Alpha
Een bol met een vraagteken. Dat roept vragen op. Het is het symbool van de Alpha cursus, een heel laagdrempelige én tegelijk diepgaande cursus om samen met anderen het christelijk geloof te mogen leren kennen, te ontdekken, of er verder in thuis te komen. Het is een plek waar verschillende mensen terecht kunnen: mensen die niets weten over geloof, tot mensen die al lang gelovig zijn maar hun geloof willen verdiepen. Want allemaal zijn we zoekers. En allemaal zitten we met vragen, diepe vragen, het soort waar het goed is het eens wat meer over te mogen horen en over te mogen uitwisselen. Alpha, verwijzend naar de eerste letter van het Griekse alfabet, kan zo een boeiend begin zijn van een ontdekkingstocht die je leven kan veranderen, of een verdieping die je geloofsleven kan verrijken. En dat laatste was waar ik naar op zoek was: geloofsverdieping. Een vriend uit Engeland raadde me daarom Alpha aan. De Alpha cursus is een begrip, en wordt in heel veel verschillende landen al vele jaren gegeven. Ook van een Canadese vriend had ik er al van gehoord. Ik was dus dolblij toen ik hoorde dat de cursus hier in Mechelen zou doorgaan, en ook een keertje overdag, zodat ik zou kunnen deelnemen. Ik laat jullie een beetje mee ontdekken wat Alpha is, maar om het écht te weten, moet je het ervaren. Klik hier om te zien of er ook een Alpha cursus in je buurt doorgaat!
Dag liefde,
“Je bent geliefd.” Dat is dé slogan van Alpha, en eigenlijk ook van het christelijk geloof. Dat we ons ten diepste, én persoonlijk geliefd mogen weten door God, dat is een realiteit waar we ons leven lang voor nodig hebben om die te ontdekken en er ons meer en meer bewust van te zijn. Schoner bestaat er toch eigenlijk niet? Geliefd mogen zijn, zoals we zijn, wie we ook zijn. Daar draait het om. En dat voel je, zodra je de deur van de Alpha cursus opendoet. De warmte, de hartelijkheid, de genegenheid waarmee ieder zo oprecht wordt verwelkomd, is hartverwarmend. Het “doet” wat Alpha, wat het christelijk geloof verkondigt en geeft zo handen en voeten aan wie God zelf is. Geen kille ontvangst, maar warmte! Geen “elkaar niet durven aanspreken”, maar haast onmiddellijk elkaar leren kennen, banden smeden, en laten voelen “we zijn blij dat je erbij bent”, “fijn je te leren kennen” en ja… “Je bent geliefd”.
Wat is volgens jou het hart van het christelijk geloof?
Dag bouilloneke,
Een hele groep nieuwe mensen ineens leren kennen is geweldig. Maar met mijn gezondheid, ook vermoeiend. Om me dus goed alert en gaande te houden, en eventuele flauwtes te voorkomen, dronk ik tijdens Alpha cursus steevast kopjes bouillon. Want ik wou er absoluut kunnen bij zijn. Eén van de vrijwilligers, schonk me zodra hij me zag, altijd al meteen een kop heet water uit. De medecursisten wisten op den duur wat dat gouden papiertje herbergde. Maar voilà, als bouillon ervoor kan zorgen dat ik “op de been” kan blijven, waarom dan niet?
Soms is het zoeken naar datgene, hoe klein en praktisch ook, dat iets onhaalbaar net wél haalbaar maakt. Ik ben daarom ook zo dankbaar dat de cursus een keertje in de voormiddag doorging. ’s Avonds was het me nooit gelukt. Wat een flexibiliteit! Ook dat is je geliefd voelen. Naar de mis gaan op het middaguur was ook niet mogelijk de dag van Alpha, maar ook daar was een mouw aan te passen met de H. communie en tijd voor gebed op voorhand.
Waar heeft iemand jou in tegemoet gekomen om iets niet haalbaar, net wel haalbaar te maken
Dag muziek,
Eens goed onthaald, en met babbeltjes en kopjes lekkers en versterkend al even kennis gemaakt of bijgepraat, begonnen we met een gebed en een streepje muziek. De gitaar werd bovengehaald, en we zongen samen een lied. Sommige liederen waren compleet nieuw. De ene deelnemer kon het al met meer zelfvertrouwen meezingen dan de ander. Maar op den duur kenden we de liederen allemaal. En genoten we ook van dat samen zingen. Al eens met de mannen die inzetten, en de vrouwen nadien. Of een canon. Samen zingen geeft vreugde. En zingen, is twee keer bidden!
Het was de juiste “toon” om op die manier, al zingend en nadien ook met eenvoudige woorden, de bijeenkomst met gebed te beginnen. Want als we samenkomen om over het christelijk geloof wat te ontdekken, dan stopt het niet met ‘praten over’. Dan begint het, met ‘praten met’.
Wat zet voor jou de juiste toon van een bijeenkomst?
Dag filmpjes,
Goed kunnen delen, begint ook met goede ‘input’. En die kregen we bij Alpha aan de hand van filmpjes, waarin we naast Nicky Gumbel, grondlegger van Alpha, ook verschillende getuigenissen en mensen op straat hoorden. Ik had een beetje schrik dat de filmpjes misschien wat ‘over the top’ zouden zijn, wat Amerikaans, cheesy, op de emoties inspelend. Maar eigenlijk verraste het me. Het was zeer degelijk van inhoud, en ook op een manier aangebracht dat het goed verteerbaar is voor ons nuchtere Europeanen. Misschien dat Nicky Gumbel’s Brits gevoel voor humor er voor iets tussen zat. De afwisseling was ook verfrissend: van getuigenissen (die waren vaak erg pakkend), van echo’s van mensen op straat die zeer divers waren, tot woorden uit de Schrift. Vragen als “Is er iets Meer?” “Wie is Jezus?” Maar ook de ‘moeilijkere’ vragen zoals de kruisdood van Jezus, en de lijdensvraag kwamen aan bod. Telkens heel “bij de tijd”, uit het leven én het Levend Woord gegrepen. En ze waren dan ook nog goed gemaakt. Ik denk dat de meer dan 30 jaar ervaring van Alpha cursussen in meer dan 160 landen, zo zijn vruchten heeft afgeworpen. Stevig voedsel, en tegelijk zeer laagdrempelig en toegankelijk gebracht.
Wat heeft jou laatst geïnspireerd?
Dag deelgroepjes,
Absoluut m’n favoriete tijd in Alpha. We verdelen ons in kleine groepjes van ongeveer 5 personen, onder begeleiding van iemand die bewaakt dat het een delen wordt met respect voor ieders zoektocht en geen ‘overtuigen’ of ‘discussiëren’. Op die manier wisselen we eenvoudig uit wat ons geraakt heeft in de filmpjes. Drie dingen treffen me in de groepjes. Ten eerste is er werkelijk een houding van luisteren, niet om meteen iets terug te antwoorden, maar om dankbaar te ontvangen wat de ander deelt. Dat is een dynamiek die niet zo vanzelfsprekend is in gesprekken én in groepen. Ten tweede is er een soort intimiteit die groeit in de groepjes, ook al wordt er elke keer van samenstelling gewisseld. Je deelt er over heel wezenlijke dingen, je geeft er ook een stukje van jezelf en je leven in bloot. Steeds op een manier waarbij je niet wordt ‘uitgevraagd’ of het ook geen heel levensverhaal is dat op tafel wordt gegooid. Maar heel integer. En ten derde, vond ik het zo fijn om het eens over de échte belangrijke vragen van het leven te hebben. Zélfs onder christenen, ja zelfs onder praktiserende christenen die het bijvoorbeeld beroepshalve over geloof hebben, wordt bij de koffie nauwelijks gesproken over de échte geloofsvragen, op zo’n manier dat ze je leven raken. Wanneer had jij het laatst met iemand over gebed? Over wie Jezus voor je is? Blijkbaar heeft een mens soms een aanleiding nodig, om het precies over die wezenlijke vragen te hebben. Dat gaf een diepgang aan de gesprekken, die ook inspireert om het in het gewone leven, met of zonder filmpje, eens te durven hebben over de geloofsvragen die er toe doen. En om daarbij voorbij de maatschappelijke en individuele schroom te gaan.
Wanneer heb jij het laatst met iemand over een geloofsvraag gehad?
Dag overvloed,
Alpha, dat is ook “goed eten”. Bij een traditionele Alpha die ’s avonds doorgaat, begint de avond met een heerlijk warm maal. Aangezien wij in de voormiddag samenkwamen, vormde een rijke tafel van pistoletjes en sandwiches, van beleg en vers fruit het feestelijke einde van de bijeenkomst. Geweldig dat dit zo in het DNA van Alpha verweven zit, want samen eten, dat schept ook echt verbinding. Dat schept een sfeer van delen, van vriendschap, van vreugde, van gemeenschap!
Bij Alpha is alles dan ook nog eens gratis. Ook dat is, samen met die rijkgevulde tafel, bovenop die zo hartelijk ontvangst, zo’n teken van Gods Barmhartigheid! Geef toe, een kille welkom aan statafels waar je moet betalen voor je zakje Lipton Earl grey thee uit een thermos die nog ruikt naar koffie, en een wak geworden speculaasje… jezelf onwennig tegen de tafel plakkend in een zee van onbekenden, dat spreekt een pak minder van Gods Barmhartigheid en van de realiteit dat je geliefd bent. Maar hier, klonk dat al snel als een gezellige familiebijeenkomst met anekdotes, vertelementen, lachsalvo’s en “Is er nog van die goeie salade met amandelschilfers?”, “Kan je mij de avocado eens passeren?”, “Moet er nog iemand een pistoleetje hebben?” We leerden elkaar kennen, we konden op verhaal komen, en we konden samen eten. Dat is thuiskomen. Dat is Alpha.
Dag oecumene,
Alpha is een christelijke cursus die uit de schoot van de Anglicaanse kerk is ontstaan, maar al gauw opengesteld is, ook voor evangelische, katholieke, pinksterbeweging christenen… Kortom, een oecumenisch initiatief. Ik vond het zo fijn dat het hier in Mechelen ook oecumenisch werd georganiseerd! Allemaal hebben we het over het wezen van het christelijk geloof, datgene wat ons verbindt en tot broers en zussen maakt. Dàt is wezenlijker dan alle verschillen.
Gaat dat dan allemaal zo vanzelf? Wel, het is een naar elkaar toegroeien. Oecumene is makkelijker theoretisch dan het ’te doen’. Maar het was zo boeiend! Er zijn verschillen, en soms zijn die voor de ene persoon makkelijker te tolereren dan voor de andere. Evangelische christenen wisten soms niet wat te maken van katholieken en Maria. En katholieken verslikten zich al eens in een zeer sterke Bijbelvastheid van de evangelische christenen. Maar tussen alles door, van bij het delen tot het zingen tot het bidden tot het samen smullen van sandwiches met salade, deelden we met elkaar als zoekers, als christenen samen onderweg. En groeide er ook respect en bewondering. Zo stonden katholieken te kijken van hoe goed de evangelische christenen het Woord van God kennen. En van evangelische christenen hoorde ik dat katholieken ook gepassioneerd konden zijn. Dat het geen pilarenbijters zijn. Wat een mooie weg om ook samen, met vallen en opstaan, met leren en steeds opnieuw respect en openheid, als christenen elkaar en bovenal de blijde boodschap te mogen leren kennen.
Heb jij vrienden over de grenzen van je eigen kerk of geloof heen?
Dag kruis,
Soms komt het kruis op klaarlichte dag. Die dag was de dag van de Heilige Geest. Het hoogtepunt van de Alpha cursus. Op locatie zouden we niet één maar drie filmpjes bekijken, er over uitwisselen in een klein groepje, samen eten, zingen en bidden! De getuigenissen van anderen hadden ons al zo voorbereid, dat de verwachtingen hooggespannen waren. Dit wilden we niet missen!
Dus… met veel zin (ah ja, de Heilige Geest wil ik niet missen!), opvang voor m’n zoontje, een vriend waar ik mee kon meerijden, een plek waar ik tussendoor kon rusten, een extra dosis medicatie en een extra grote kom bouillon was ik er helemaal klaar voor!
Het zingen, het eerste filmpje, het delen, het liep allemaal goed. Tot het kruis daar was. Een stevige flauwte. Ik kon niet meer.
Oh de onmacht! Zo graag willen en niet te kunnen. Zelfs niet met alle voorzorgsmaatregelen. Zelfs niet in een plek ‘op locatie’ maar ook nog zo dichtbij. Ik werd naar een kamer gebracht en daar zo enorm goed en lief verzorgd. “Je bent geliefd” kreeg weer handen en voeten. Middageten heb ik nauwelijks kunnen eten, maar wat was ik dankbaar om de H. communie die mij zo versterkte! En daar, vanonder een berg kussens, met tranen van onmacht, keek ik uit op dit eenvoudige kruis. De Gekruisigde … en als je goed kijkt… de Opgestane! Wat een onbeschrijfelijke troost… Meer dan troost. Ja, ook als het allemaal niet lukt, als ik zelf niets kan… dan is Hij mijn sterkte. Dan is Hij daar. En is Hij alleen genoeg! Dan kan ik wérkelijk gelukkig zijn… De Gekruisigde Opgestane is ALLES!
Ik die vreesde de Heilige Geest te missen, mocht ervaren dat Hij op wondere wijze doorheen de omstandigheden werkte… en Zijn Kracht in mijn zwakheid volkomen werd. Ik werd zo met liefde en gebed omringd. De filmpjes kreeg ik doorgestuurd om vanonder m’n donsdeken te bekijken. Het fantastische deelgroepje dat als een groep zussen aanvoelde, kwam aan m’n bed zitten, en vandaar deelden we samen. En bij het samen bidden in de kapel, was het werkelijk een heel oprecht gebed, van de één voor de ander, met zoveel integriteit, met zo’n nabijheid. En ja, de Heilige Geest was erbij… Ik had Hem dan toch niet gemist…
Welk moment heeft jou onverwacht de Geest van de Gekruisigde Opgestane doen ervaren?
Dag kopje thee,
De cursus is afgelopen (al zijn er weer nieuwe cursussen voor nieuwe groepen). Het kopje bouillon werd een kopje thee. De sandwiches werden stukjes taart, een eitje, yoghurt of wat ander lekkers. Maar wat er begonnen is, gaat verder. Ik ontmoet een oudere Alpha zus toevallig bij de eucharistie in de kathedraal. Ze vliegt me in de armen en vertelt hoe ze, alleen als ze is, zoveel warmte heeft ervaren van de groep. Een andere zus bezingt mee de hoop met een gelegenheidskoortje. Met een vriendin die zus geworden is en de dag van de Heilige Geest gemist heeft, “halen we dat in”. Met vier zussen zaten we laatst in het Dagelijks brood, heerlijk te delen over leven én geloofsvragen, de schroom voorbij. Nadien gingen we samen naar de mis, en namen de tijd om ook nadien echt voor en mét elkaar te bidden. Als er nood is om te bidden voor iemand, spreek ik een hele groep broers en zussen aan. De familie breidt uit!
Dit is niet zomaar ‘een cursus’. Het is ééntje waar je altijd vrijblijvend van kan proeven, maar probeer het vooral. Want je hebt niets te verliezen, en alles te winnen… Het verschil tussen een leven mét of zonder Jezus, is immers als dag en nacht! Soms hebben we maar een halve blik nodig met een broer of zus, om ons daaraan te herinneren…
Dag Heilige Geest,
Al zag de dag van de Heilige Geest er wat anders uit, dan ik me had voorgesteld, de Heilige Geest is zeker iets wat ‘blijft hangen’ van de Alpha cursus. En dat is geen “iets” maar een Iemand! Het is gek, maar als één van de drie Personen van de Triniteit, is Hij ontzettend ondergesneeuwd. Ik heb in al die jaren theologie vroeger, er amper iets over gehoord… We hebben Hem in ons denken én spreken én bidden wellicht ook, wat achtergesteld… Wat een ontdekking en rijkdom om Hem te mogen leren kennen! Ja, naast de vriendschappen, de geloofsverdiepende gesprekken, de oecumene, alles wat in grote en kleine gebaren sprak van Gods liefde, is het dat wellicht wat het grootste geschenk is… de groeiende bewustwording van het geschenk dat de Heer ons geeft: Zijn Heilige Geest! Hij arriveerde misschien niet met een ‘aha moment’ met vreugdevol dansen of spreken in tongen of handen die de lucht in zwaaiden… Maar Hij heeft zich stilletjes, meer en meer ontvouwd. Al was het maar in het verlangen Hem beter te mogen leren kennen. Zoals Augustinus zegt “Het verlangen naar geloof, is al geloof.” Ja, ook naar en in de Heilige Geest…
Heb jij het geschenk van de Heilige Geest al ‘uitgepakt’?