onverwachts
Soms nemen kleine doodnormale momenten een onverwachte wending. Het kan zijn verrast te worden door iets wondermoois. Dan lijkt iets zelfs te mooi om waar te zijn of te zot voor woorden. Maar soms duikt er ook een onverwachte tegenslag op. Een obstakel. Een hindernis. Een incident. Een moeilijke diagnose… en loopt alles onverwacht heel anders… En soms zit het onverwacht mooie soms in iets heel klein, goedheid van een onbekende bijvoorbeeld. En komt God een beetje incognito. Vandaag had ik een ervaring van een onverwacht doodgewoon moment dat, hoewel het slecht begonnen was, toch veel schoonheid in zich droeg… Ik deel het graag met jullie.
Dag sporthal,
“the place to be”, voor de sport-proefles van m’n zoon, maar ook “the place not be found”… Het was al krap om er op tijd te geraken. Ik had een verkeerd adres doorgekregen. De gps bleek dan nog eens twee adressen te hebben die gelijkaardig waren maar niet hetzelfde. En uiteindelijk bleek de sporthal zelf, op een ander adres… Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet geweldig stressbestendig ben… en dat ik ook geen held ben op de baan. Vertrouwde wegen, ok, maar een wegomleiding en ik geraak de kluts kwijt. Wel, ik geraakte de kluts én de weg kwijt. Totaal gestresseerd kwamen we véél te laat aan… Een goede eerste indruk leek me dat niet. En ik mocht aan de deur blijven staan van m’n zoon, lichtjes gegeneerd voor z’n dolgedraaide moeder.
Heb jij iets wat je ’triggert’?
Dag “we maken er het beste van”,
Het was mooi weer. Er moest een natuurpark zijn in de buurt maar zin om nog eens te verdwalen had ik niet. Maar om in het lentezonnetje in de auto te wachten, dat leek me ook absurd. Dus ik dacht “we maken er het beste van”, en ik vleide me neer- want zo heet dat dan- onder een boom met een boek. Rustig, in de zon, relax. De boom, de zoon, een streepje schaduw, een heerlijk boek. En voila, de stress liep weg. We zijn gearriveerd. En zonder ongelukken. Dus het is nog allemaal goed gekomen. Nu gewoon, de boom, het gras, het boek en ik. Relax.
Wanneer heb jij laatst van een doodgewoon moment een “we maken er het beste van”-moment gemaakt?
Dag groen beestje,
Eerst zag ik er eentje. Een bladluis? Een ander groen insect? Geen idee wat het was maar ondanks zijn vrolijke kleur, had ik het beestje toch liever niet in het boek. Ik ‘ketste’ het weg. Het kwam weer terug. Ik ‘ketste’ het nog eens weg. Nu maakte het strepen om m’n rugzak. Ik begon het vrolijk uitziende beestje iets minder vrolijk te vinden. Ik bekeek m’n rugzak en kleed en zag dat het krioelde van de groene beestjes… Het idyllische onder de boom vleien was op slag een pak minder idyllisch. Dus verhuisde ik naar een soort houten constructie in het gras. Ideaal om tegen te leunen, en dat mooie boek verder te kunnen lezen. Tot er weer eentje op m’n rugzak kwam. Maar als ik het nu van dichterbij bekeek, dan zag ik er de schoonheid van in… Een vriendje die niet ‘weg geketst’ wou worden, maar me gewoon gezelschap wou houden, en wie weet wel mee lezen over de Heilige Geest…
Heb jij een ervaring gehad waarbij schijnbare vijanden, vrienden werden?
Dag bloemenmeisje,
Daar was ze. Een kleutertje, een lieflijk meisje met een op en neer hupsende paardenstaart die door mijn post-auto-stress en post-groene-beestjes-frustratie heen huppelde. Ze stond voor me met een gele paardenbloem in haar hand. De stengel was onderaan geknakt. Ze had er ontgoocheld kunnen staan, om de geknakte stengel. Maar ze was zo blij! Fier liet ze haar bloem zien. En het stukje dat gekwetst was, knakte ze af. Zo eenvoudig was het. “Ik ben zo blij met de bloemen”, zei ze opgewekt. Ze huppelde verder terwijl ze meer en meer bloemetjes verzamelde “Nu kan ik bloemetjes plukken in de zon!” Ik was op slag van m’n melk van dit kind en haar manier van naar de wereld kijken. Wat voor mij een beetje een banaal grasveld was, voor een fietsenstalling, voor de sporthal (en dus niet het natuurdomein daar ergens vlakbij), was voor haar als een kleurrijk bloemenveld waar ze haar hartje ophaalde! Waar wij als volwassenen bedrukt zouden zijn om wat geknakt is, haalde dat meisje gewoon dat stukje weg en keek stralend naar haar mooie bloem! Toen ik haar vroeg of ik een foto mocht maken, zei ze eerst nee. Er moest nog een bloemetje bij. Dan toonde ze me fier haar ruikertje paardenbloemen. Een ruiker eenvoudig geluk! Oh, zou ik ook zo de dag kunnen plukken?
Wie of wat heeft jou laatst geïnspireerd om de dag te plukken?
Dag fles die er niet staat,
Een wat oudere jongen sprak me aan, of ik geen fles had zien staan op de houten constructie waar ik zat. “Sorry, nee, ik heb geen fles gezien”, zei ik. “Maar”, voegde ik eraan toe, “ik heb er ook niet echt op gelet.” Misschien is er zo nog veel waar ik niet op let… Zoals ik de paardenbloemetjes evenmin had zien staan, had dat kleutertje me er niet op attent gemaakt. Soms staan de dingen voor onze neus, en zien we ze nog niet…
Dus wil ik me oefenen, mee te zien wat er is… en wat er niet is. Wil ik er wél op letten…
Waar heb jij laatst niet zo op gelet?
Dag wandeltochtvreugde,
Ik vermoed dat de familie aan de overkant van de straat, wel de weg naar het natuurdomein had gevonden. Met een rugzak en petje liepen ze achter en naast elkaar, in “formatie”. En een jongen van een jaar of 8, zong luid “En de boom stond op de berg, ha-li-ha-lo”… Oh, wat was dat geweldig! Die vreugde, echt, dat avontuur, dat vakantiegevoel gewoon maar aan de andere kant van dat banale grasveldje voor de sporthal waar ik m’n zoon te laat afzette voor de proefles. Hier, gewoon hier al vakantie! En instant herinneringen… “En aan die boom, daar kwam een tak, een reuze tak, een pracht van een tak, oh jongens wat een tak was dat, en de tak van de boom en de…”
Wanneer heb je laatst het avontuur zien binnenbreken?
Dag meid met een missie,
Na de verrassing van het doodgewone wacht moment dat zoveel mooier werd dan ik dacht, kreeg ik deze nog als kers op de taart! Een coole meid had een statement T-shirt aan. Wat anders dan “be pretty” of “beautiful” of eenhoorns en regenbogen. Een statement met inhoud. “Doe wat je blij maakt!” Ik dacht meteen aan de “ha-hi-hallo” zingende jongen, en aan het “bloemetjes plukkende kleutertje”. Zo simpel kan het zijn! Levenslessen op de rug van een coole kleine meid. Voor als het nog niet duidelijk was…
Wanneer kreeg jij een levensles ‘in your face’?
Dag inspirerend boek,
Het boek (Heilige Geest, levensadem van de Kerk, van kardinaal Suenens, 1974), kwam ineens tot leven. Ik las er hoe de lezingen uit de Heilige Schrift van dié dag, als een brief van een goede vriend kunnen gelezen worden, waarin de Heilige Geest nu tot ons spreekt. Misschien doet Hij dat ook wel in de momenten van deze dag… Als ik aan die drie kinderen denk, dan twijfel ik daar niet aan…
Elders lees ik “Gezegend zijt Gij, Scheppende Geest: uw sterkte versterkt steeds onze menselijke zwakheid.” (p.53) Misschien deed Hij dat ook wel vandaag… Zijn Sterkte in mijn zwakte. Zijn sterkte doorheen die kinderen. En ja, Zijn sterkte in mijn zoon. Hij kwam terug van de proefles, en had zich, na twintig minuten te laat te zijn, meteen fel bezeerd. En toch wou hij volgende keer weer gaan!
Hoe heeft het lezen van de dag jou geïnspireerd? Herkende je de Gods Geest erin?