comfort food
Eigenlijk vind ik er niet echt een geschikt woord voor. Voor eten dat herinneringen oproept. “Soulfood” blijkt te verwijzen naar een welbepaalde Zuid Amerikaanse keuken. En bij comfort food denk ik spontaan aan puree, gehaktballetjes, de combinatie spek -pompoen, of ei en spinazie. Maar dat eten meer dan voedsel is, dat is duidelijk. Het kan troosten, het kan verbinden (hier schreef ik daar ook iets over), en het kan ook herinneringen oproepen… De smaak van de mueslikoekjes van Bobonne, of zelfs nog maar de geur van gefruite ui doet me aan haar denken. Maar soms worden ook nieuwe herinneringen gemaakt. Vorig jaar ontdekte we toevallig de citroen-meringue taart van de foto. Het was een taart uit de supermarkt, maar geblinddoekt zou je beslist zeggen dat die van een hippe artisanale bakkerij kwam. Nu was het net aan het sneeuwen die dag, en de meringue vanboven leek wel wat op sneeuw. Vanaf toen vieren wij ‘sneeuw’ dus met een ‘sneeuwtaart’!
Dag bokes met plattekaas,
We eten dat thuis niet. Of beter, we halen het niet in huis. Maar als ik bij m’n ouders ben, dan is dat pure nostalgie. Bokes met plattekaas. Ze staan in hun meest schrale versie op de foto, want ik eet ze normaal op twee manieren. Of plattekaas met bruine suiker. Of honing, plattekaas en dan schuifjes verse aardbei. Dat laatste noemde we een ‘pateeke’, want dat zag er best wel een feestelijk boterhammetje uit. En zo proefde het ook. Knal de zomer op je bord.
Zo heb ik nog broodbeleg dat ik enkel bij m’n ouders eet. Al vind ik het nog zo lekker, als ik het hier thuis ook zou eten, zou de ‘magie’ er af zijn.
Dag verborgen snoep,
Je weet het misschien niet, maar wat niet mag, smaakt lekkerder. Dus knijp ik een oogje toe wanneer ik de ‘snoepvoorraad’ die hij met Sinte Mette zingen heeft verzameld, in een doos ontdek. Of beter, de restanten van waar eens snoepjes zaten. En de- jawel- ‘dubbele bodem’ van isomo! Geweldig eigenlijk, te bedenken dat hij zoveel pret heeft om me om de tuin te leiden, en dan stiekem met vriendjes de voorraad op te knabbelen als mama het niet ziet.
En ik misschien wel evenveel binnenpret heb, met het te zien, en stilletjes te doen alsof ik niets gezien heb…
Dag doos met de pottekes,
Vroeger als een vriendinnetje kwam, hadden ze elk een potteke. Eentje met iets zoet en eentje met een stuk fruit (evenwicht moet er zijn, na die verborgen voorraad snoep). In de zomer, bij lange buitenspeeldagen, evolueren de pottekes naar ‘de doos’. Dan zet ik ergens een brooddoos in de tuin, in zijn ‘villa’ (een soort kamp van hout) of in het speelhuisje. En dat maakt het veel leuker om te snacken, dan dat ik ze gewoon ieder een koekje zou geven. De kinderen kunnen zelf ontdekken wat erin zit, het picknick-gewijs opknabbelen, en vaak zitten er ook nog drankjes bij.
Want picknicken is iets helemaal anders dan eten. Het is de beleving. De brooddoos. De pottekes. En het geklungel met kartonnen rietjes en flapjes van drankkarton.
Dag biryani,
Dit jaar kwam een vriend van m’n man de echte biryani, een Indisch rijstgerecht, voor ons maken. Denk niet: rijst, groenten en klaar. Denk 4 uur (ja, vier uur!) in de keuken staan, in een ingenieus proces van ajuinen frituren, groenten marineren, verse kruiden in laagjes stapelen, een infusie van melk en saffraan, bepaalde specerijen in en weer uit de rijst halen, … Het leek wel een ritueel… het met zoveel zorg bereiden van een rijstgerecht dat zo gelaagd, zo rijk aan textuur en smaak was, zo de tijd en aandacht waard. Wat een feestmaal!
Het is het omgekeerde van ‘fast food’. Slow food. Met aandacht, met veel liefde, en met veel oude én nieuwe herinneringen…
Dag Gemütlichkeit in een zakje,
Toen mijn moeder en zus nog eens terug gingen naar de plek in Oostenrijk waar we als kinderen gingen klimmen, brachten ze ineens wat eetbare Oostenrijkse gezelligheid mee. De typische ‘Suppe’… zoals de ‘Knoblauchsuppe, of de Spargelsuppe… waar ik zo al weer de soepen proef, boven in een ‘Hütte’, met allerlei ‘Einlage’: Backerbsen, Knödel, en van die dun gesneden pannenkoekjes… Krachtbouillonetjes om je gezwind de berg weer te doen aflopen.
En dan, de “Wanner” koekjes. Een veredelde centwafer. Ik herinner me deze met hazelnoot, en die met citroen. Dat was standaard onderdeel van de picknick in de bergen… waar we als kind vooral goed van onthielden dat het beste picknickplaatsje altijd… een eindje verderop lag.
Heerlijke herinneringen aan bergtochten en Oostenrijkse gezelligheid, door soep en wafeltjes. En we staan denkbeeldig terug de berg op.
Dag spaghetti,
We komen in Zweden in ons eerste huisje aan. We kopen wat gehakt in de supermarkt, spaghetti, kaas en een blik tomaten hadden we al bij en hup: in 1 2 3 hebben we eten! Smaken dat dat doet!
Spaghetti, de crowd pleaser. De smaak van vroeger en de smaak van thuis. De smaak van instant gezelligheid. Van comfort zonder veel omwegen. gehakt, pasta, tomaat, kaas en meer moet dat niet zijn.
Dag verse tuintomaat,
Om in de Zweedse vakantiehuisjes, op een Zweedse boterham met Zweedse kaas, een verse Belgische tomaat uit eigen tuin te leggen, dat smaakt nog dubbel zo hard.
Een boterham met kaas alleen, dat is zo droog. Dat vraagt om wat meer. Een tomaatje om precies te zijn. En een tomaat uit de serre, die volle smaak, dat is met niets te vergelijken. De rode, de gele, de kerstomaatjes, de coeur de boeuf tomaatjes… goed wat peper en zout… verrukkelijk! Ik voel me, in Zweden, net terug in de serre in onze tuin staan. Ik ruik het gras. Ik hoor de kippen. Ik zie de zonnebloemen. En ik proef de zalige zomer.
Dag gewonnen brood,
Verloren voor de één, gewonnen voor een ander. Als er een vriendinnetje komt spelen, bak ik een berg “broodpannenkoekjes”, met een hele hoop bruine suiker. Iets dat ik als kind ook graag at. Het brengt meteen de herinneringen terug van m’n zoon toen hij kleuter was. Toen bakten we elke woensdagmiddag “broodpannenkoeken”. Hij roerde in het ei, de vanillesuiker en de kaneel, en dopte met plezier het boterhammetje met zijn kleine vingertjes in het ei-mengsel. Geregeld te enthousiast, zodat het brood er iets te zompig uit kwam. Dan bakte ik de boterhammetjes goud bruin, en dan stond de lepel al klaar in de suiker waarna ik, net als bij de voorraad snoep, maar een oogje dichtkneep bij het zien van de hoeveelheden suiker die op het gewonnen brood werden gekieperd.
Gewonnen brood, is meer dan brood gewonnen… het zijn die heerlijke herinneringen als kind, als gezin, als vriendjes onder elkaar, en het feest als er zo’n berg op tafel verschijnt!