Midden in dit bijzondere jaar 2020, met golven, maatregelen, kerstbestanden, onzekerheden, geen plannen durven maken, lege agenda’s,… midden in dit bijzondere jaar, heeft mijn zoontje perspectief. Een elk jaar weerkerend vast perspectief: het Sinterklaasperspectief. Het hele jaar kijkt hij er naar uit. In de zomer vraagt hij hoeveel maanden het nog wachten is. Op z’n verjaardag vraagt hij of hij Sinterklaas niet mag uitnodigen. En toen de coronacijfers weer piekten, ging zijn zorg uit naar Sinterklaas. Want hij is al heel oud, en zijn oude mensen geen risicopatiënten? Als het maar goed met hem, met die goede oude Sint. 

Het hele jaar, heeft hij iets om naar uit te kijken, en als het voorbij is, op terug te blikken. Het hele jaar van 2020, waarin hij soms wel, soms niet naar school kon, vaak geen vriendjes kon zien, geen verjaardagsfeestje waar hij anders zo naar uitkijkt… ook in dat jaar, precies in dat jaar, blijft hij uitkijken. Met de vaste hoop, het vertrouwen ook, de zekerheid dat de Sint komt.Dat hij ook nu weer komt. Dat hij de avond voordien met moeite zal kunnen slapen van de kriebels. Dat hij het paard echt gehoord zal hebben op het dak. Dat hij zich weer zal verwonderen om die eerste centjes op de trap. Dat de Sint hem niet vergeten is. En dat de Sint die komt, perspectief geeft aan lange dagen en maanden die er soms allemaal hetzelfde uitzien.

Wat is zo’n kinderblik toch heerlijk. Kunnen, durven uitzien naar iets. De verwachting vooraf. Het plezier de avond voordien. De uitgelaten vreugde de volgende morgen. Het nagenieten en vooruitwijzen het hele jaar lang. De magie. Het geheim. Het wonderlijke in het alledaagse.

Ik wens je de geur van mandarijnen, tot in de lege agenda. De chocolade munten, tot midden in de zomervakantie. Een brief aan de Sint, zomaar. De zoete marsepein, als een onverwachte knipoog in de brooddoos. Onstuitbare verbeeldingskracht, die niet kleiner wordt met groter worden. En Sinterklaasperspectief, elke dag van dit bijzondere jaar.