gasthuis
Is het geen plaatje, het gerechtje op de foto? Te mooi om op te eten! En toch hebben we ervan gesmuld, niet alleen van het heerlijke eten maar van de unieke totaalbeleving van ’t Gasthuis, op initiatief van Seppe Nobels en InstroomArt waarover je hier meer kan lezen. Het is een wondermooi samengaan van heerlijk eten, maar ook van verhalen, van kunst, van menselijkheid, van duurzaamheid, van hartverwarmende ontmoeting en van eten dat niet alleen voedt, maar ook verbindt! De gerechtjes worden bereid door vluchtelingen en nieuwe Belgen die in een opleidingstraject stappen en het beste van zichzelf geven… Zij geven het beste van zichzelf, van hun verhalen en culturen, en wij hebben het voorrecht gehad daarvan te mogen proeven… Proeven jullie mee?
Dag gasthuis,
De locatie voor het heerlijke eten is het oude gasthuis in Mechelen, een plek die vroeger dienst deed als ziekenhuis. In het woord gasthuis, hoor je het woordje gastvrij. De beleving waar we in ’t Gasthuis van mochten proeven, maakte die naam waar. Al van bij het begin, werden we bijzonder hartelijk opgewacht en verwelkomd, en ontstonden gesprekken tussen mensen die elkaar tot voor kort niet kenden. Hartverwarmend.
Voor mijn moeder, die er vele jaren geleden als verpleegster stage had gedaan en had gewerkt, was het ook reminiscentie om terug in die oude gebouwen te zijn. Ze deelde haar ervaringen mee over de grote slaapzalen met 22 man, het gekletter van de bedpannen en het geroep van de zieken, het gammele lampje aan de hoge gewelven,… En zo genoten we van oud en van nieuw… van oude verhalen en van de culinaire invulling en binnenkort krijgt dit gebouw opnieuw een herbestemming als kankercentrum. Maar steeds met ‘Gast’ van gastvrij.
Dag ambitie,
We denken bij ambitie aan concurrentie, een streversmentaliteit, elkaar de loef afsteken. Maar hier zag ik ambitie in de schoonste zin. Seppe Nobels en z’n team van InstroomArt willen niet inzetten op één iets (vanuit een “wij zijn goed bezig” gevoel), maar ineens op alles! En het is een opleidingstraject voor vluchtelingen die hier chef kunnen worden, én ze krijgen Nederlandse les, én met een stuk van het geld voor de maaltijd worden drie keer per week gezonde lunchen verzorgd voor daklozen en kansarmen, én het voedsel is allemaal biologisch, én een stuk van het geld gaat naar een pomp voor zuiver water in een ontwikkelingsland, én er is een samenwerking met de kunsten, én de duurzaamheid loopt zelfs door tot in de tafels, gemaakt van gerecycleerd hout uit de kringloopwinkel, én we worden bewust gemaakt van oorlog, onrechtvaardigheid, culturen en diversiteit én de kwaliteit van het eten is uitmuntend, én … dan zal ik ongetwijfeld nog wat vergeten zijn. Geen “greenwashing”… hier zetten ze gewoon op alles in! En ze doen het werken! Het kàn dus! Ik denk dat veel organisaties, bedrijven, instellingen, en ook wijzelf van dit soort ambitie kunnen leren. Ook om samen ambitieus zijn! want het is duidelijk geen “alleen” verhaal, maar een gezamelijk verhaal, vol verwevenheid, partnerschappen en samenwerkingen.
Dag tent,
Hier zitten we, allemaal gezellig naast elkaar. We houden onze handen geklemd om een kom soep die met liefde is bereid, en luisteren met open oren en een open hart naar het verhaal van wie er zich bij komt zetten. Het is aangrijpend. En de verhalen van mensen, van hier en van verder af, de schrijnende omstandigheden, ook voor vluchtelingen die dan eindelijk hier geraken, grijpt aan.
De tent… doet denken aan feest, aan gezelligheid, aan samenkomen… maar het is geen party-tent van een eerste communiefeest. Zelfs de tent komt uit een oorlogsgebied. En onbewust zitten we zo in het verhaal van een ander. Worden we deelachtig aan het lijden dat anders ‘ver van ons bed’ lijkt. En doen we wat mensen doen. Samen eten, verhalen vertellen, en luisteren naar elkaar. Hier wordt niet alleen de buik, maar ook de ziel gevoed.
Dag verbinding,
Ja, de moeder, de grootmoeder aan de keukentafel, ze wisten het al. Eten brengt mensen bij elkaar. Maar vaak is het op restaurant een individuele gebeurtenis. Ieder gezelschap voor zich.
Tijdens de liturgie, klinkt er een zinnetje “verruim onze liefde”. Ik moet eraan denken, terwijl we hier aan een grote tafel aanschuiven met mensen die we voorheen nog niet kenden, en met wie we zo’n warme gesprekken mogen voeren, in de oude kapel. Ja, hier wordt onze liefde verruimd. Hier mogen we eten samen delen. Hier is de zorg vanuit ’t Gasthuis, van vroeger tot nu, van het hele team dat hier het beste van zichzelf en vooral van hun samen geeft, voelbaar… opdat wij ook gaan delen, en ook wat ‘samen’ zijn… voorbij ‘ieder gezelschap voor zich’.
“united we cook, connect, care”. Ja, dat voel je. De wij proef je. En de “wij” werkt aanstekelijk!
Dag culinair hoogstandje,
Het ziet er schitterend uit, en zo smaakt het ook. En ik moet zeggen: ik ben opgelucht. Niet dat ik wat anders had verwacht, maar misschien… omdat ik net weinig ervaring heb met chique gaan dineren. Ik kwam niet op hakken, en vreesde nog even dat ik uit de toon zou vallen zonder handtas maar met rugzak. Bij ‘haute cuisine’ beeld ik me espumatjes, crèmes en allerlei andere texturen in waarbij je er het raden naar hebt wat je precies aan het eten bent. Torentjes van veel te kleine porties zeer chique, maar daarom niet zeer lekker eten. Maar dit, oh, dit was fantastisch!
Elk bord was niet alleen een schilderijtje, maar ook echte soulfood. Gemaakt mét veel bezieling, met bijzondere smaken en culturen, met een frisheid in élk gerecht, en vooral met eerlijke smaken. “What you see is what you get.” Het is een wondere mix van zeer verfijnd, met een enorme rijkdom aan smaken, texturen… en tegelijk ontwapenend, eenvoudig, licht, lente-achtig. En groenten (wat ik het liefst van al eet) in al hun glorie! Geen zielig blaadje sla naast een enorm stuk vlees, maar de groenten zélf spreken.
Ik misstond niet met m’n rugzak. En het eten, dat heeft enorm gesmaakt!
Dag vastgebonden Jezus,
Dit beeld stond er nog, net zoals het er zo vele jaren geleden stond, toen m’n moeder nachtdienst deed in het ziekenhuis. Ze vertelde hoe ze na een zware nacht, in het donker, tussen de kletterende bedpannen en het geschreeuw, moe langs dit Jezusbeeld passeerde. Ze zei Hem dan: “Ik ben zo moe… En hoe zit het? Zijn we naar huis?”
Het ontroerde me.
Ook dit werd gedeeld op deze bijzondere plek. En Jezus, die ik er altijd zo graag bij heb, Hij was er ook- in het lijden van toen en het lijden van nu, in de schrijnende verhalen, in de hartverwarmende gastvrijheid en het samen mogen aan tafel gaan en delen…
En Hij zag dat het goed was…