te zot voor woorden
Soms is de werkelijkheid zo wonderlijk, dat het te zot voor woorden lijkt! Ik schreef er hier en hier al eens iets over. Menselijke goedheid, schepping die wonderschoon is, toevalligheden die wel héél toevallig zijn… Ik sta in bewondering voor iemand als Etty Hillesum, een joodse vrouw die zelfs temidden van de tweede wereldoorlog zich kon blijven verwonderen over de schoonheid van mensen en de Schepping in de tulpen in een vaas op tafel. Maar als we goed kijken, kunnen wij het hier evengoed zien… zelfs op vakantie, waar je hier wat over kan lezen. Of onlangs nog, in de nummerplaats “bid” bij de auto voor me. Of hoe ik tijdens de ‘pray as you go’ meditatie met m’n oortjes op de woorden hoor ‘Imagine the throne of Heaven. Imagine the rainbow in Heaven”, en op dat moment mijn zoontje uitroept: “Mama, wordt wakker, kom kijken, een dubbele regenboog!”
In het geloof, is die realiteit één en al ‘zotheid’ om het zo te zeggen. We vieren de feesten, maar zijn we ons bewust van de bijna ongehoorde andere logica, die bijna te zot voor woorden is en toch werkelijk? Zozeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij mens is geworden! Christus was koning, niet op een paard maar op een ezel, niet met een gouden kroon maar een doornenkroon, niet op een rijkelijke troon maar op een kruis! Jezus die gekruisigd was, is verrezen uit de dode! We hebben diezelfde Geest ontvangen die in Jezus Christus was! En het gaat nog verder: we mogen in de eucharistie, Jezus steeds opnieuw ontmoeten! We mogen Zijn enorme Barmhartigheid elke keer weer ervaren in het sacrament van de biecht! Allemaal realiteiten die ons verstand eigenlijk te boven gaan, die groter zijn dan we kunnen uitdrukken, ook al zijn we er misschien wat gewoon aan geworden. We zouden elke keer eigenlijk kunnen uitroepen “Maar allé jong! Zo straf!”
Ik deel met jullie een aantal van die ’te zot voor woorden’ realiteiten, uit m’n eigen leven.
Familie! Er is natuurlijk onze eigen familie van bloedverwanten. Dat is op zich al een wondere realiteit. Het moet maar lukken dat wij geboren zijn. Als één van onze over over over grootouders een andere partner had gekozen, dan waren we er niet. En dat we precies in dit gezin zijn terecht gekomen! Maar naast die al wonderlijke realiteit van onze biologische familie, is er nog familie… Dat wordt wel eens ‘framily’ genoemd: een samentrekking van familie en friends. Zo zei jaren geleden iemand tegen me ‘vanaf vandaag ben ik je broer’. En zo heeft mijn zoon, die geen broers of zussen heeft in biologische zin, er een zus bij. Hij schrijft steevast ‘zus’ in een vriendenboekje. Hij vertelt erover in de klas. Het dino-knuffeltje is ééntje dat hij en zijn zus allebei hebben, een teken van hun broer-zus zijn. Al is zijn zus in uiterlijk totaal tegenovergesteld aan mijn zoon, wanneer hij op school vertelde over zijn zus, en ze zagen haar, zeiden zijn vrienden ‘ah ja, je ziet het, jullie lijken op elkaar’! Heerlijk toch, hoe de wereld zo nog rijker wordt!
En de familie is uitgebreid! Je hoort misschien wel eens ‘broeders en zusters’ als aanspreking in een viering. Wel, dat is écht een realiteit! Ik heb er het laatste jaar een pak broers en zussen in Christus bijgekregen! Ongelofelijke fijne mensen, man en vrouw, jong en oud, van waar ook, met wie een verbondenheid voelbaar is, want we delen dezelfde liefde voor Christus! We bidden voor elkaar, bemoedigen elkaar, ervaren zo’n warme vriendschap, helpen elkaar om meer en meer op Christus te gelijken. (weeral een realiteit die te zot voor woorden is: dat we allemaal geroepen zijn Christusvormig te worden!)
De egeltjes uit wol, dat zijn er van mijn zoon en zijn twee zusjes, gemaakt in de warme thuis van een vriendin die echt een zus in Christus is. Het is thuiskomen bij haar en bij het hele gezin. En het kopje thee, wel rond dat kopje thee heb ik een nieuwe zus leren kennen. Zo gaat dat vaak, samen iets gaan drinken, een hapje eten, blijven napraten na de mis, en de familie groeit en groeit… van broers en zussen, groot en klein, van overal. Misvieringen worden familiefeesten! En er is zoveel schoonheid, warmte, verbondenheid, dankbaarheid, en elkaar samen dragen…
Een andere realiteit, die eigenlijk onzichtbaar is, maar waar we ons wellicht te weinig bewust van zijn: de kracht van gebed! We denken bij gebed misschien aan eens een voorbedeke, wat gaat dat nu helpen? Maar ik heb het zelf ondervonden: als mensen voor je en met je mee bidden is dat zo krachtig! En dan is er echt verandering mogelijk. Als ik het moeilijk heb, of in een moeilijke situatie ben, dan durf ik mijn broers en zussen vragen om te bidden. En het is echt zo bemoedigend en helpend, om hun steun en gebed zo te ervaren maar ook dat God werkelijk werkt doorheen dat gebed. Er gebeuren zo, al klinkt dat misschien wat straf- maar dat is het eigenlijk ook- mirakeltjes! Een gesprek dat zeer moeilijk startte, verandert van toon halverwege. In een situatie die vastzat, komt onverwacht beweging. Een hart smelt. Want ja, de grootste mirakels gebeuren aan de binnenkant…
Het is echt een zegen, een hele groep broers en zussen te hebben, die zeggen ‘ik bid voor je’, ‘Kom, Heilige Geest’, ‘ik steek nu een kaars aan’, ‘ik breng genezend water voor je mee van Lourdes’, ‘ik bid de rozenkrans voor je gezin’… Kaarsen worden aangestoken, er wordt vanuit het hart gebeden en meegeleefd, en God krijgt een wolk van gebeden te horen. Wat een kracht zeg! Wat zouden we zot zijn die niét aan te spreken! En dan zijn er nog intenties… Soms zijn er bepaalde mensen die écht direct gebed kunnen gebruiken. Iemand in coma. Een kind dat ernstig ziek is. Een baby die per ongeluk iets giftig binnen heeft. Dan begint het ‘optrommelen’… sturen we gebedsintenties door, en bidden we samen keihard, de hemel bestormend! Met het geloof van kinderen in hun Vader. Wil dat zeggen dat we verwachten dat we krijgen waar we om vragen? Daarom niet per se. God is geen Sinterklaas-God. Maar we mogen wél vragen. We mogen wél durven vragen, om meer dan alleen draagkracht. “Pray big!” Ja, de kracht van gebed is een onwaarschijnlijk groot… Wellicht gaan we later pas beseffen, hoe ons gebed of ons gebrek aan bidden, van betekenis is geweest. Dus laat ons bidden en om gebed vragen! Waarom niet?
Een mooi voorbeeld van én de familie én de kracht van gebed, en de realiteit van “Goddelijke Voorzienigheid” is het volgende. Ik was op bezoek geweest bij een broer en zus wat verderaf, en stond op het station te wachten om de trein terug te nemen naar huis. Maar ik heb soms last van flauwtes. Niet het soort ‘appelflauwte’ maar het soort waar ik een langere tijd “strike” van ben, moet voor platliggen, enfin, alle kracht ineens kan verliezen. Ik sta alleen op het perron, hoor dat de volgende trein vertraging heeft, heb amper wat eetbaars op zak en voel een flauwte opkomen. Meteen stuur ik een vraag om gebed door. Ik krijg het gebed “Kom Heilige Geest” terug. De trein komt. Ik stap op en er is op dat moment aan mij nog niets van de flauwte te zien, al voel ik me wel ijl. Tegenover mij zit een dame. Uit het niets staat ze op, doet haar rugzak open, haalt er iets uit en zegt “This is for you”. Het zijn twee pakketjes zelfgemaakte rijst met bonen. Krachtvoer. Ik ben aan de grond genageld. Dit is precies wat ik nu nodig heb. En ze wist het niet eens. Hoe kan dat? Ik vertel haar wat de situatie is en hoe dankbaar ik ben. Ik vraag haar naam. Ze zegt haar naam. Het is … exact dezelfde als de mijne! Een dame uit Thailand, met exact dezelfde naam als ik, die ’toevallig’ op het moment dat ik het zo nodig heb, echt versterkend voedsel aanbiedt! Manna! Tegen dat ik op m’n eindbestemming was, had ik terug alle kracht, en fietste met tranen in m’n ogen en een hart vol dankbaarheid naar huis! We mogen als kinderen van God, met gebed van broers en zussen, écht op ons Vader rekenen! Op Zijn Voorzienigheid! Hoe zorgt Hij voor ons?! Dat is… te zot voor woorden!