Onze zoon vond bovenstaande post in z’n fles. Een echte brief met veel zinnen en woorden was moeilijk, want hij was nog kleuter. Dus was het een getekende brief… om te horen, wat hij had gezien… wat hij had gehoord, gevoeld, geproefd, geroken… In het midden van de brief zat een schatkistje, nog toegevouwen. Als onze zoon het opende, zag hij dat hijzelf onze grootste schat was. Het deed hem iets. En van toen was flessenpost zo wat het summum. Toen we de juf van de zeeklassen dat jaar bedankten, was het duidelijk wat we zouden geven. Het klaslokaal werd overspoeld met ‘flessenpost’ van kinderen en hun ouders. In de flesjes zaten brieven, maar ook muesli, stiften, shampoo, allerlei kleine en grote tekenen van dank. In een schatkist. Want zo hoort dat in sprookjes. Echte sprookjes.

Wie het verhaal dat mijn zoon en ik geschreven hebben, hier blijft volgen zal later merken dat daar wat van die magische flessenpost niet in kon ontbreken.