Mirroring. Want we zien het ene weerspiegeld in het andere. De bovenkant in de onderkant van een schilderij. Net als een landschap in water. Een sereen tafereel in fris helderblauw: de kleur van water, van leven, maar ook van hemel.

Hier gebeurt iets. Het ontvouwt zich in alle rust. En het begint wanneer we onze ogen, als in een verhaal, naar links richten. Daar staan twee donkerrode krachtige lijnen, midden in het idyllische spel van licht en van blauw. Ze staan er diametraal op. Sterk. Elke lijn verbeeldt een stuk van het kruis. De horizontale balk werd gekanteld. Het kruis, staat rechtop! Daar, op Goede Vrijdag, is iets begonnen wat diametraal op ons leven lijkt te staan. Wat kei- hard is in de rustige idylle van wat  de leerlingen en wat ook wij voor ogen hadden. En tegelijk, veranderde het kruis… in Opstanding! Uit het kruis stond Hij op…

En zo herkennen we in die twee donkerrode lijnen, plots ook twee figuren. De Gekruisigde die de Opgestane is, en de andere lijn kan élk van ons zijn, die mee wandelt… die mee opstaat. Die mee de wereld intrekt… net zoals de Emmaüsgangers.

En kijk dan nog eens naar de weerspiegeling… Misschien is het wel de weerspiegeling van het “hemelse” in het “aardse”. Van het Goddelijke in het menselijke. Van het Buitengewone in het gewone. Een mysterie, dat zich haast geruisloos voltrekt, maar dat bijzonder is. De wereld wordt licht… loopt vol van Zijn Licht! Rechts bovenaan zien een soort wit “gefladder”, een knipoog naar de Heilige Geest. Het eindigde niet bij het kruis… Het verhaal begon dan pas echt…