Aftellen
Aftellen… Dat wil zeggen, naar iets uitkijken. Er zo naar verlangen dat je haast niet kan wachten tot het zover is. Een pessimist zou zeggen: je vergeet in het nu te leven. Maar een optimist zou zien hoeveel voorpret dat uitkijken naar, nu al geeft.
Een terugkerend aftelmoment is dat naar Sinterklaas. De twee hoofdevenmenten voor m’n zoontje zijn z’n verjaardag, en Sinterklaas. Hij vraagt geregeld hoelang nog naar één van beiden. Elk jaar maken we een aftelkalender voor de Sint. En al was het dit jaar dat hij voor het eerst het grote sintgeheim ontdekte, het aftellen werd er niet minder om. En de sintvreugde ook niet.
En wat bleek: in het aftellen naar op de grote sint aftelkalender, verschenen nog heel wat momenten die het aftellen waard waren! De herfstvakantie. Opa’s verjaardag. Bezoek. Een vriendje dat zou komen spelen. Heel wat om naar uit te kijken dus.
En op sinterklaasnacht, dan worden de nachtelijke uren ook letterlijk afgeteld. Want sinterklaasgeheim of niet, ik denk dat m’n zoon nog steeds wakker wordt van het getrippel trappel van paardenvoetjes op het dak…
Een ander groot aftelmoment, wellicht wat meer verspreid ook onder volwassenen, is de Advent natuurlijk. Het is niet letterlijk ‘streepjes trekken’ tot eindelijk, Kerstmis daar is. Het is uitkijken naar de komst van dat Kind, verlangen naar dat Licht in donkere dagen. Met een aangestoken kaars. Met een kribbeke dat wacht op de Verlosser. Met een hart dat in corona golven, nog harder smacht om God die hier en nu gebeurt. Het is het verlangen een Kind te koesteren en ons er te door laten ontwapenen, het toe te fluisteren en ernaar te luisteren, in een wereld die nu soms koud aanvoelt en waar harde woorden klinken. Het is het opzetten van de kerstboom, dit jaar zelfs nog vóór Sinterklaas, omdat we er zo naar uitkijken. Omdat we nog meer dan anders snakken naar licht, gezelligheid, verbondenheid, warmte…
Op een dag stond een vriendin voor m’n deur. Met een groot pak met een adventsverrassing op. Wat was dat hartverwarmend! In het pak, dat prachtig was ingepakt (want ook dat is voorpret, uitkijken naar en ‘aftellen’), zat een heerlijke adventskalender. Eentje met een theetje voor elke dag. En dus hebben mijn zoontje en ik een heerlijk nieuw ritueel. Elke dag gaat het deurtje open, ruiken we aan het builtje, en zetten we een heerlijk kopje thee. Met een overzichtsblaadje dat er bij zat, scoren we elke thee op aroma en smaak. Het marsepeinaroma van de Green Walnut vonden we heerlijk. De smaak van de Mellow Yellow verrassend lekker. Vaak lijkt de smaak omgekeerd evenredig met de geur. In elk geval een heerlijke manier om de dag mee te beginnen. En om uit te kijken. Niet alleen naar Kerst. Maar ook naar de kerstthee die dan op ons wacht.
En zo zijn er nog dingen om naar uit te kijken natuurlijk… al werd het met de corona soms extra moeilijk. Hoeveel gemaakte plannen vielen niet in het water? Hoeveel agendanotitie-plekjes werden doorkrabt, veranderd, of leeg? We kijken uit naar de tijd tussen twee golven in, het liefst nog naar de tijd dat de coronagolven voorgoed achter ons liggen. We kijken uit wanneer we elkaar weer ongegeneerd mogen omarmen. We tellen af, nog vóór de mondmaskerplicht voor kinderen goed en wel begonnen is, naar de dag dat ze weer uit mogen. We kijken uit naar het weer mogen laten vollopen van tijd met uitstapjes, ontmoetingen, feestjes zelfs!
En tot dan toe, blijven we dromen. En aftellen naar wat wel kan. We dromen al van de zomer, van een mooie reis… van perspectief, uitzicht, want daar heeft toch elke mens nood aan. We dromen van wat wel kan, hier en nu, buiten misschien, op een afstandje of per post. We tellen af, we kijken uit, en we dromen… misschien telt elke dag zo wel wat dubbel. Een geschenk vandaag én een belofte voor morgen… Daar drink ik (een kopje thee) op! San-thee!