Het was ‘earth day’. Dat is het eigenlijk elke dag. Elke dag dat we op onze aarde mogen leven, en ons er bewust van mogen zijn. Maar bij dat laatste knelt misschien het schoentje. We leven in netjes opgetrokken huizen, naast elkaar. Groenten en vlees komen uit de supermarkt. We zijn de vanzelfsprekende connectie met de aarde waar wij te gast zijn, misschien wel een beetje kwijt. 

Bompa, die stond ’s morgens vroeg te dauwtrappen in den hof. Groenten, fruit, maar ook eieren en vlees van eigen kweek, het meeste kwam uit de achtertuin. Met bloed, zweet en tranen. En met de handen in de aarde. En nadien dan al die oogst verwerken. Iets waar ik alleen de verhalen over heb gehoord, en het resultaat van mocht proeven. Misschien was het voor die generatie wel bewust elke dag “earth day”. 

Maar misschien betekende de lockdown ook wel een keerpunt. Wie een tuin had, leefde zich uit in het moestuinieren. Tuincentra deden gouden zaken. Als we andere bubbels wilden zien, moest het buiten. En we wandelden als nooit tevoren… Tijdens de lockdown spendeerde ik veel tijd in de tuin met m’n zoon. Hij leert nog het liefst buiten. Putten graven, stenen tellen, insecten zoeken en bestuderen, een modderbad maken, een mierenval in elkaar steken, mee patatjes in de grond stoppen, de tomaten plukken, … Wat was er veel te zien en te leren! We zagen zoveel vogels, zoveel vogels die we nooit eerder zagen. Maar die er misschien wel waren? Voor het eerst beseften we zo echt: zij zijn hier thuis, wij mogen hier ’te gast zijn’.