Incarnating Passion. In de kleur van de aarde, en de kleur van bloed, in rauwe, koude kleuren, wordt God zo mens, totaal kwetsbaar en nederig, dat Hij zelfs het lijden op Zich neemt. Tot de dood toe. De wirwar van lijnen toont de ‘messiness’  van het leven. Delen in ons mens-zijn is ook daarin delen. Chaos, onderbreking, dingen die zo anders lopen dan gedacht, gedroomd of gehoopt. Tot de doornenkroon, het verraad en het wegvluchten.

En toch breekt daar precies verlossing binnen. Verlossing door God die Zich neerbuigt tot op het kruis. Daar, centraal, in dat donkere kruis dat niet statisch is, maar mee beweegt, daar breekt tegelijk een enorm Licht door. We zien het kruis, we zien de dood, maar het is Verlossing, Bevrijding, Licht. Daar mag Gods Licht doorbreken. Daar wordt de Gezondene, de Gekruisigde. En de Gekruisigde, de Opgestane! Licht breekt uit de Hemel door, Licht beweegt vanop het kruis mee, Licht trekt ons binnen in de hoop die verder gaat dan de onrust en chaos die we zien, die dieper gaat dan de koude kleuren. Licht trekt ons binnen in onze Eeuwige Thuis.

Kijken we naar de chaos? Of naar het allomtegenwoordige Licht? Kijken we naar de koude kleuren, of naar het Verrijzenis wit? Waarheen gaat onze blik?