My Hope is found
Hoop, dat is als een jonge boom die tussen de stenen, opschiet tot nieuw leven… “Zie, Ik begin iets nieuws. Het is er al, zie je het niet?” (Js 43, 19) Het is een beeld dat voor mij symbool staat voor hoop… ook voor een nieuwe hoop in de kerk, waar ik hier wat over schreef.
Het was ook het beeld van de affiche van het concert dat we met gelegenheidsensemble ‘a choeur joie’ brachten en ‘My Hope is Found’ getiteld was. (naar een zin uit het lied “in Christ alone” van Keith Getty en Stuart Townend). We deden het vorig jaar voor de eerste keer: met ons gelegenheidsensemble een concertje in het hoogkoor van de kathedraal van Mechelen zingen, vanuit de overtuiging dat schoonheid een weg tot God is. En dat mooie religieuze muziek, wie weet wel, het hart kan raken van wie anders niet naar de kerk zou komen. Vanuit die overtuiging hebben we samen dit bezinnend concertje voorbereid. En voorbereiden, dat is meer dan zingen alleen…
Voorbereiden, dat is dromen… dromen van een concert waarin we biddend mogen zingen en hopen dat God de harten een beetje mag raken. En samen gestalte geven aan die dromen in het zoeken naar een passend beeld, het samenwerken met een bezielde ontwerper voor de affiche, tot als het ‘klopt’. Voorbereiden, dat is ‘verzamelen’. Dat is mensen aanspreken, vertrouwde meezingers en nieuwe zangers, zodat we dit jaar met een grotere groep enthousiastelingen konden samen zingen. Hoe geweldig was dat! Voorbereiden, dat is zoeken naar een thema dat ons vond: het jubeljaar met als thema Hoop, dat vroeg om een concertje over Hoop… Voorbereiden, dat is ook het programma samenstellen… met melodieën en teksten die de hoop bezingen, teksten die naar de essentie gaan, en melodieën die zonder al te veel wringnoten de hoop uitdrukken. Voorbereiden, dat is ook denken over en vooral bidden om een inhoudelijke opbouw. We bezongen hoop vanuit de afgrond van het lijden (met Psalm 130 “uit de diepte roep ik Heer”), vanuit de dorst, de honger, het moeilijke… naar steeds meer vertrouwen en groeiende hoop (“op de Heer stel ik mijn hoop!”). We bezongen de ‘Hoop in de verte’, de hoop dat het eens beter wordt, dat we elkaar ook na de dood weerzien, … tot de hoop in de diepte, de hoop in het nu, de hoop die erin ligt ons nu al bemind te weten. (ik schreef wat over hoop hier en hier) Voorbereiden, dat is ook flexibel zijn: voor stemmen die wegvallen, nieuwe stemmen zoeken, omgaan met inhoudelijke gevoeligheden, praktische voorbereidingen… Voorbereiden, dat is oefenen, zingen, je stem karaoke-gewijs meezingen met de youtube filmpjes, met het potlood in aanslag aantekeningen maken,… Voorbereiden, dat is bidden, voor ieder van onze zangers en muzikanten, voor alle mensen die zouden komen, voor de intenties van elkaar… Het is de hele voorbereiding in Gods hand leggen, en een gebedsteam tot ondersteuning hebben, telkens wanneer er zich een uitdaging aandient. Voorbereiden, dat is vrijwilligers contacteren die met volle zin mee willen doen om mensen te onthalen, drukwerk te verzorgen, lekkers te bakken voor een receptie achteraf! Voorbereiden, dat is ook heen en weer communicatie over de ‘wat moeten we aandoen’ -vraag, en zelf bij een vriendin te leen gaan omdat in mijn kleerkast haast niets wit zit.
Maar bovenal is de voorbereiding: samen repeteren. En samen repeteren, dat is zingen natuurlijk! Dat is soms zoeken en uitproberen. Dat is steeds meer afgestemd geraken op elkaar. Dat is goed naar de dirigent kijken. Dat is ook elk feedback mogen en kunnen geven om zo samen tot een zo mooi mogelijke interpretatie te mogen komen. Dat is dino koeken eten. Dat is veel lachen. Dat is samen enorm genieten van de vreugde van het samen zingen. Van noten die onder elkaar schuiven, of een lied dat raakt. Dat is elkaar beter mogen leren kennen en vriendschap ervaren. Dat is samen een “Onze Vader” bidden. Dat is wederzijds afstemmen op onze immer flexibele pianist/organist en je lach niet kunnen inhouden wanneer de mannen de fluitsolo, in afwezigheid van de fluitiste, dan maar ‘fluiten’. Dat is om elkaar geven. Dat is voelen dat wat gezongen wordt, ook beleefd wordt. Dat is de glimlach op een medezanger zijn gezicht zien bij de woorden ‘qui regarde vers Dieu resplendira’. Dat is voorpret. Dat is samen uitkijken naar… Wat was dat een heerlijke tijd samen! Ik kan al niet wachten om weer samen te zingen.
En dan de dag van het concertje! Een dag die begon in gebed… met de vraag dat God door ons zou zingen, dat Hij harten zou raken, en dat ook in de ontmoeting achteraf het werkelijk een ontmoeten zou zijn van zoveel mensen onderling waarin hoop ook mag gebeuren… En God leek onze gebeden te hebben verhoord. Tijdens het zingen klonk het als meer dan de som van ons individuen. Bijzonder bij één lied, “A deer’s cry” van Arvo Pärt. Tijdens de repetities was dat steeds een ‘moeilijk’ stuk. Het was alsof we in die zure appel beten, hoewel het een schitterend nummer is, en zo gefocust waren op tellen en invallen en het technische, dat het stuk wat uiteenviel. Het zal Zijn genade zijn geweest die maakte dat we op het concert zelf voelden hoe het lied ‘gezongen’ werd en samenkwam… hoe de stemmen in elkaar schoven, en alles zonder al te veel tellen, zo natuurlijk in elkaar viel als puzzelstukjes van een puzzel. Met een rust, zongen we en genoten we van wat zich op dat moment afspeelde… De tweede vraag in gebed, dat Hij harten zou raken, bleek ook te zijn verhoord uit de reacties van mensen die vooral te kennen gaven ontroerd te zijn, dat het ‘binnen kwam’. God zij dank! En ook aan de derde intentie gaf Hij gehoor. De ontmoeting achteraf, met zo’n enorme gulheid van de vrijwilligers die al dat lekkers hadden voorbereid, en zo in de weer waren om alles te voorzien voor iedereen, was hartverwarmend. Mensen deelden met elkaar, leerden nieuwe mensen kennen, en hoop ‘gebeurde’. Gods Barmhartigheid kreeg gestalte in al die gulle overvloed.
God dank en dank uit het diepst van mijn hart aan iedereen die mee gezongen, gespeeld, gesteund, geholpen, gebeden en gesupporterd heeft!