Liefhebben
Liefde. Wat is er al veel over geschreven, gezongen, gemaakt… Soms totaal geromantiseerd zoals in een typische romantische komedie: man en vrouw die elkaar eerst niet kennen, morsen per ongeluk koffie aan een meeneemkoffiebar, maken het goed met een date, stappen zo’n 60 minuten en wat intrige later in het huwelijksbootje. Soms net alles behalve romantisch: de afwezigheid van een stabiele relatie, eeuwig kibbelende koppels, verhaallijnen vol scheidingen en vreemdgaan, gebroken harten en alleen-in-pyjama-op- de- sofa-met take-away-eenzaamheid.
Maar liefde dus. Ik kreeg ooit dit prachtige boekje van Laura Van Dolron, dat “Liefhebben” heet, en uitgegeven werd bij ISVW uitgevers in 2016. En zoals daar liefhebben door de pagina’s vloeit… daar word ik stil van. Laura schrijft als in één stroom die je meeneemt en binnentrekt in héél verschillende situaties die op het eerste zicht niet altijd iets met ‘liefde’ in de zin van romantiek te maken hebben… en toch ziet ze steeds weer “Dat is liefde”. In verhalen over oorlog, over een miskraam, over dementie, over allerlei harde en rauwe werkelijkheden.
Ook dààr en dan liefde kunnen zien, niet alleen in de koffie-shop-romantiek, is dat ook geen vorm van liefde?
Ik deel met jullie een beetje liefde uit haar boek in enkele korte fragmentjes. Omdat het pareltjes zijn…. wanneer zeg jij “Dat is liefde”?
“”Ik vertelde iemand, toen ik uit het ziekenhuis kwam, dat ik het zo miste om in verwachting te zijn.
Ik zei: “Toen ik zwanger was, kon ik voor het eerst in mijn leven op een stoel zitten en nietsdoen omdat ik dacht: nietsdoen? Ja dag, ik ben een mens aan het maken.”
Hij zei tegen mij: “Als ik zie hoe jij met je verdriet omgaat, ben je nu ook een mens aan het maken.”
Dat is liefde.”
(uit: Liefhebben- Laura Van Dolron, p.32)
“Mijn oma kwam de kamer binnen en begon wat te scharrelen in de hoek.
Zij kon dat sinds ze een beetje dement was, scharrelen. Peuters kunnen het ook, en kippen natuurlijk. Er is beweging maar het heeft niet echt een richting.
Ze scharrelde dus wat bij de grote antieke kast waar vroeger heel lekkere en nu heel oudbakken koekjes in stonden, die we toch aten, omdat we van haar hielden.
Mijn opa maakte een cirkel met zijn voet, gooide zijn armen in de lucht en zei: “Wat komt daar voor een leuk vrouwtje binnen?” Alsof hij haar nog nooit gezien had!
Flirten tot de laatste snik.
Dat is liefde.”
(uit: Liefhebben- Laura Van Dolron, p.35)
“In de cel van Nelson Mandela viel een straal licht waar hij een paar oude schoenen in had gezet.
In die schoenen zat aarde.
In die aarde kweekte hij tomaten die hij uitdeelde aan zijn medegevangenen.
Dat is liefde.”
(uit: Liefhebben- Laura Van Dolron, p. 37)