God,
Mijn hart breekt
Als ik hoor
Van mensen die zoveel zorg nodig hebben,
Maar niet genoeg krijgen,
En in deze tijd, in dit land nog
Omwille van te weinig budget
Het leven zo niet aankunnen
Wat hebben we gefaald
Als maatschappij
Als mensen voor euthanasie kiezen
Omdat we te weinig zorg, aandacht, liefde en budget aan hen geven!
Wat hebben we gefaald,
Als mensen in nood, op straat gezet worden,
Omdat er geen plaats is in
“ons systeem”!
Wat hebben we gefaald,
Als kinderen, pure onschuld,
Misbruikt werden, opnieuw en opnieuw,
Zonder een veilige plek om hun leed te vertellen
Zonder een kordaat gebaar dat de nachtmerrie deed stoppen,
Zonder een kerk die genoeg verantwoordelijkheid nam.
Wat hebben we gefaald,
Als mensen niet ernstig worden genomen
Hun stemmen gesmoord, hun lijden verzwegen,
Hun proces uitgesteld,
Hun kleren vernietigd,
hun leed als slachtoffer, als zorgvrager,
als méns in alle kwetsbaarheid,
Wordt miskend?
Dit kunnen we toch niet toestaan?
God,
Geef ons de moed
Om mee op tafel te kloppen
In de maatschappij, in de kerk, op de tafels waar we mee aan zitten
Of bij zouden willen zitten.
“Dit kan niet”
“Dit moet anders!”
Amen
Ik trap de tafels om
Als men van het huis van mijn Vader,
Een rovershol maakt, of veel erger nog…
Ik ontsteek in Heilige Woede,
Dus laat wie op Mij wil gelijken,
Ook op Mij gelijken
In mijn woede
Niet alles kan
Toegedekt worden
Onder mantels van liefde
Liefde kan niet
Misbruikt worden
Liefde is zuiver
En puur
En Heilig!
Heilig!